Beletrystyka

Zbyszek nerwowo przechadzał się od przedpokoju do salonu i sprawdzał, czy wszystko jest na swoim miejscu.

- Nie chciałbym, żeby się proboszcz jakoś uprzedzał, bo to jest dobry ksiądz. Przynajmniej takie słuchy do mnie docierają - powiedział niepewnie Zbyszek.

Niestety, mimo poszukiwań do samego końca, nie udało mu się znaleźć nikogo na zastępstwo i ostatecznie nic nie wyszło z wyjazdu do Rzymu na rekolekcje dla kapelanów Katolickiego Stowarzyszenia Młodzieży. 

- Trzeba się brać za ten KSM – powiedziała Majka. - Wie ksiądz, że są rekolekcje w Rzymie dla kapelanów KSM? Jak mamy do tego podejść poważnie, to powinien tam ksiądz być. Włoski ksiądz zna. Sprawdziłam ceny biletów lotniczych. Z Wrocławia są jeszcze tanie loty. 

– Wiem, wiem, to może wydawać się dziwne, zwłaszcza że powiedziałem księdzu, że raczej za wami nie przepadam, generalnie za Kościołem nie przepadam, czy może lepiej powiedzieć - nie przepadałem, ale chodzi o to, że jeśli mamy odbudować nasz związek z Dominiką, to chciałbym żeby to było na bazie…

– Ale czym ją tak zirytowałeś? - dociekał Maciej. – No ewidentnie kazaniem - odparł Mateusz poprawiając sobie poduszkę na fotelu, która ciągle wysuwała się do przodu. - Mógłbyś wreszcie zmienić sobie te fotele na jakieś normalne. Ty masz je chyba od święceń?

Przez dłuższą chwilę nie mógł uwierzyć własnym oczom, ale rzeczywistość pozostawała niezmienna. Przed drzwiami plebanii stała Dominika ze swoim mężem Romanem.

Niestety, idea parafialnego festynu rodzinnego została odesłana na lepsze czasy. Początkowo był z tego powodu mocno niezadowolony, bo bardzo nie lubił wycofywać się z dobrych pomysłów, a ten na pewno był dobry, ale prawda była taka, że nie miał z kim tego zrobić.

Trochę się obawiał, ale zupełnie niepotrzebnie. Z lekkim spóźnieniem, ale Paula i Majka pojawiły się na plebanii zgodnie z umową. Mało tego, zabrały ze sobą jeszcze jakiegoś chłopaka, którego Mateusz widział po raz pierwszy. 

Mężczyzna został sam. Mateusz jeszcze raz rozejrzał się za Maciejem i Piotrem, ale nigdzie ich nie było widać, a Roman właśnie wstał z ławki.

– To zupełnie do niego niepodobne - powiedział Maciej do Piotra, który jednak w dalszym ciągu nie bardzo wiedział, czym ma się niepokoić. 

- Mówię ci, zupełnie mnie rozwaliła sprawa tej Dominiki – zwierzał się Mateusz Maciejowi, kiedy spotkali się na kolacji imieninowej u jednego z kolegów w dekanacie jaroszyńskim.

- To może być dla pani przykre... - zauważył, ale Dominia jeszcze raz skinęła głową, że ma mówić dalej. - Więc wracam do sytuacji, która dla mnie jest, jak z filmu, a jednak to wszystko prawda.

Proszę księdza, ja tu już byłam dzisiaj wcześnie rano... - powiedziała kobieta i chociaż bynajmniej nie wyglądała na jakoś szczególnie zdesperowaną Mateusz był pewien, że to właśnie ona.

Mateusz zerwał się gwałtownie z łóżka i przez kilkanaście sekund próbował zrozumieć, co mu się śniło, jaki dzień właśnie się rozpoczął, a przede wszystkim, czy czasami nie zaspał. 

Mateusz nerwowo chodził wokół swojego pozbawionego paliwa busa i wpatrywał się w każdy przejeżdżający samochód. Co prawda nie wiedział czym jeździ ks. Zbyszek, więc i tak by go nie rozpoznał, ale w ten sposób mógł choć trochę oderwać się od czarnych myśli.

- Proszę księdza, przepraszam, może niepotrzebnie zawracam księdzu głowę – zaczepiła go starsza pani podczas spaceru wokół kościoła, który był właśnie po to, aby przechodzący ludzie mogli go „zaczepić”, więc Mateusz zwrócił się ku kobiecie z szerokim uśmiechem na twarzy.

- Naprawdę, na tydzień przed Pierwszą Komunią musiałem wkroczyć w akcję – opowiadał Mateusz, a Maciej słuchał go z rozbawieniem.

- Jako niewierzącej nie może mi ksiądz zaszkodzić? To chciał ksiądz powiedzieć? - florystka Beata wyprostowała się i spojrzała Mateuszowi prosto w oczy oczekując odpowiedzi.

- Proszę księdza proboszcza, ja jestem właśnie TĄ mamą – powiedziała z uśmiechem kobieta, przed którą Mateusz otworzył drzwi plebanii, ale której nie za bardzo kojarzył.