Nauczanie św. Jana Pawła II

Ktoś na co dzień popełnia liczne wykroczenia na przykład przeciwko siódmemu przykazaniu - dokonuje wyłudzeń, fałszuje dokumenty, manipuluje danymi. Czy nieposłuszeństwo prawu Bożemu zagraża jego zbawieniu, wcześniejszemu wyborowi Boga?

W encyklice Veritatis splendor Jan Paweł II rozprawia się z całym kompleksem błędów wyrosłych wokół wadliwego rozumienia tzw. opcji fundamentalnej. 

Czy jeżeli ktoś postępuje w nieświadomości co do prawdy to działa poprawnie i w sposób godny polecenia?

Nasze sumienie może zbłądzić. Nie wystarczy więc żyć zgodnie z własnym sumieniem, potrzebne jest coś jeszcze.

Nauczając o sumieniu Jan Paweł II przedstawia klasyczną, przejrzystą i wiarygodną wizję, za którą stoi autorytet prawdy, strzeżonej stale przez Kościół. Głoszona wykładnia jest spójna, a nade wszystko uczciwa i rzetelna.

Co jakiś czas niektórzy przypisują prawu Bożemu tymczasowość, względność i przemijalność. Dowodzą, że Boże przykazania nie mogą już wprost odnosić się do nas. Co na to papież w Veritatis splendor?

Encyklika Veritatis splendor to świadectwo, że papież ma stać na straży katolickiej tożsamości, szczególnie na obszarze nauczania moralnego. Nawet jeżeli wywołuje to bunt teologów jak w przypadku antykoncepcji.

Bóg kocha całe stworzenie i troszczy się o nie w najbardziej dosłownym sensie. O ludzi jednak dba On w inny sposób niż o istoty, które nie są osobami. Równocześnie człowiek jest poddany Bogu i uczestnicy w Jego panowaniu.

,,Wolność człowieka i prawo Boże spotykają się i są powołane, aby się wzajemnie przenikać” – napisał Jan Paweł II. Wbrew dążeniu do przeciwstawiania sobie tych dwóch wielkości, głosił ich zgodność i współpracę. Veritatis splendor jest manifestem afirmacji.

Papież w encyklice Veritatis splendor wyjaśnił, jaki jest najwyższy, najważniejszy cel życia człowieka i co trzeba zrobić, by zdobyć doskonałą wolność.

Dokument Jana Pawła II datowany na 6 sierpnia 1993 roku jest doktrynalnym pomnikiem pontyfikatu polskiego papieża.

Miłość leżała u podstaw życia i powołania św. Józefa. Była to najpierw oblubieńcza miłość do Najświętszej Dziewicy. Św. Józef był jej prawdziwym mężem. Adhortacja Redemptoris Custos podkreśla, że ojcostwo Józefa, choć dziewicze i duchowe, też było z pewnością prawdziwe.

Adhortacja o św. Józefie, nawiązując do dziedzictwa papieży, zmierzała od ożywienia kultu głowy nazaretańskiej Rodziny i jak niegdyś wskazywała w nim opiekuna i obrońcę Kościoła Świętego.

Homilia wygłoszona przez Jana Pawła II w 1979 roku w Gnieźnie wzbudziła czujność władz PRL. Jego słowa były jakby dalekim echem obrony i rehabilitacji języków słowiańskich, jakich w Wenecji podjął się swego czasu Konstantyn-Cyryl.

Wprawdzie papież Hadrian II uznał w całości apostolską działalność Cyryla i Metodego, ale wśród niektórych biskupów budziła zawiść i wrogie nastawienie. Jak zareagowali na to Apostołowie Słowian?

Obecnie lansowany jest pogląd, według którego wszystkie kultury są sobie równe, nie ma kultur uprzywilejowanych oraz istnieje też między nimi płynna wymienność. Jan Paweł II był innego zdania i wyraził je w encyklice o Apostołach Słowian.

Zgodnie z nauczaniem encykliki Jana Pawła II, która także w tej kwestii pozostaje wiernym echem Soboru, zachodzi ścisły związek między ekumenizmem a nawróceniem. „Nie ma prawdziwego ekumenizmu bez wewnętrznej przemiany”- pisał papież Jan Paweł II.

Papieska synteza nauki o ekumenizmie została zapamiętana z powodu sugestii reformy urzędu św. Piotra. Skłania ona jednak do snucia refleksji o historii i odkrywa wspólne wszystkim chrześcijanom Martyrologium.

W encyklice Redemptoris missio papież odpowiadając na pojawiające się w teologii błędy, wyjaśnia, jaki zasięg ma misja Kościoła. A więc: czy wyznawcy wszystkich religii będący poza Kościołem podlegają jego chrześcijańskiemu nauczaniu?

Jednym z problemów, który poruszył Jan Paweł II w encyklice o ewangelizacji świata jest „jedyność i powszechność zbawcza Jezusa Chrystusa i Jego Kościoła”.