Beletrystyka

Mateusz cieszył się wyjątkowym spokojem. Dawało się zauważyć, że bez wyraźnej i naglącej przyczyny nikt się nie pojawiał w kancelarii, a w kościele na Mszach Świętych były głównie osoby, które zamówiły intencję mszalną, w niedzielę frekwencja wydawała się nie przekraczać 30 procent.

Wizyta na Jasnej Górze dobrze mu zrobiła. A nawet bardzo dobrze. Mógł odsunąć od siebie wszystkie zmartwienia i zanurzyć się w atmosferę pielgrzymkową, choć na krótką chwilę. Po Apelu Jasnogórskim natknął się na księdza Jurka, jednego z tych, z którymi przez wiele lat dzielił pielgrzymkowy trud. 

I tak oto zaczęła się jego nowa przygoda duszpasterska. Prawdę mówiąc słowo „przygoda” coraz mniej pasowało do opisu sytuacji, a na usta cisnęło się raczej określenie mission impossible, a on wcale się nie czuł Tomem Cruizem skrojonym do tej roli.

W tym tygodniu czuł się jak bezpański pies. No, może to lekka przesada, ale w poprzednią niedzielę, ostatnią w lipcu, został pożegnany w swojej poprzedniej parafii, a w pierwszą niedzielę sierpnia ma być powitany w nowej w Jaroszynie.

Nawet przez chwilę nie przeszło mu przez myśl, aby próbować się wycofać z wyrażonej zgody na przejście do innej parafii. Było mu oczywiście przykro, że właśnie wtedy, kiedy do parafii wprowadza się jego najlepsza przyjaciółka, on z niej odchodzi, ale był już na tyle dojrzałym człowiekiem i kapłanem, aby nie ulegać nadmiernie emocjom.

- Wczoraj podpisaliśmy umowę na zakup domu 300 metrów od tego kościoła. Ja i mój narzeczony. Wybraliśmy ten dom, bo chciałam być w twojej parafii – ledwie wyszeptała Ania.

- Proszę, niech pan wejdzie, panie Zbyszku – powiedział Mateusz ściskając dłoń nadzwyczajnego szafarza Komunii Świętej. Mieli ich w parafii pięciu, ale pan Zbyszek był chyba najlepszy ze wszystkich, ułożony, niezwykle oddany Bogu i Kościołowi i znakomity współpracownik księży i świeckich.

Imieniny Sławka stały się okazją do spotkania grupki księży, których łączyły więzi przyjaźni.

- Księże Mateuszu, wy sobie chyba nie zdajecie sprawy, ile my o was wiemy – powiedział biskup, a siedzący za nim w jednym rzędzie urzędnicy kurialni ponuro kiwali głowami na znak aprobaty.

- Proboszczu, Triduum Paschalne w naszej parafii to była zawsze mocna strona, choć bolało mnie to, że nie uczestniczy w nim odpowiednia ilość ludzi, ale w tym roku to już naprawdę przeszliście samych siebie – zachwycała się pani Cielecka.

Bardzo lubił tę poranną Mszę w katedrze w Wielki Czwartek, kiedy to odnawiali swoje przyrzeczenia kapłańskie wobec Księdza Biskupa, a przede wszystkim, oczywiście wobec Pana Jezusa. 

Kolejne dni w parafii były bardzo dziwne. Nigdy wcześniej nie zdarzyła mu się taka sytuacja niepewności.

- A mnie się wydaje, że ksiądz jest troszeczkę przewrażliwiony na swoim punkcie – ksiądz biskup wcale nie sprawiał wrażenia poruszonego dyskursem Mateusza o prawie kanonicznym, które solidnie umocowuje proboszcza na jego stanowisku, ani tym bardziej jego nastawieniem na długofalową pracę duszpasterską w parafii.

- Niech ksiądz usiądzie księże Mateuszu – głos biskupa był bardzo spokojny, ale nie miało to wielkiego znaczenia, ponieważ te czasy, kiedy wezwanie do kurii budziło w nim trwogę dawno temu minęły.

- W sumie to jestem trochę podłamany sytuacją. Starałem się przez cały czas pandemii ściśle trzymać norm, tym bardziej, że mam tu w parafii paru, że tak powiem, ormowców, którzy nieustannie patrzyli mi na ręce...

- Jak była ta kiepska pogoda, pamiętasz, ze dwie niedziele temu, co tak strasznie wiało, to u nas na niedzielnych Mszach było tak mało ludzi, że chyba w najgorszych dniach pandemii tak źle nie było – zwierzył się Mateusz. - U ciebie też były takie pustki?

Jako pierwszy odezwał się Lucek, który kolędę miał tylko na zaproszenie, ale zdaniem Mateusza i tak się długo musiał wzbraniać, bo kiedy wreszcie zadzwonił, to nawet i w jego parafii było już po wszystkim.

Pięciu zaufanych kolegów, każdy o nieco innym temperamencie, ale na pewno wszyscy mocno zaangażowani w duszpasterstwo, kochający Pana Jezusa i ludzi, do których Kościół ich posłał.

- Ostatnio bardzo mi się poprawiło z Różańcem – Mateusz przerwał dłuższą chwilę ciszy, podczas której obaj wsłuchiwali się w odgłosy ognia trzaskającego wesoło w kominku.

Rozmowa z Mariuszem ponownie przybierała obrót, który Mateuszowi wcale się nie podobał. Trochę go denerwowały rozmowy między proboszczami o wikariuszach podczas ich nieobecności.