Beletrystyka

Proszę księdza, ja tu już byłam dzisiaj wcześnie rano... - powiedziała kobieta i chociaż bynajmniej nie wyglądała na jakoś szczególnie zdesperowaną Mateusz był pewien, że to właśnie ona.

Mateusz zerwał się gwałtownie z łóżka i przez kilkanaście sekund próbował zrozumieć, co mu się śniło, jaki dzień właśnie się rozpoczął, a przede wszystkim, czy czasami nie zaspał. 

Mateusz nerwowo chodził wokół swojego pozbawionego paliwa busa i wpatrywał się w każdy przejeżdżający samochód. Co prawda nie wiedział czym jeździ ks. Zbyszek, więc i tak by go nie rozpoznał, ale w ten sposób mógł choć trochę oderwać się od czarnych myśli.

- Proszę księdza, przepraszam, może niepotrzebnie zawracam księdzu głowę – zaczepiła go starsza pani podczas spaceru wokół kościoła, który był właśnie po to, aby przechodzący ludzie mogli go „zaczepić”, więc Mateusz zwrócił się ku kobiecie z szerokim uśmiechem na twarzy.

- Naprawdę, na tydzień przed Pierwszą Komunią musiałem wkroczyć w akcję – opowiadał Mateusz, a Maciej słuchał go z rozbawieniem.

- Jako niewierzącej nie może mi ksiądz zaszkodzić? To chciał ksiądz powiedzieć? - florystka Beata wyprostowała się i spojrzała Mateuszowi prosto w oczy oczekując odpowiedzi.

- Proszę księdza proboszcza, ja jestem właśnie TĄ mamą – powiedziała z uśmiechem kobieta, przed którą Mateusz otworzył drzwi plebanii, ale której nie za bardzo kojarzył.

- Po prostu ogłosiłem, że pan Roman zrezygnował z dalszej posługi w naszej parafii i że jesteśmy w trakcie poszukiwań nowego organisty – opowiadał Mateusz Maciejowi.- A na czym polegały te poszukiwania?

Mateusz był tak szczęśliwy z powodu rozwiązania problemu z organistą, że zupełnie zlekceważył fakt, iż rozwiązanie było zaledwie połowiczne: co prawda pan Roman się pożegnał ze skutkiem natychmiastowym, ale przecież nie miał żadnego kandydata na jego miejsce, a Święta były u progu.

Kiedy ksiądz musi sam się zajmować niemal wszystkimi sprawami dotyczącymi duszpasterstwa, kościoła i jego otoczenia, plebanii, a nawet kuchni, to istnieje spore ryzyko, że prędzej czy później na którymś odcinku pojawią się niedociągnięcia i zaniedbania, a nie można też wykluczyć sytuacji, że całość aktywności poważnie ucierpi.

- Nie musisz mi dwa razy powtarzać, rozumiem, że tak naprawdę nie podjąłeś żadnego sensownego wysiłku postnego – Maciej wzruszył ramionami.

Mateusz siedział przed komputerem i tępo wpatrywał się w ekran. Właśnie się zabrał do pisania sprawozdania z wizyty duszpasterskiej, czyli z kolędy, które obiecał przedstawić w najbliższą niedzielę podczas ogłoszeń.

- I wyobraź sobie, że pierwszy dom, w którym mnie przyjęto po kolędzie, to był właśnie dom jej rodziców – tłumaczył Mateusz Maciejowi, który stał przy kuchni gazowej i przygotowywał jajecznicę. Minęło prawie dwa miesiące odkąd przyjaciele widzieli się po raz ostatni. 

Pierwsze Święta w nowej parafii tak naprawdę przeszły całkiem spokojnie. Ludzi w kościele było sporo, nawet kilka osób pojawiło się w zakrystii, aby złożyć życzenia swojemu proboszczowi.

Irina przez chwilę zastanawiała się, czy może podejść do tego księdza po Mszy, ale ostatecznie doszła do wniosku, że to będzie głupie. Może sobie pomyśli, że chce mu coś udowodnić albo się jeszcze zapyta co z artykułem o apostazji, a nie miała najmniejszej ochoty opowiadać mu o swoich relacjach z naczelnym.

- No dobra, głupio mi. Kawa na ławę – powiedziała zdecydowanym głosem Irina. - Imię, które księdzu powiedziałam jest prawdziwe, rodziców też naprawdę mam w tej parafii i tu byłam ochrzczona, ale nazwiska nie chciałam podać, bo jestem dziennikarką i dostałam zlecenie na tekst o apostazji z tezą.

Mateusz otworzył drzwi od kancelarii, wychylił głowę i rozejrzał się dookoła. Oczywiście nie było nikogo...

- Mówię ci, że nigdy nie myślałem, że rozmowa może człowieka tak wykończyć – zwierzał się Maciejowi, kiedy wreszcie późnym wieczorem udało mu się dojechać do przyjaciela.

Pierwsze spotkanie w gronie kapłańskim w nowym dekanacie miało dość ożywiony przebieg, chociaż początki bynajmniej tego nie zapowiadały. Pretekstem było organizowane po raz pierwszy tzw. spotkanie sprawozdawcze po konferencji dziekanów, ks. Szczepan miał przekazać kolegom to wszystko, o czym debatowali wraz z innymi dziekanami i Radą biskupią.

Od dziesięciu minut siedział w kościele z brewiarzem leżącym na ławce i jeszcze nie otwartym. Można pokusić się o stwierdzenie, że siedział z rozdziawionymi ustami i bynajmniej nie wpatrywał się w Najświętszy Sakrament, ale w dekorację florystyczną przygotowaną przez panią Małgosię.