Z życia seminarium

Piszę ten tekst u progu rekolekcji adwentowych. Zastanawiam się, jak go ugryźć… Adwent to oczekiwanie, a rekolekcje – cisza… Między innymi oczywiście. Wobec tego podzielę się z wami refleksją nad rolą ciszy i oczekiwania, w życiu kleryckim i nie tylko.

Zauważyłem, że prawie każdy artykuł rozpoczynam jakąś pogodową wstawką. Zrobiła się z tego taka mała tradycja.
Czy to źle?

Z obłóczonymi cieszy się cała wspólnota seminarium. W grupach kręgowych organizuje się „kręgi radości” i spija obłóczynowe kawki, dzieląc radość świeżo przystrojonych w czerń kolegów.

Rok akademicki rozsmarowujący wiedzę laną w głowy studentów niczym gorący asfalt rozpędza się.

Jest 2 października roku Pańskiego 2022. Siedzę w moim seminaryjnym pokoju. Gdybym pisał odręcznie, pewnie przygryzałbym końcówkę długopisu, w geście twórczej zadumy. Niestety piszę na laptopie, więc muszę ograniczyć się do bębnienia palcami po klawiaturze, co jest zdecydowanie mniej poetyckie.

I nie ma już nic? Oj, co to to nie… Może i rok formacyjno-akademicki się zakończył (29 czerwca, w uroczystość św. App. Piotra i Pawła, żeby być precyzyjnym), ale kleryk to taka bestia, która nie zimuje (letniskuje?), nie zwija się w kokon, nie przechodzi w jakiś inny tryb.

Zaczęło się. Zaświtała nam nowa era. Być może wstęp ten jest nieco pompatyczny i zapowiada kosmiczne rewolucje, ale w jakiś sposób wydaje mi się odpowiedni. Mam na myśli powołaniówki. Tak, prawda, pisałem już na ten temat. Tym razem jednak przeszliśmy od teorii do praktyki.

Piszę te słowa w ostatnie dni maja. W seminarium działo się dość dużo. Poza najważniejszymi wydarzeniami każdego roku, czyli święceniami, mieliśmy okazję powitać w naszej wspólnocie niezwykle wyjątkowych gości.

Maj, wiosna, nabożeństwa, święcenia… Jeżeli kleryk to pączek (nie mylić z produktem cukierniczym), to właśnie w maju na V roku rozkwita, „przeobrażając się” w diakona, a rok później, w maju na VI roku, dojrzewa owocując jako świeżo wyświęcony, rumiany prezbiter.

Niedziela Miłosierdzia zainaugurowała „letni sezon powołaniówkowy”, a w związku z nim czeka na nas niemała innowacja, a wręcz całkowita rewitalizacja. Co to będzie?

Tekst ten, moi drodzy, musiałem napisać na długo przed jego publikacją. Nie mam daru jasnowidzenia, więc nie wiem, cóż takiego w tym czasie się wydarzyło. Jednego jestem jednak pewien – Chrystus
zmartwychwstał!

Piszę ten artykuł w dniu, w którym wizerunki Jezusa ukrzyżowanego są zasłaniane we wszystkich kościołach. Bo wkrótce nadejdzie tak wyczekiwana Niedziela Zmartwychwstania Pańskiego.

Nasze życie kleryckie ostatnio wypełnia pomoc Ukrainie, przyjęcie przez IV rok akolitatu i wielkopostne wyrzeczenia łącznie z postną „sztafetą” w intencji powołań.

Nawet seminarzyści muszą trochę odpocząć po trudach egzaminów. Z trzema współbraćmi udało nam się wyskoczyć w góry. Maryja Śnieżna zadbała, aby urlop minął nam jak najlepiej.

W seminarium gościli przedstawiciele Akademickiego Koła Misjologicznego. Zwieńczeniem jego rocznej pracy jest wakacyjny wyjazd do kraju misyjnego.

W Arcybiskupim Seminarium Duchownym w Poznaniu praca wre. Z kleryckich uszu bucha para – rozpoczął się „sezon” zaliczeń, a sama sesja tuż-tuż. Wszyscy spinają się, starając się jak najlepiej przygotować do kolejnych egzaminów, żeby wkrótce ze spokojem wyjechać na tygodniowe ferie i z nową energią wejść w kolejny semestr.

Każdy kleryk to człowiek wierzący. A przynajmniej takie są fundamentalne założenia... Każdy przeżywa swoje powołanie w inny sposób. Chociaż wydaje się, że wszyscy jesteśmy powołani do tego samego, każdy z nas swój cel osiągnie krocząc pod pewnymi względami podobną, a jednocześnie zupełnie inną drogą.

Trwamy w wyjątkowym czasie – niedawno, wraz z początkiem Adwentu przeżywaliśmy rozpoczęcie nowego roku liturgicznego, cały czas czujemy korzenny zapach pierników i sianka, na którym w Święta Bożego Narodzenia spoczął Pan Jezus, a właśnie w tym momencie wchodzimy w nowy rok kalendarzowy.

Bóg nie rodzi się ani w biologicznej pompie ciśnieniowej, ani w archiwum, katalogującym stany emocjonalne człowieka. Bóg rodzi się w najgłębszej głębi – w wewnętrznym sanktuarium, w samym epicentrum człowieka.

Pomimo jesiennej senności klerycy wciąż działają. Od jakiegoś czasu przygotowują świąteczne przedstawienie wystawiane w ASD.