Słowo Redaktora

Piszę te słowa kilka dni wcześniej, ale kiedy je czytacie jesteśmy już po beatyfikacji Prymasa Tysiąclecia kardynała Stefana Wyszyńskiego. Bogu więc niech będą dzięki, że wreszcie do niej doszło, choć żal w sercu wielki, bo nie mogliśmy w tej ceremonii uczestniczyć.

W 2003 r. została wydana pierwsza powieść Khaleda Hosseiniego „Chłopiec z latawcem”, na którą ja trafiłem kilka lat później, mieszkając jeszcze poza Polską. Książka ta i przedstawiony w niej świat Afganistanu, mimo wszystkich ukazanych tam dramatów, oczarowały mnie totalnie i kolejne książki autora.

Szybkimi krokami zbliża się dzień beatyfikacji Prymasa Tysiąclecia i mam nadzieję, że tym razem dojdzie ona do skutku, choć z drugiej strony żałuję, że odbędzie się ona przy tak nikłym udziale wiernych.

W ostatnich edytorialach, mimo że pisanych dla wakacyjnych numerów „Opiekuna”, skupiałem się na raczej trudnych tematach i dlatego desperacko szukałem czegoś lżejszego do bieżącego wydania. W końcu jest lato i nie można tak bez przerwy ludzi dołować.

Wydarzeniem, które zdominowało uwagę mediów w ostatnich tygodniach jest odkrycie masowych grobów dzieci przy tzw. residential schools, czyli szkołach z internatem, do których posyłano dzieci rdzennej ludności Kanady.

Niestety, kiedy piszę te słowa, jesteśmy dzień po rozbiciu polskiej piłkarskiej głowy o szwedzki mur (zdecydowanie woleliśmy „szwedzki stół”, nawet z IKEI) i nastroje nie są najlepsze.

Coraz częściej mamy wrażenie, by nie powiedzieć pewność, że media nie są już dzisiaj czwartą władzą, jak zwykło się je niegdyś określać, ale stały się władzą absolutnie pierwszą, pozostawiając daleko z tyłu te trzy prawdziwe, które baron Monteskiusz był łaskaw spopularyzować.

Dzisiaj trochę spraw wewnątrzkościelnych, więc jeśli czyta te słowa ktoś spoza, to może sobie darować dalszą lekturę. Że co? Że tych spoza najbardziej interesują wewnętrzne sprawy Kościoła? A rzeczywiście. Może to i dobrze, zwłaszcza w sytuacjach, których sami nie potrafimy ogarnąć...

Przez siedem lat byłem proboszczem we włoskiej parafii i doskonale pamiętam jak często podczas kapłańskich spotkań dochodziło do spięć na tle dopuszczania do godności matki czy ojca chrzestnego osób nie spełniających wymogów Prawa Kanonicznego.

Pamiętam, jak nasz liturgista w seminarium wrocławskim, ks. Marek, skądinąd człowiek związany z ruchem oazowym, bardzo się irytował, kiedy w kaplicy śpiewaliśmy pieśń „Chwalcie łąki umajone”. Zarzucał jej brak jakiejkolwiek treści teologicznej, a przede wszystkim zupełną nieprzydatność do liturgii. 

Kiedy „Opiekun” trafi do Czytelników będziemy obchodzić kolejny Tydzień Modlitw o Powołania do Kapłaństwa i Życia Konsekrowanego. A wcześniej mieliśmy Tydzień Biblijny, a jeszcze wcześniej Tydzień Miłosierdzia. Jako proboszcz starałem się, aby każdy nasz parafianin miał świadomość, że akurat o te konkretne wymiary wiary i życia wspólnoty troszczymy się w danych dniach, kto był na liturgii nie mógł się nie zorientować.

W związku z Niedzielą Miłosierdzia wracam myślami do św. Jana Pawła II i czynię to z wielką wdzięcznością za jego determinację w jej ustanowieniu. Ale też przy okazji czytam ze smutkiem, co się pisze o Janie Pawle II. Chociaż patrząc na to z innego punktu widzenia, ataki na jego świętość są przyznaniem, że jest to jeden z ostatnich bardzo ważnych symboli, który stoi na przeszkodzie nowym wizjom świata i Kościoła. Ale zdarzają się też wypowiedzi bardzo ciekawe, które wyciągają na światło dzienne te elementy, których my albo nie dostrzegamy, albo nigdy nie uważaliśmy ich za szczególnie istotne. 

Po raz kolejny siadam do pisania edytorialu na dziesięć dni przed jego dotarciem do Czytelników i grubo ponad dwa tygodnie przed Świętami Wielkanocy, ale już wiem, że został ogłoszony kolejny lockdown (naprawdę nie da się znaleźć polskich odpowiedników dla tych wszystkich imperialnych wyrażeń?).

Dzisiaj nie może nie być o Świętym Józefie. Będzie więc o Józefie, a nawet o dwóch. Chciałbym rozpocząć od pewnego wydarzenia, które miało miejsce kilkanaście lat temu w bazylice św. Józefa. Było to spotkanie grup modlitewnych, już nie pamiętam, czy z całej Polski, czy może tylko z naszego regionu, ale też nie potrzebujemy tych szczegółów.

Wczoraj podczas Mszy Świętej do śpiewania psalmu podeszła dziewczynka, może dwunastoletnia. Miała na sobie spodnie i kurtkę z wzorami militarnymi. Szczerze mówiąc nawet nie wiem, jak dzisiaj nazywa się ten typ ubrania, czy też wzornictwa, kiedyś mówiło się na to moro. Myślę, że wiecie o co mi chodzi.