Słowo Redaktora

Okres Bożego Narodzenia zakończył się Niedzielą Chrztu Pańskiego, a tydzień później, dokładnie teraz kiedy piszę te słowa, jest już II Niedziela Zwykła. Ciekawe, że nie ma I Niedzieli Zwykłej, tylko od razu druga. No i ciekawe jest też to, i nie chcę tutaj wchodzić w odwieczny spór pomiędzy zwolennikami tezy o wyższości świąt Bożego Narodzenia nad Wielkanocą, albo odwrotnie, że okres świętowania Bożego Narodzenia jest stosunkowo krótki.

Przeczytałem na portalu Szkoła Nawigatorów ciekawy tekst Jarka Jareckiego, w którym pisze on, że „zło chce nam zafundować nową religię, nowe społeczeństwo i nowego człowieka. Ma do tego środki finansowe, aparat przemocy, ma rzesze kapłanów płatnych i jeszcze więcej bezwiednych, uformowanych w bełkocie, ale nie ma czasu i dlatego spieszy się niesłychanie, dzięki czemu istnieje szansa, że ujawni swe potworne oblicze przed czasem, nim ludzi ogarnie ostateczne zwątpienie w sens oporu”.

Zapatrzyłem się dzisiaj na znamienitych kolegów po fachu. Magazyn „Time” jak zwykle o tej porze jest na ustach wszystkich, ponieważ od 1927 roku przyznaje tytuł Człowieka Roku postaciom, grupom lub ideom, które zdaniem czasopisma wywarły największy wpływ na aktualne wydarzenia na świecie. W ubiegłym roku główną nagrodę otrzymali zamordowani, więzieni i szykanowani dziennikarze.

Pośród bardzo wielu rzeczy, które składają się na całokształt mojego szczęścia, bo musicie wiedzieć, że ja się uważam za absolutnego szczęściarza, co ja w ogóle mówię, NIE UWAŻAM SIĘ, ale JESTEM absolutnym szczęściarzem, jest również i ten fakt, że dobrze sypiam.

We wrześniu tego roku byłem z moimi parafianami na pielgrzymce w Medjugorie. I jak to pewnie często się zdarza, skorzystaliśmy z okazji, aby odwiedzić kilka co bardziej urokliwych miejsc w Chorwacji. Pośród nich nie mogło oczywiście zabraknąć słynnego Dubrownika.

W bieżącym numerze zarówno ze względu na Światowy Dzień Wcześniaka, jak i temat ostatniego pierwszoczwartkowego spotkania w bazylice św. Józefa sporo piszemy o ochronie życia.

Przyznam się, że nie mogę się doczekać dokumentu końcowego Synodu Biskupów dla Amazonii, który został przyjęty 26 października przez ojców synodalnych, a papież Franciszek już wyraził zgodę na jego publikację.

Miałem dzisiaj pewne rozterki odnośnie edytorialu, na pewno się domyślacie z jakiej przyczyny, ale ostatecznie postanowiłem, że porozmawiamy sobie dzisiaj o świętości dostępnej dla każdego. W pewnym stopniu zainspirował mnie komentarz anonimowego blogera, który pojawił się w kontekście dyskusji na temat tzw. „doskonałych” zawsze obecnych w różnych herezjach, a jednocześnie zahaczał o temat wyborów, jakże dzisiaj na czasie, a dotyczył realizmu: „Ten realizm ma bardzo głębokie, duchowe wręcz korzenie.

Właśnie weszliśmy w ogłoszony przez papieża Franciszka Nadzwyczajny Miesiąc Misyjny, pomyślałem więc, że może i ja dołożę swoją cegiełkę i w związku z tym podzielę się aż dwoma osobistymi świadectwami.

Już czuję gromadzące się nad moją głową czarne chmury za sam tytuł. No bo jak to? Redaktor naczelny „Opiekuna” miesza się do polityki? Każe się modlić za „Pisowców”?

Właśnie przeżyliśmy kolejną okrągłą, już osiemdziesiątą rocznicę wybuchu II wojny światowej, a konkretnie napaści Niemiec na Polskę.

No więc doszedłem do Matki piechotą! Chwała Panu! Nie powiem, że była to „bułka z masłem”, najwyraźniej było sporo do odpokutowania i stopy doskwierały na różne sposoby, ale pozostałe elementy ciała spisały się całkiem, całkiem.

 Kiedy będziecie czytać te słowa, ja będę dziarsko maszerował na Jasną Górę. Przynajmniej taką mam nadzieję, chociaż w tym sezonie próbowałem już dziarsko zajechać rowerem do Lichenia i po jakichś 50 kilometrach... wysiadłem, a właściwie przesiadłem się do samochodu.

50 lat temu człowiek stanął na Księżycu. Jak czytamy w różnych wspomnieniach „lunonauci”, bo tak wówczas nazwano tych szczególnych kosmonautów, prawie dwie godziny chodzili po jego powierzchni, robili zdjęcia i pobrali próbki gruntu do badań.

Nie ukrywam, że od wielu tygodni zastanawiam się nad adekwatną odpowiedzią na „demaskatorski”, film naszych „polskich braci Cohen”. Podzieliłem się też z Wami refleksją, że nie do końca podoba mi się sposób, w jaki odpowiada nań część ludzi Kościoła, a już zupełnie mi się nie podoba postrzeganie intencji autorów.