Beletrystyka

- Po prostu ogłosiłem, że pan Roman zrezygnował z dalszej posługi w naszej parafii i że jesteśmy w trakcie poszukiwań nowego organisty – opowiadał Mateusz Maciejowi.- A na czym polegały te poszukiwania?

Mateusz był tak szczęśliwy z powodu rozwiązania problemu z organistą, że zupełnie zlekceważył fakt, iż rozwiązanie było zaledwie połowiczne: co prawda pan Roman się pożegnał ze skutkiem natychmiastowym, ale przecież nie miał żadnego kandydata na jego miejsce, a Święta były u progu.

Kiedy ksiądz musi sam się zajmować niemal wszystkimi sprawami dotyczącymi duszpasterstwa, kościoła i jego otoczenia, plebanii, a nawet kuchni, to istnieje spore ryzyko, że prędzej czy później na którymś odcinku pojawią się niedociągnięcia i zaniedbania, a nie można też wykluczyć sytuacji, że całość aktywności poważnie ucierpi.

- Nie musisz mi dwa razy powtarzać, rozumiem, że tak naprawdę nie podjąłeś żadnego sensownego wysiłku postnego – Maciej wzruszył ramionami.

Mateusz siedział przed komputerem i tępo wpatrywał się w ekran. Właśnie się zabrał do pisania sprawozdania z wizyty duszpasterskiej, czyli z kolędy, które obiecał przedstawić w najbliższą niedzielę podczas ogłoszeń.

- I wyobraź sobie, że pierwszy dom, w którym mnie przyjęto po kolędzie, to był właśnie dom jej rodziców – tłumaczył Mateusz Maciejowi, który stał przy kuchni gazowej i przygotowywał jajecznicę. Minęło prawie dwa miesiące odkąd przyjaciele widzieli się po raz ostatni. 

Pierwsze Święta w nowej parafii tak naprawdę przeszły całkiem spokojnie. Ludzi w kościele było sporo, nawet kilka osób pojawiło się w zakrystii, aby złożyć życzenia swojemu proboszczowi.

Irina przez chwilę zastanawiała się, czy może podejść do tego księdza po Mszy, ale ostatecznie doszła do wniosku, że to będzie głupie. Może sobie pomyśli, że chce mu coś udowodnić albo się jeszcze zapyta co z artykułem o apostazji, a nie miała najmniejszej ochoty opowiadać mu o swoich relacjach z naczelnym.

- No dobra, głupio mi. Kawa na ławę – powiedziała zdecydowanym głosem Irina. - Imię, które księdzu powiedziałam jest prawdziwe, rodziców też naprawdę mam w tej parafii i tu byłam ochrzczona, ale nazwiska nie chciałam podać, bo jestem dziennikarką i dostałam zlecenie na tekst o apostazji z tezą.

Mateusz otworzył drzwi od kancelarii, wychylił głowę i rozejrzał się dookoła. Oczywiście nie było nikogo...

- Mówię ci, że nigdy nie myślałem, że rozmowa może człowieka tak wykończyć – zwierzał się Maciejowi, kiedy wreszcie późnym wieczorem udało mu się dojechać do przyjaciela.

Pierwsze spotkanie w gronie kapłańskim w nowym dekanacie miało dość ożywiony przebieg, chociaż początki bynajmniej tego nie zapowiadały. Pretekstem było organizowane po raz pierwszy tzw. spotkanie sprawozdawcze po konferencji dziekanów, ks. Szczepan miał przekazać kolegom to wszystko, o czym debatowali wraz z innymi dziekanami i Radą biskupią.

Od dziesięciu minut siedział w kościele z brewiarzem leżącym na ławce i jeszcze nie otwartym. Można pokusić się o stwierdzenie, że siedział z rozdziawionymi ustami i bynajmniej nie wpatrywał się w Najświętszy Sakrament, ale w dekorację florystyczną przygotowaną przez panią Małgosię.

Mateusz cieszył się wyjątkowym spokojem. Dawało się zauważyć, że bez wyraźnej i naglącej przyczyny nikt się nie pojawiał w kancelarii, a w kościele na Mszach Świętych były głównie osoby, które zamówiły intencję mszalną, w niedzielę frekwencja wydawała się nie przekraczać 30 procent.

Wizyta na Jasnej Górze dobrze mu zrobiła. A nawet bardzo dobrze. Mógł odsunąć od siebie wszystkie zmartwienia i zanurzyć się w atmosferę pielgrzymkową, choć na krótką chwilę. Po Apelu Jasnogórskim natknął się na księdza Jurka, jednego z tych, z którymi przez wiele lat dzielił pielgrzymkowy trud. 

I tak oto zaczęła się jego nowa przygoda duszpasterska. Prawdę mówiąc słowo „przygoda” coraz mniej pasowało do opisu sytuacji, a na usta cisnęło się raczej określenie mission impossible, a on wcale się nie czuł Tomem Cruizem skrojonym do tej roli.

W tym tygodniu czuł się jak bezpański pies. No, może to lekka przesada, ale w poprzednią niedzielę, ostatnią w lipcu, został pożegnany w swojej poprzedniej parafii, a w pierwszą niedzielę sierpnia ma być powitany w nowej w Jaroszynie.

Nawet przez chwilę nie przeszło mu przez myśl, aby próbować się wycofać z wyrażonej zgody na przejście do innej parafii. Było mu oczywiście przykro, że właśnie wtedy, kiedy do parafii wprowadza się jego najlepsza przyjaciółka, on z niej odchodzi, ale był już na tyle dojrzałym człowiekiem i kapłanem, aby nie ulegać nadmiernie emocjom.

- Wczoraj podpisaliśmy umowę na zakup domu 300 metrów od tego kościoła. Ja i mój narzeczony. Wybraliśmy ten dom, bo chciałam być w twojej parafii – ledwie wyszeptała Ania.

- Proszę, niech pan wejdzie, panie Zbyszku – powiedział Mateusz ściskając dłoń nadzwyczajnego szafarza Komunii Świętej. Mieli ich w parafii pięciu, ale pan Zbyszek był chyba najlepszy ze wszystkich, ułożony, niezwykle oddany Bogu i Kościołowi i znakomity współpracownik księży i świeckich.