Quo vadis Femina?

Quo vadis Femina?

Wczoraj podczas Mszy Świętej do śpiewania psalmu podeszła dziewczynka, może dwunastoletnia. Miała na sobie spodnie i kurtkę z wzorami militarnymi. Szczerze mówiąc nawet nie wiem, jak dzisiaj nazywa się ten typ ubrania, czy też wzornictwa, kiedyś mówiło się na to moro. Myślę, że wiecie o co mi chodzi.

Do tego kozaczki, które stylem nie odbiegały daleko od tzw. oficerek. Ja rozumiem, że taka moda i oczywiście nie mam nic przeciwko temu, ale jest jakimś znakiem naszych czasów, że tej modzie obecnie ulega chyba więcej kobiet i dziewcząt niż mężczyzn i chłopaków.
Drugie spostrzeżenie dotyczy mediów społecznościowych, a konkretnie pewnej chińskiej aplikacji, która obecnie chyba jest najpopularniejsza wśród dzieci i młodzieży. Zainstalowałem ją sobie, ponieważ „produkują się” na niej dzieci moich włoskich przyjaciół, w tym moja chrześniaczka. W głowie się nie mieści ile tam ledwie skrywanej nagości, zmysłowości, młode dziewczyny, czasem jeszcze dzieci, tak się prezentują, żeby zdecydowanie więcej ciała pokazać, niż zakryć.
I trzecia dygresja. Pozostają mi w pamięci dwa zestawienia fotografii kobiet. Na jednym z nich obok siebie umieszczono fotografię zjazdu Kół Gospodyń Wiejskich, na którym kobiety były przepięknie ubrane w stroje ludowe, uśmiechnięte i szczęśliwe, i fotografię zjazdu Partii Kobiet (czy też może Kongresu Kobiet, przepraszam, nie pamiętam dokładnie), gdzie wszystkie uczestniczki miały na głowach szare, papierowe torby, więc trudno powiedzieć, czy były piękne i szczęśliwe. Drugie zestawienie zdjęć miało obok siebie sufrażystkę z początków ubiegłego wieku, pięknie ubraną i umalowaną, oczywiście z nieodłączną parasolką i jedną z uczestniczek ostatnich polskich manifestacji, w pozie i z wyrazem twarzy daleko odbiegającymi od kanonów piękna, do którego jesteśmy przyzwyczajeni.
Już widzę wyraz politowania na wielu twarzach i przebiegające przez umysł myśli, że oto kolejny „dziaders” popłakuje, bo kobiety już nie są takie, jakby się „dziadersom” widziało, a są po prostu sobą i robią to, co się im podoba. Ale cała moja dzisiejsza refleksja zmierza właśnie ku postawieniu pytania: naprawdę takie właśnie chcą być kobiety? Okay, nie musicie się nam podobać, ale naprawdę sobie się podobacie w tym anturażu i na tej ścieżce?
Przyznam się, że jestem zupełnie skonfundowany sytuacją i myślę, że nie tylko ja. Myślę też, że i Wy, drogie panie, nie wszystkie identyfikujecie się z tym kierunkiem, w którym w bardzo krzykliwy sposób próbuje się Was poprowadzić. Pozwólcie, że przypomnę słowa naszego papieża św. Jana Pawła II, który tak napisał w Liście do kobiet w 1995 roku: „Patrząc na tę długą drogę wiodącą do wyzwolenia kobiety, można powiedzieć, że był to proces trudny i złożony, czasem nie wolny od błędów, ale zasadniczo pozytywny, choć do dziś nie zakończony z powodu licznych przeszkód, które w różnych częściach świata nie pozwalają na pełne uznanie i docenienie szczególnej godności kobiety, oraz na zapewnienie jej należnego szacunku. Trzeba w tym kierunku iść dalej! Jestem jednak przekonany, że sekret szybkiego pokonania drogi dzielącej nas od pełnego poszanowania tożsamości kobiety nie polega jedynie na ujawnieniu, choć jest to konieczne, dyskryminacji i niesprawiedliwości, ale również i nade wszystko na opracowaniu konkretnego i światłego programu rozwoju, obejmującego wszystkie dziedziny życia kobiet, u którego podstaw leży uświadomienie sobie przez wszystkich na nowo godności kobiety. Do jej uznania, pomimo wielorakich uwarunkowań historycznych, wiedzie nas sam rozum, odczytujący prawo Boże wpisane w serce każdego człowieka. Nade wszystko jednak samo Słowo Boże pozwala nam odkryć podstawowe uzasadnienia antropologiczne godności kobiety, zawarte w zamyśle Bożym”.
I tu jest chyba nomen omen, diabeł pogrzebany, że dzisiaj, próbując zaproponować „konkretny program rozwoju obejmujący wszystkie dziedziny życia kobiet” zupełnie odrzuca się zamysł Boży i trzeba sobie postawić pytanie, czyj zatem zamysł stoi za tą rewolucją?
„To nie ja byłam Ewą” - mówi refren jednej z popularnych niegdyś piosenek i w porządku. Wiemy, że wina Ewy i Adama była wspólna. Nie każda kobieta musi być jak Maryja (choć nie ma lepszego wzoru). Ale patrzcie uważnie, czyj zamysł stoi za Waszymi życiowymi wyborami.

Ks. Andrzej Antoni Klimek