Słowo Boże

Niedziela Zmartwychwstania Pańskiego jest najważniejszym świętem dla chrześcijanina. Wydarzenia opisywane w dzisiejszej liturgii są nacechowane wieloraką ingerencją Boga. Owa cudowność, a także pokora Boga, dają się odczuć od pierwszych liter czytań.  Dz 10, 34a.37-43; Ps 118;  Kol 3, 1-4; J 20, 1-9

Iz 42, 1-7; Ps 27; J 12, 1-11 Cena olejku nardowego była zawrotna. Funt tego produktu kosztował równowartość rocznego wynagrodzenia. Można było za to kupić i dokonać wiele. Maria poświęciła to dla Jezusa z miłością i czcią.

Iz 50, 4-7; Ps 22; Flp 2, 6-11; Mk 14, 1-15,47 Rozpoczynamy Wielki Tydzień. I rozpoczynamy go od mocnego uderzenia MĘKI NASZEGO PANA JEZUSA CHRYSTUSA według św. Marka. Ale ja chciałbym sięgnąć do początków, a dokładniej do Księgi Bereszit, czyli Początków (tak w języku hebrajskim nazywa się Księgę Rodzaju). Pamiętamy, że pierwsi ludzie, którym Pan Bóg dał raj, cieszyli się darem nieśmiertelności, mogli rozmawiać z Bogiem twarzą w twarz. Czego chcieć więcej? 

Jr 31, 31-34; Ps 51; Hbr 5, 7-9; J 12, 20-33 Ludzkie serce jest w stanie wiele znieść. Przekonaliśmy się o tym wielokrotnie. Ile było momentów, kiedy jedyne to, co pozostało to poddać sie. Jednak wola życia była silniejsza. Jeżeli nasze serce jest w stanie tak wiele przyjąć, to co dopiero Boże serce?

Iz 65, 17-21; Ps 30; J 4, 43-54 „Jezus rzekł do niego: «Syn twój żyje». I uwierzył on sam i cała jego rodzina”.
Ciągle czekamy na jakieś znaki. Źle nam, czekamy na lepsze, chorujemy i czekamy, może lada dzień będzie lepiej. A Bóg wyraźnie nam mówi, będą lepsze czasy…, a my z uporem maniaka ciągle czegoś pragniemy, ciągle na coś czekamy.

2 Krn 36, 14-16.19-23; Ps 137; Ef 2, 4-10; J 3, 14-21 Lubię patrzeć na liturgię słowa kolejnych niedziel, jak na drogę, którą prowadzi nas Bóg. Czasami może się wydawać, że te niedziele nie są ze sobą zbyt „szczęśliwie” połączone. Jednak Pan Bóg wie, co robi, i przez Kościół daje właśnie takie, a nie inne słowo.

2 Krl 5, 1-15a; Ps 42; Łk 4, 24-30 „Boże mój, pragnę ujrzeć Twe oblicze”.
Tylko jedno zdanie, a wyraża pragnienie każdego z nas. Jaką Bóg ma twarz?

Wj 20, 1-17; Ps 19; 1 Kor 1,22-25; J 2,13-25 Pan Bóg, w czytaniach przewidzianych na III Niedzielę Wielkiego Postu, stawia przed nami to, co stanowi fundament życia chrześcijańskiego (por. Wj 20, 1-17). Dekalog to nie tylko wiedza, o tym co wolno, a czego nie wolno, ale to również pytanie siebie: czy swoim życiem i postępowaniem zbliżam się do Boga?

„Nie sądźcie..; nie potępiajcie..; odpuszczajcie...”. Dn 9, 4b-10; Ps 79; Łk 6, 36-38

Kiedy patrzymy na Ewangelie Wielkiego Postu, to można by pomyśleć, że Kościół prowadzi nas dziwnymi drogami.  Rdz 22, 1-2.9-13.15-18; Ps 116B; Rz 8, 31b-34; Mk 9, 2-10

1 P 5, 1-4; Ps 23; Mt 16, 13-19 Piotr jako pierwszy z Apostołów otrzymał dwie szczególnie wielkie łaski. Był on pierwszym uczniem, który uwierzył w boskość Jezusa i tę swoją wiarę wyznał w obecności pozostałych uczniów.

Liturgia pierwszej niedzieli Wielkiego Postu skupia nasz wzrok na tajemnicy Bożego przymierza, które za każdym razem, kiedy Bóg zawierał z człowiekiem, było obietnicą miłości. Pierwszym, jakie odnotowało Pismo Święte było przymierze z Noem, nazywane inaczej przymierzem noahickim. Jego fragment odnajdujemy w pierwszym czytaniu:  Rdz 9, 8-15; Ps 25; 1 P 3, 18-22; Mk 1, 12-15

Rdz 6, 5-8; 7,1-5.10; Ps 29; Mk 8, 14-21 Wtedy przykazał swoim uczniom: „Uważajcie, strzeżcie się kwasu faryzeuszów i kwasu Heroda!”. Oni zaczęli rozprawiać między sobą o tym, że nie mają chleba.

Kpł 13, 1-2. 45-46; Ps 32; 1 Kor 10, 31-11,1; Mk 1, 40-45 „Trędowaci od najdawniejszych czasów wzbudzali w Izraelu najwyższy wstręt. Trądem wówczas nazywano wiele różnych chorób – gruźlicę kości o przebiegu ropnym, słoniowatość, różnego rodzaju choroby skórne, poważne oparzeliny, tzw «trąd głowy», czyli łysinę plackowatą.

Rdz 1, 1-19; Ps 104; Mk 6, 53-56 Podczas życzeń, nieważne z jakiej okazji, niemal zawsze słyszymy ,,i dużo zdrowia”. Mogłoby się wydawać, że jeśli usłyszymy to kilkaset razy to stanie się to faktem i będzie obowiązywać w naszym życiu.

Hi 7, 1-4.6-7; Ps 147A; 1 Kor 9, 16-19.22-23; Mk 1, 29-39 Słowo przewidziane na V Niedzielę zwykłą kieruje nasz wzrok na drugiego człowieka. Począwszy od Księgi Hioba, stanowiącej pierwsze czytanie, możemy dostrzec jak szybko przemija ludzkie życie. „Dni moje lecą jak tkackie czółenko, i kończą się, bo braknie nici. Wspomnij, że dni me jak powiew. Ponownie oko me szczęścia nie zazna” (Hi 7, 6-7). Patrząc z perspektywy czasu można zauważyć, że choć lat przybywa, to życie z dnia na dzień jest coraz krótsze.

Hbr 11, 32-40; Ps 31; Mk 5, 1-20 ,,Gdy wysiadł z łodzi, zaraz wyszedł Mu naprzeciw z grobowców człowiek opętany przez ducha nieczystego”. Spotkania z Jezusem odbywają się w różnych okolicznościach i czasami podczas nich skupiamy się na rzeczach nieważnych, przez co gubimy sens w budowaniu z Nim relacji. Zapominamy, że to On jest najważniejszy.

Pwt 18, 15-20; Ps 95; 1 Kor 7, 32-35; Mk 1, 21-28 Święty Paweł zwraca się do Koryntian: „Mówię dla waszego pożytku, nie zaś, by zastawiać na was pułapkę, ale po to, byście godnie i z upodobaniem trwali przy Panu” (1Kor 7, 35). Te słowa jeszcze lepiej zrozumiemy, gdy przyjrzymy się Apostołowi Narodów.

Jon 3, 1-5.10 Ps 25 1 Kor 7, 29-31 Mk 1, 14 -20 Śledząc karty Pisma Świętego można niejednokrotnie natrafić na zmaganie proroka. Niekoniecznie musiało ono dotyczyć walki z kimś z zewnątrz. W wielu przypadkach była to walka wewnętrzna, a ściślej mówiąc walka z samym sobą. 

W religijności możemy coś robić tylko dlatego, że taki jest zwyczaj, tak robią inni, tego się od nas wymaga. Wtedy intencje religijności nie są czyste i proste.