Słowo Boże

Dz 2, 42-47; Ps 118; 1 P 1, 3-9; J 20, 19-31 Mocno przykleiła się do Tomasza łatka „niewiary”, choć pierwsze słowa dzisiejszej Ewangelii nie pozostawiają złudzeń – żaden z Apostołów nie spodziewał się zmiany beznadziejnej sytuacji, jaka zapanowała po ukrzyżowaniu Jezusa. Bali się Żydów, bali się spojrzeć na siebie nawzajem, pewnie lękali się też tych wszystkich myśli, które kotłowały się w ich głowach.

Dz 10, 34a.37-43; Ps 118; Kol 3, 1-4 lub 1 Kor 5, 6b-8; J 20, 1-9
„Boże, Ty w dniu dzisiejszym przez Twojego Syna pokonałeś śmierć i otworzyłeś nam bramy życia wiecznego, spraw, abyśmy obchodząc uroczystość Zmartwychwstania Pańskiego, zostali odnowieni przez Ducha Świętego i mogli zmartwychwstać do nowego życia w światłości”.

Iz 50, 4-7; Ps 22; Flp 2, 6-11; Mt 26, 14-27,66  Pan Bóg mnie obdarzył językiem wymownym, bym umiał pomóc strudzonemu krzepiącym słowem. Każdego rana pobudza me ucho, bym słuchał jak uczniowie. Pan Bóg otworzył mi ucho, a ja się nie oparłem ani się nie cofnąłem.

Ez 37, 12–14; Ps 130; Rz 8, 8–11; J 11, 1–45 Ostatnia z katechez głoszona w V Niedzielę Wielkiego Postu zaczyna się słowem Boga kierowanym przez Ezechiela: „Oto JA otworzę wasze groby, wyprowadzę was z grobów, ludu mój” (Ez 37, 12). Dziś przychodzi nam zmierzyć się z największym lękiem ludzkiej natury - przerażeniem wobec śmierci.

Tydzień temu była pierwsza niedziela, w czasie której obowiązywał zakaz zgromadzeń ponad 50 osób. W mojej parafii odprawiłem cztery Msze Święte. I tak sobie pomyślałem: czy tak czują się księża w zachodniej Europie? We Mszach Świętych uczestniczyło w sumie może z 60-70 osób; na wieczornej były cztery osoby. Rozumiem że zagrożenie epidemiczne, że dyspensa, ale...

Wj 17, 3–7; Ps 95; Rz 5, 1–2.5–8; J 4, 5–42 Dzisiejsza ewangelia rozpoczyna cykl trzech wielkich katechez, dlatego warto się jej uważnie przyjrzeć i dostrzec między słowami to, co odkrywał w tym tekście pierwotny Kościół.

Rdz 12, 1–4a; Ps 33; 2 Tm 1, 8b–10; Mt 17, 1–9 Jezus wziął z sobą Piotra, Jakuba oraz brata jego, Jana, i zaprowadził ich na górę wysoką, osobno. Tam przemienił się wobec nich: twarz Jego zajaśniała jak słońce, odzienie zaś stało się białe jak światło. A oto ukazali się im Mojżesz i Eliasz, rozmawiający z Nim.

Rdz 2, 7–9; 3, 1–7; Ps 51; Rz 5, 12–19; Mt 4, 1–11 Opis zwycięstwa Jezusa nad demonem może być dla nas doświadczeniem głębokiej ulgi, która rokrocznie towarzyszy początkowi Wielkiego Postu. To przecież czas otwarcia oczu na nieustępliwą miłość i niekłamaną fascynację człowiekiem objawianą przez Boga w kolejnych tekstach liturgicznych tego okresu.

Kpł 19, 1-2.17-18; Ps 103; 1 Kor 3, 16-23; Mt 5, 38-48  „Nie sądźcie, że przyszedłem znieść Prawo albo Proroków. Nie przyszedłem znieść, ale wypełnić. Zaprawdę bowiem powiadam wam: Dopóki niebo i ziemia nie przeminą, ani jedna jota, ani jedna kreska nie zmieni się w Prawie, aż się wszystko spełni. Ktokolwiek więc zniósłby jedno z tych przykazań, choćby najmniejszych, i uczyłby tak ludzi, ten będzie najmniejszy w królestwie niebieskim.

Dzisiejsza liturgia jest zaproszeniem, by usiąść na kilka chwil między uczniami Jezusa i pozwolić sobie na słuchanie Jego słów bez dodatkowego komentarza, szukania swoich racji czy argumentów do dyskusji i prób przekonania Chrystusa, że czasy są inne, a ludzie potrzebują zmian, bo przecież czasy są inne.

Iz 58, 7–10; Ps 112; 1 Kor 2, 1–5; Mt 5, 13–16 Kiedy czytałem dzisiejsze czytania z Mszy Świętej, to przypomniałem sobie śpiew: „Z Tobą ciemność nie będzie ciemna wokół mnie, a noc tak jak dzień zajaśnieje”. Paradoks: ciemność nie jest ciemna, a noc jest jasna jak dzień.

Ml 3, 1-4; Ps 24; Hbr 2, 14-18; Łk 2, 22-40 Próbuję sobie wyobrazić Symeona, który idzie żwawym, młodzieńczym krokiem do świątyni, bo mu Bóg powiedział, że właśnie teraz spotka Tego, na którego czeka całe życie. A za moment w pobliżu znajduje się staruszka Anna z nieznaczącego pokolenia Asera, w której Duch Boży rozgościł się w charyzmacie proroctwa, czyli Bożego widzenia otaczającej ją rzeczywistości.

Iz 8, 23b-9, 3; Ps 27; 1 Kor 1, 10-13.17; Mt 4, 12-23 Dwa tygodnie temu byliśmy z Jezusem nad Jordanem, gdzie przyjął On chrzest z rąk Świętego Jana Chrzciciela (Mt 3, 13-17). Tydzień temu wsłuchiwaliśmy się w świadectwo Jana Chrzciciela o Jezusie: „Oto Baranek Boży, który gładzi grzech świata” (J 1, 29), „On jest Synem Bożym” (J 1, 34).

49, 3.5-6; Ps 40; 1 Kor 1, 1-3; J 1, 29-34 Pierwsze słowa Jana Chrzciciela o Jezusie nie pozostawiają żadnych wątpliwości – „Oto Baranek Boży, który gładzi grzech świata” (J 1, 29.36). Żydzi słuchający Jana pewnie byli zaskoczeni porównaniem i trudno im było uwierzyć, że człowiek może wejść w rolę baranka paschalnego i oddać swoje życie w zamian za czyjeś grzechy.

Iz 42, 1-4.6-7; Ps 29; Dz 10, 34-38; Mt 3, 13-17  Dzisiejszy fragment Ewangelii zadziwia pokorą (stanięciem w prawdzie) dwóch osób: Jezusa i Jana Chrzciciela. Jezus wie, kim jest; wie, że nie potrzebuje żadnego chrztu od Jana. Przecież Jan głosił: „Nawróćcie się, bo bliskie jest królestwo niebieskie” (Mt 3, 2), a Jezus nie musi się nawracać! Ludzie „przyjmowali od Jana chrzest w rzece Jordan, wyznając przy tym swe grzechy” (Mt 3, 6), a Jezus nie miał żadnego grzechu.

Syr 24, 1-2.8-12; Ps 147B; Ef 1, 3-6.15-18; J 1, 1-18 Po raz kolejny słuchamy dziś w liturgii pierwszych wersetów Ewangelii w redakcji św. Jana i, podobnie jak w dzień Narodzenia Pańskiego, również dziś próbuje znaleźć między nami swoje miejsce prawda o tym, że „to Słowo, pełne łaski i prawdy, ciałem się stało i swój namiot postawiło wśród nas” (J 1, 14).

Syr 3, 2-6.12-14; Ps 128; Kol 3, 12-21; Mt 2, 13-15.19-23 „Rodzina w czasach dzisiejszych znajduje się pod wpływem rozległych, głębokich i szybkich przemian społecznych i kulturowych. Wiele rodzin przeżywa ten stan rzeczy, dochowując wierności tym wartościom, które stanowią fundament instytucji rodzinnej. Inne stanęły niepewne i zagubione wobec swych zadań, a nawet niekiedy zwątpiły i niemal zatraciły świadomość ostatecznego znaczenia i prawdy życia małżeńskiego i rodzinnego. Inne jeszcze, na skutek doznawanych niesprawiedliwości, napotykają na przeszkody w korzystaniu ze swoich podstawowych praw” (Jan Paweł II, Adhortacja apostolska o zadaniach rodziny chrześcijańskiej w świecie współczesnym Familiaris Consortio, 22.11.1981).

Iz 7, 10-14; Ps 24; Rz 1, 1-7; Mt 1, 18-24. Dzisiejsza Ewangelia otwiera przed nami tajemnicę jednej z najważniejszych rozmów Boga z człowiekiem, choć człowiek nie wypowiada w niej żadnego słowa. 

Iz 35, 1-6a.10; Ps 146; Jk 5, 7-10; Mt 11, 2-11. Powoli przemierzamy tegoroczny Adwent! Patrzymy jak pali się trzecia już świeca na wieńcu adwentowym. 

Iz 2, 1-5; Ps 122; Rz 13, 11-14; Mt 24, 37-44 Adwent (łacińskie adventus - przyjście), w liturgii rzymskiej okres roku liturgicznego poprzedzający Boże Narodzenie