Słowo Boże

1 J 2, 12-17; Ps 96, 7-8a. 8b-9. 10; Łk 2, 36-40. Rodzina Święta w Egipcie ukazuje nam wartość posłuszeństwa Bożym natchnieniom i troski o najbliższych. Święty Józef w pokorze przyjmuje trudną misję ochrony Jezusa i Maryi. 

1 Sm 1, 20-22. 24-28; Ps 84; J 3, 1-2. 21-24; Łk 2, 41-52. Dzisiejsze święto w naturalny sposób chce zwrócić naszą uwagę na rzeczywistość doskonale znaną każdemu z nas, bo przecież historia życia każdego człowieka jest zakorzeniona w rodzinie. 

Mi 5, 1-4a; Ps 80; Hbr 10, 5-10; Łk 1, 39-45. W IV Niedzielę Adwentu jesteśmy świadkami spotkania dwóch niewiast. 

Lb 24, 2-7.15-17a; Ps 25; Mt 21, 23-27. Proroctwo Balaama ukazuje gwiazdę z Jakuba, zapowiadającą Mesjasza. 

So 3, 14–17; Ps: Iz 12; Flp 4, 4–7; Łk 3, 10–18. Skoro Pan jest blisko, to w odpowiedzi na adwentowe sugestie płynące z codziennych liturgii trzeba się tym bardziej przyłożyć do pracy nad sobą, postarać o dostrzegalne efekty nawrócenia, zadbać o wzrost duchowości itd. 

Iz 35, 1-10; Ps 85; Łk 5, 17-26 Wdzięczność otwiera nas na dostrzeganie, tego, co mamy. Nie potrzeba wielkich, spektakularnych cudów w naszym życiu, żeby zobaczyć jak wiele mamy. 

Rdz 3, 9-15.20; Ps 98; Flp 1, 4-6.8-11; Łk 1, 26-38
Dzisiejszy fragment Ewangelii z II Niedzieli Adwentu bardzo szczegółowo opisuje, gdzie i kiedy zostało skierowane słowo do Jana. Podany został konkretny kontekst, osadzenie historyczne. Ma to głębsze znaczenie. 

Iz 2,1-5 Ps 122 Mt 8,5-11 Setnik, rzymski dowódca mający pod sobą 100 żołnierzy, poganin, zachował się zadziwiająco. Okazał się bardzo uprzejmy, nie przymuszał Jezusa, żeby przyszedł koniecznie do niego.

Jr 33, 14-16; Ps 25; 1 Tes 3, 12-4,2; Łk 21, 25-28.34-36 „I znowu Adwent…” – powiedzą niektórzy z rezygnacją wobec upływającego czasu. Inni odetchną z ulgą, że bądź co bądź „idzie nowe” (jakkolwiek by to nowe rozumieć).

Ap 1, 1-4; 2, 1-5a; Ps 1; Łk 18, 35-43. Warto czasem - kiedy nie wiemy co zrobić, kiedy przytłacza nas nasze życie, grzech, słabości, dopada nas jakaś niemoc - zawołać jak ów niewidomy spod Jerycha: „Jezusie, Synu Dawida, ulituj się nade mną”. 

Dn 12, 1-3; Ps 16; Hbr 10, 11-14.18; Mk 13, 24-32. Chrystus na moment przed wejściem na „ostatnią prostą”, której celem jest ofiara z Jego życia, próbuje na różne sposoby zmobilizować uczniów do wysiłku towarzyszenia na tej drodze. 

Tt 1, 1-9; Ps 24; Łk 17, 1-6. Prośbę o przymnożenie wiary kierują uczniowie, którzy słyszą wezwanie Jezusa do miłości zdolnej przebaczyć siedem razy w ciągu dnia. 

1 Krl 17, 10-16; Ps 146; Hbr 9, 24-28; Mk 12, 38-44 Jezus zdecydowanym głosem mówi do słuchaczy: strzeżcie się (słownik tłumaczy to określenie następująco: unikajcie czegoś, co mogłoby wam zaszkodzić, lub kogoś, kto mógłby zaszkodzić) uczonych w Piśmie. 

Flp 2, 1-4; Ps 131; Łk 14, 12-14 Czy zaproszenie na posiłek przyjaciół i krewnych to coś złego? Nie. Jezus zwraca uwagę na motywacje. Ubodzy i mali nie mają się czym odwdzięczyć. 

Pwt 6, 2-6; Ps 18; Hbr 7, 23-28; Mk 12, 28b-34. Zanim z ust wykształconego faryzeusza padnie pytanie o fundament relacji z Bogiem.

Ef 2, 19-22; Ps 19; Łk 6, 12-19 Z nastaniem dnia przywołał swoich uczniów i wybrał spośród nich dwunastu.

Jr 31, 7-9; Ps 126; Hbr 5, 1-6; Mk 10, 46b-52. Ryzyko jest wpisane w wiarę. Nie chodzi tu o jakąś wątpliwość, czy Bóg jest czy nie, ale chodzi o pewien radykalizm.

Ef 2, 1-10; Ps 100; Łk 12, 13-21. Spadek jest darem. Ktoś pracuje całe życie, gromadzi majętności, by w obliczu śmierci przekazać je osobie, której chce.

Iz 53,10-11; Ps 33; Hbr 4, 14-16; Mk 10, 35-45. Jak to możliwe, że Bóg chce czyjegoś cierpienia i co to za „pragnienie”, które ma spełnić ebed IHWH (sługa Pana)?

Rdz 2, 18-24; Ps 128; Hbr 2, 9-11; Mk 10, 2-16. „Wolno czy nie wolno? – Oto jest pytanie…” Parafraza słów otwierających najsłynniejszy monolog Hamleta była pierwszą myślą, która przyszła mi do głowy po lekturze dzisiejszej Ewangelii.