Słowo Redaktora

Kiedy piszę te słowa, jak zawsze w ostatnim możliwym terminie (co w związku z odnowioną szatą graficzną i przesunięciem „wstępniaka” na drugą stronę okładki oznacza, że mówimy o czwartku: cztery dni wcześniej niż cały środek i dziesięć dni przed dotarciem gazety do parafii), jestem jeszcze przed rozpoczęciem tzw. kolędy w parafii, którą w tym roku nazwaliśmy (re)wizytą duszpasterską.

Zawsze się dziwiłem dlaczego tak rozgadany naród jak Włosi, jest wyjątkowo oszczędny w słowa podczas składania życzeń. W sumie było to bardzo wygodne, kiedy jeszcze nie znałem języka, bo właściwie na żadną okazję nie trzeba było się szczególnie wysilać: wystarczyło słowo oznaczające dane święto poprzedzić słowem „dobry” i życzenia były gotowe. „Dobrego Bożego Narodzenia” (Buon Natale) na przykład, albo „Dobrych Urodzin” (Buon Compleanno) i wszystko na ten temat.

Jakby tak zapytać ludzi na ulicy, z czym im się kojarzą święta to najczęściej słyszy się odpowiedź, że z zakupami, gotowaniem i jedzeniem. Oczywiście, jeżeli pytanie zada ksiądz albo katechetka, to odpowiedzi będą zupełnie inne, bo niestety zbyt często mamy inne odpowiedzi na te same pytania, w zależności od tego, kto pyta... Ale wróćmy do świątecznych skojarzeń.

Chodzę cały czas ze słowami z Ewangelii Pierwszej niedzieli Adwentu, w której Pan Jezus aż cztery razy powtarza słowo „czuwajcie”. Ja mam to szczęście, że byłem kiedyś harcerzem (tak, tak, w ZHP, innego harcerstwa wtedy u nas nie było), jeździłem na obozy harcerskie i znam doświadczenie czuwania, warty nocnej.

Czytam tu i ówdzie w katolickiej prasie i na katolickich portalach z ust duchownych i świeckich, jak to nienawidzą tego Kościoła. Jak to Kościół pokazał swój fałsz. Jak to Kościół stał się posłusznym narzędziem władzy. Przy czym warto rozróżnić, jak Kościół posłusznie wypełniał rządowe zalecenia pandemiczne, nawet najbardziej absurdalne, to było wszystko ok.

Zwięzły komunikat Nuncjatury Apostolskiej w Polsce poinformował, że papież Franciszek przyjął rezygnację biskupa kaliskiego Edwarda Janiaka i że od tego momentu abp Grzegorz Ryś zarządza diecezją kaliską jako administrator apostolski sede vacante. Co to oznacza?

My to mamy ciężkie życie z tymi naszymi sojusznikami. Właśnie równo pięćdziesiątka JE Ambasadorów zechciała nam przypomnieć, że „szacunek dla fundamentalnych praw, zawartych w zobowiązaniach OBWE oraz obowiązkach i standardach Rady Europy i Unii Europejskiej, jako wspólnot praw i wartości, zobowiązuje rządy do ochrony wszystkich swoich obywateli przed przemocą i dyskryminacją oraz do zapewnienia im równych szans

W ostatni weekend przeżywałem wraz ze wspólnotą parafialną jubileusze związane z moim wielkim poprzednikiem na liskowskim probostwie ks. prałatem Wacławem Blizińskim. Doskonale do sylwetki tego kapłana i społecznika, który chciał swoim biednym parafianom przybliżyć nieba i chleba pasowała niedzielna Ewangelia, a po mistrzowsku skomentował ją papież Franciszek, a więc dzisiaj poprowadzimy tę refleksję razem.

Kilka dni temu jadąc samochodem słuchałem serwisu informacyjnego Radia Watykańskiego. Moją uwagę przykuła zacytowana wypowiedź przewodniczącego Komisji Konferencji Biskupów Unii Europejskiej kardynała Jean-Claude’a Hollericha, arcybiskupa Luksemburga.

Chciałbym przytoczyć opinię autorki, którą bardzo cenię, a mianowicie Izabeli Brodackiej Falzmann. Jest ona rodzinnie związana z Białorusią i począwszy od 1994 roku, czyli po wycofaniu się Rosjan, bardzo często tam jeździ: „Bywałam w tym kraju wiele razy. Rzeczywistość przeszła wszelkie nasze oczekiwania. Brześć, Pińsk, Baranowicze, Nowogródek, Grodno to wspaniale rozbudowujące się miasta.

Myślę, że pewnie często słyszeliście taką duszpasterską poradę, żeby w jakiejś trudnej sytuacji, kiedy nie wiesz co zrobić, jak się zachować, pomyśleć, co w takiej sytuacji zrobiłyby Pan Jezus. Następnie udzielić sobie odpowiedzi, no i właśnie zachować się tak jak On. Wydaje się proste, prawda?

Niby to jeszcze ponad dwa tygodnie, ale już wiemy, że uroczystość Wniebowzięcia NMP będziemy przeżywać w tym roku inaczej. Przede wszystkim dlatego, że dla wielu z nas zabraknie tradycyjnego pieszego pielgrzymowania. Oczywiście będą różne formy duchowe, reprezentanci, sztafety, namiastki, podtrzymanie tradycji, ale wszyscy wiemy, że to nie to samo.

Jak to dobrze, że już po wyborach! Jak to dobrze, że przez najbliższe trzy lata będzie spokój. Powiem przekornie, że po ostatniej „dawce emocji” dziękuję Bogu, że nie jesteśmy drugą Szwajcarią, gdzie co i rusz zapraszają ludzi do różnych referendów, bo tam demokracja bardzo bezpośrednia jest.

Przyznam się wam, że jeszcze nigdy w tak marnym nastroju nie zabierałem się za pisanie wstępniaka, ale nie mam innego wyjścia, bo zaledwie dwa tygodnie temu zapewniałem was, że my w Kaliszu w trudnych chwilach stawiamy na pewniaka jakim jest Święty Józef i zachęcałem do nowenny przygotowującej do wielkiego wydarzenia, jakim miał być Akt zawierzenia narodu polskiego i Kościoła Świętemu Józefowi. Nawet z okładki zrobiliśmy plakat zwiastujący to wydarzenie.

Już dawno się nie zdarzyło, abym swój edytorial poświęcił temu, co znajduje się wewnątrz numeru, ale też ciężar gatunkowy tego wydania jest wyjątkowy. Oto zbliżamy się do wielkiego wydarzenia w naszej Ojczyźnie, które będzie mieć miejsce w Kaliszu w bazylice Świętego Józefa.