Beletrystyka

Od samego rana zastanawiał się, ilu może być takich księży jak Romek, który wczoraj wieczorem go odwiedził, a których samotność dobija dzień po dniu i nawet najbliżsi koledzy nie zdają sobie z tego sprawy.

Osobne nabożeństwa różańcowe dla dzieci były czymś, przy czym Mateusz zawsze się upierał w każdej placówce, w jakiej przyszło mu pracować. Oczywiście nie zawsze udało mu się przeprowadzić swoją wizję, bo jednak czasami musiał się ugiąć wobec opcji, że dzieci muszą od małego mówić cały Różaniec.

Trzeba przyznać, że możliwość robienia zakupów przez Internet jest naprawdę wspaniałą rzeczą, zwłaszcza jeśli to, czego potrzebujemy nie jest dostępne w najbliższej okolicy, a nie ma czasu, żeby się wybrać choćby do Częstochowy, gdzie zwykle Mateusz zaopatrywał i siebie i parafię w paramenty liturgiczne.

Mateusz wszedł do bazyliki św. Józefa i sprawdził, czy jest ksiądz w stałym konfesjonale i czy dużo ludzi oczekuje w kolejce. Ksiądz był na swoim miejscu, a przy konfesjonale czekał zaledwie jeden chłopak, więc Mateusz skierował swoje kroki ku prawej nawie, gdzie jak zawsze był wystawiony Najświętszy Sakrament.

– Nie miałeś żadnych problemów z tym pogrzebem? - zapytał Mateusz księdza Wojtka, który zastępował go podczas krótkiego urlopu i jemu przypadł w udziale pogrzeb śp. Bonifacego Nowaka, którego wnuczek Andrzej domagał się szczególnej oprawy ze względu na zasługi dziadka, które chyba jednak przypadły na czas głębokiej komuny.

- Szczęść Boże, proboszczu. Z tej strony Andrzej Nowak. Może mnie ksiądz nie kojarzyć, no ale zmarł nasz dziadek i musimy zorganizować pogrzeb. Wiemy, że trzeba przyjść do kancelarii, ale chcielibyśmy ustalić termin, a resztę załatwimy jutro, jak będziemy mieć papiery z urzędu – powiedział głos w słuchawce.

Mateusz, pochłonięty codziennymi obowiązkami, prawie zapomniał o sprawie z Wiktorem i jego proboszczem Jarkiem. Niespodziewana wizyta Wiktora na parafii przypomina mu jednak o tej zagadkowej sytuacji. Czy blef Mateusza miał wpływ na decyzję proboszcza? 

Wiktor opuścił mieszkanie niepocieszony, a Mateuszowi było bardzo przykro z tego powodu, że młodszy kolega przychodzi do niego po poradę, a on nie jest w stanie wyjść poza beznadziejne „doskonale cię rozumiem, też przez to przechodziłem”.

Mateusz odłożył książkę i wyjrzał za okno. Nawet z tej miejskiej perspektywy zachód słońca był niesamowity i rozbudził w nim całą masę wspomnień, ale na szczęście również pragnień

Mateusz właśnie zakończył Eucharystię i wszedł do zakrystii. Zdjął szaty liturgiczne i uklęknął na klęczniku przed małą gablotką, w której umieszczone były modlitwy kapłana do odmówienia przed i po Mszy Świętej.

Mateusz uśmiechnął się, bo mu się przypomniało, że śp. ksiądz Piotr Pawlukiewicz powiedział kiedyś, że jednym z powodów, dla których chciał zostać księdzem było to, że księża, których znał mieli świetny sprzęt stereofoniczny.

Ciężko było przekonać panią Malinowską, żeby pogrzeb jej ukochanej mamy ustalić na poniedziałek, ale Mateusz się nie poddawał.

Mateusz już od dłuższego czasu obserwował tego chłopaka. Nawet parę miesięcy temu zaproponował mu, aby został ministrantem, ale Kuba powiedział wówczas, że jeszcze nie jest na to gotowy i ta odpowiedź bardzo go zdziwiła.

- No i co, pojawiła się w Wielki Piątek? - zapytał Maciej. - Oczywiście. Ale już nic więcej ci nie powiem, bo nawet poprosiła mnie o spowiedź, więc wiesz – Mateusz nic więcej na ten temat nie mógł koledze powiedzieć. - Ale załatwiłeś jej to zaświadczenie na matkę chrzestną?

Mateusz chciał się poczuć jak Pan Jezus, do którego w nocy przyszedł Zacheusz, ale kobieta, która nawiedziła go w tę wielkoczwartkową noc nie miała w sobie nic z pragnącego poznać Pana i Jego nauczanie Zacheusza. 

Mateusz właśnie wracał z kapłańskiej kolacji. Zawsze, odkąd był księdzem, miał z tą kolacją pewien problem i tak naprawdę nigdy go ostatecznie nie rozwiązał. To znaczy zawsze pozostawała w nim jakaś ambiwalentność. Bo w końcu to był Wielki Czwartek.

Ostatnio przyjaciel ksiądz podesłał mi pewien podcast na youtubie o klerykalizmie. Wiesz, taka rozmowa dominikanina z dominikaninem.

Brakowało kilka dni do połowy Wielkiego Postu, a on jeszcze nawet nie zaczął jakiegokolwiek procesu nawrócenia czy choćby korekty swojego życia.

- I mówię księdzu, że kiedy odszedł za pierwszym razem to siadłem pod drzwiami i miałem naprawdę czarne myśli.

- Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus. Zapraszam księdza proboszcza - powiedział drewnianym głosem Zbigniew i nie czekając na reakcję ruszył przodem. Po kilku sekundach również Jerzy udał się za nim do pokoju i mechanicznie rozpoczął modlitwę.