Beletrystyka

- Proszę, niech pan wejdzie, panie Zbyszku – powiedział Mateusz ściskając dłoń nadzwyczajnego szafarza Komunii Świętej. Mieli ich w parafii pięciu, ale pan Zbyszek był chyba najlepszy ze wszystkich, ułożony, niezwykle oddany Bogu i Kościołowi i znakomity współpracownik księży i świeckich.

Imieniny Sławka stały się okazją do spotkania grupki księży, których łączyły więzi przyjaźni.

- Księże Mateuszu, wy sobie chyba nie zdajecie sprawy, ile my o was wiemy – powiedział biskup, a siedzący za nim w jednym rzędzie urzędnicy kurialni ponuro kiwali głowami na znak aprobaty.

- Proboszczu, Triduum Paschalne w naszej parafii to była zawsze mocna strona, choć bolało mnie to, że nie uczestniczy w nim odpowiednia ilość ludzi, ale w tym roku to już naprawdę przeszliście samych siebie – zachwycała się pani Cielecka.

Bardzo lubił tę poranną Mszę w katedrze w Wielki Czwartek, kiedy to odnawiali swoje przyrzeczenia kapłańskie wobec Księdza Biskupa, a przede wszystkim, oczywiście wobec Pana Jezusa. 

Kolejne dni w parafii były bardzo dziwne. Nigdy wcześniej nie zdarzyła mu się taka sytuacja niepewności.

- A mnie się wydaje, że ksiądz jest troszeczkę przewrażliwiony na swoim punkcie – ksiądz biskup wcale nie sprawiał wrażenia poruszonego dyskursem Mateusza o prawie kanonicznym, które solidnie umocowuje proboszcza na jego stanowisku, ani tym bardziej jego nastawieniem na długofalową pracę duszpasterską w parafii.

- Niech ksiądz usiądzie księże Mateuszu – głos biskupa był bardzo spokojny, ale nie miało to wielkiego znaczenia, ponieważ te czasy, kiedy wezwanie do kurii budziło w nim trwogę dawno temu minęły.

- W sumie to jestem trochę podłamany sytuacją. Starałem się przez cały czas pandemii ściśle trzymać norm, tym bardziej, że mam tu w parafii paru, że tak powiem, ormowców, którzy nieustannie patrzyli mi na ręce...

- Jak była ta kiepska pogoda, pamiętasz, ze dwie niedziele temu, co tak strasznie wiało, to u nas na niedzielnych Mszach było tak mało ludzi, że chyba w najgorszych dniach pandemii tak źle nie było – zwierzył się Mateusz. - U ciebie też były takie pustki?

Jako pierwszy odezwał się Lucek, który kolędę miał tylko na zaproszenie, ale zdaniem Mateusza i tak się długo musiał wzbraniać, bo kiedy wreszcie zadzwonił, to nawet i w jego parafii było już po wszystkim.

Pięciu zaufanych kolegów, każdy o nieco innym temperamencie, ale na pewno wszyscy mocno zaangażowani w duszpasterstwo, kochający Pana Jezusa i ludzi, do których Kościół ich posłał.

- Ostatnio bardzo mi się poprawiło z Różańcem – Mateusz przerwał dłuższą chwilę ciszy, podczas której obaj wsłuchiwali się w odgłosy ognia trzaskającego wesoło w kominku.

Rozmowa z Mariuszem ponownie przybierała obrót, który Mateuszowi wcale się nie podobał. Trochę go denerwowały rozmowy między proboszczami o wikariuszach podczas ich nieobecności.

Wizyta Mariusza bardzo go zaskoczyła. Z jakichś nigdy do końca nie rozeznanych przyczyn Mariusz go nie lubił i nigdy nie tracił okazji, aby mu o tym przypomnieć.

To były naprawdę dobre dni, które spędzili wraz z Maciejem w parafii Piotra. Ich decyzja okazała się słuszna również w tym znaczeniu, że ojciec Piotra zmarł, a właściwie dzięki nim, Piotr mógł być blisko taty w momencie przejścia.

Ten wieczór to była jedna długa dyskusja na temat tego, co powinien zrobić Mateusz. Czy ma wrócić na pogrzeb Zygmunta Tarczyńskiego?

Cisza jaka panowała w kościele była wręcz nierealna przy tej ilości osób. Mateusz widząc, że nikt nie podchodzi do konfesjonału postanowił wyciągnąć z kieszeni telefon i odmówić Nieszpory.

Rzeczywiście wszystko było dokładnie tak, jak Piotr zapowiedział. Życie w jego parafii wydawało się toczyć w kompletnym spokoju i Mateusz był wręcz zdumiony.

- Przecież okno jest otwarte - Mateusz prowokował Macieja, choć tak naprawdę był przekonany, że misiowaty kolega nigdy by nie podjął próby wejścia przez okno, nawet jeśli chodziło o mieszkanie kolegi księdza. Tymczasem Maciej, ku zaskoczeniu Mateusza, zaczął się wdrapywać na parapet. I właśnie w tym momencie za ich plecami rozległ się głos Piotra.