Słowo Boże

2 Sm 5, 1-7.10; Ps 89; Mk 3, 22-30 Jak nisko musi upaść człowiek w swoim pragnieniu bycia autorytetem, by Boga oskarżyć o bezbożność? Ciekawe, że żaden z biegłych w czytaniu i interpretowaniu Pisma nie zorientował się, że chodzi na krótkiej smyczy trzymanej pewną ręką władcy złych duchów…

Ne 8, 1-4a.5-6.8-10; Ps 19; 1 Kor 12, 12-30; Łk 1, 1-4; 4, 14-21 Kiedy kapłan Ezdrasz wniósł księgę Prawa – o czym czytamy w pierwszym czytaniu (por. Ne 8,2-4a.5-6.8-10) – „uszy całego ludu były zwrócone ku księdze Prawa” (Ne 8,3). Cały lud słuchał z zapartym tchem, bo były to słowa samego Boga. Kiedy Bóg mówi milknie cały świat. Zobaczmy, jak wyglądało odczytanie słów tej księgi.

1 Sm 15, 16-23; Ps 50; Mk 2, 18-22 Saul wiedział lepiej, czego chce Bóg… Zwolennicy Jana Chrzciciela i faryzeusze też mieli dla uczniów Jezusa jedynie słuszną wizję powinności. 

Iz 62, 1-5; Ps 96; 1 Kor 12, 4-11; J 2, 1-11 Z Kaną Galilejską mamy właściwie jedno skojarzenie: wesele i pierwszy cud Pana Jezusa; cud specyficzny, bo Jezus przemienił wodę w wino. I tego wina było sporo: „sześć stągwi kamiennych po dwie lub trzy miary” (J 2, 6), czyli od 384 do 576 litrów. 

1 Sm 1, 1-8; Ps 116B; Mk 1, 14-20. Mieć syna, potomstwo, w Starym Testamencie było znakiem błogosławieństwa Boga. 

Iz 40, 1-5. 9-11; Ps 104; Tt 2, 11-14; 3, 4-7; Łk 3, 15-16.21-22. Czytania przeznaczone na kolejną niedzielę nowego roku koncentrują nasz wzrok na tajemnicy chrztu świętego. 

1 J 2, 29-3,6; Ps 98; J 1, 29-34. Co jest tym grzechem świata? To grzech, który przylgnął do każdego z nas. 

Syr 24, 1-2.8-12; Ps 147B; Ef 1, 3-6.15-18; J 1, 1-18. „Wszechmogący, wieczny Boże, Ty oświecasz wszystkich ludzi, którzy w Ciebie wierzą, napełnij cały świat Twoją chwałą, i ukaż się wszystkim narodom w blasku Twojej prawdy”.

1 J 1, 1-4; Ps 97; J 20, 2-8. Która gwiazdka w tym roku na grudniowym wigilijnym niebie oznajmiła nam, że należy już usiąść przy wigilijnym stole? 

1 Sm 1, 20-22. 24-28; Ps 84; 1 J 3, 1-2. 21-24; Łk 2, 41-52. Liturgia niedzieli 26 grudnia kieruje nasz wzrok na dwunastoletniego Jezusa, który wraz z Maryją i Józefem udaje się do Jerozolimy.

Iz 7, 10-14; Ps 24; Łk 1, 26-38. Maryja nie jest kobietą, która jest bojaźliwa, czy też nieśmiała. Maryja ma duszę refleksyjną, która jest zasłuchana w Boże słowo. 

Mi 5, 1-4a; Ps 80; Hbr 10, 5-10; Łk 1, 39-45. Wyrażenie «Słowo Boże» wskazuje tu zatem na osobę Jezusa Chrystusa, odwiecznego Syna Ojca, który stał się człowiekiem...

Lb 24, 2-7.15-17a; Ps 25; Mt 21, 23-27. Dzisiejsza Ewangelia stawia pytania: czego tak naprawdę szukasz? Czy poszukuję prawdy?

So 3, 14–17; Ps: Iz 12; Flp 4, 4–7; Łk 3, 10–18. Analizując czytania III Niedzieli Adwentu rodzi się pytanie, czemu pojawia się Jan Chrzciciel? 

Iz 35, 1-10; Ps 85; Łk 5, 17-26 „Przedziwne rzeczy widzieliśmy dzisiaj”.
Właściwy kąt spojrzenia zmienia nie tylko perspektywę, ale także szerokość pola widzenia i kolor obrazu. Słowo na dziś uczy patrzenia dalej i głębiej. Dzisiejsza Ewangelia stawia wiele pytań: czy jestem w gronie tych, którzy przyprowadzają innych do Jezusa?

Ba 5, 1-9; Ps 126; Flp 1, 4-6.8-11; Łk 3, 1-6 Odłóż, Jeruzalem, szatę smutku i utrapienia swego, a przywdziej wspaniałe szaty chwały, dane ci na zawsze przez Pana. Przyoblecz się w płaszcz sprawiedliwości pochodzącej od Boga, włóż na głowę swą koronę chwały Przedwiecznego! albowiem Bóg chce pokazać wspaniałość twoją wszystkiemu, co jest pod niebem. imię twe u Boga na wieki będzie nazwane: «Pokój sprawiedliwości i chwała pobożności».

Iz 2, 1-5; Ps 122; Mt 8, 5-11 Wyrażenie setnika jest godne podziwu. Przypuszcza, że podobnie jak on rozkazuje żołnierzom, tak i Pan Jezus ma pod swymi rozkazami w świecie niewidzialne wojsko, którym się posługuje.

Jr 33, 14-16; Ps 25; 1 Tes 3,12-4,2; Łk 21, 25-28.34-36 Czytania przeznaczone na I Niedzielę Adwentu otwierają nowy rok liturgiczny. Księga proroka Jeremiasza, którą liturgia karmi nas w pierwszym czytaniu pozwala spojrzeć na wiarę oczami Boga.

Dn 1, 1-6.8-20; Dn 3; Łk 21, 1-4 Czy ważne jest ile kto daje? Z ludzkiego punktu widzenia owszem, ale dla Pana Jezusa nie liczy się ilość, ale szczerość. Dar jaki człowiek składa, jest obrazem jego wewnętrznej postawy i posiada znaczenie jedynie wtedy, kiedy składany jest w szczerości. 

Dn 7, 13-14; Ps 93; Ap 1,5-8; J 18, 33b-37 „Dawne dyskusje w Kościele były bardzo ostre, z zapałem wyklinano się nawzajem i wróżono koniec Kościoła i świata. Może to, co teraz obserwujemy, świadczy o tym, że w Kościele wszystko jest normalnie i po staremu?