Słowo Boże

Dn 12, 1-3; Ps 16; Hbr 10, 11-14.18; Mk 13, 24-32. Pomału kończy się rok liturgiczny, stąd czytania przeznaczone na XXXIII Niedzielę zwykłą przybliżają nas coraz bardziej do ostatecznego rozrachunku, jaki nastąpi na końcu świata. 

Mdr 1, 1-7; Ps 139; Łk 17, 1-6. Czy umiemy upominać? Wydaje się, że tak, ale życie pokazuje, że jednak nie. Osądzamy, szufladkujemy człowieka, osądzamy jego czyny – ale prawie zawsze za plecami. 

„Wdowy były jednymi z najbardziej bezbronnych członków [ówczesnej] społeczności ze względu na swe ograniczone możliwości zarobkowania – zatem to między innymi właśnie one powinny być otaczane największą opieką i wsparciem (Pwt 24, 17.21; Iz 1, 17; Jk 1, 27)”

Hi 19, 1.23-27a; Ps 27; 1 Kor 15, 20-24a.25-28; Łk 23, 44-46.50.52-53; 24, 1-6a
W dniu, w którym pochylamy się nad tajemnicą śmierci naszych bliskich i przyjaciół, fragment Ewangelii opisuje śmierć Jezusa. Na rzeczywistość śmierci, która dla wielu z nas jest przytłaczająca i mroczna, pada światło zmartwychwstania.

1 Krl 8, 22-23. 27-30; Ps 84; 1 Kor 3, 9b-11. 16-17; J 4, 19-24 Czytania przeznaczone na liturgię XXXI Niedzieli zwykłej kierują nasz wzrok na tajemnicę Kościoła. Słowo Kościół pisane z dużej litery oznacza wspólnotę ludzi wierzących, którzy pod przewodnictwem swoich pasterzy zmierzają do Boga. 

Rz 8, 12-17; Ps 68; Łk 13, 10-17 „Gdy Jezus ją zobaczył, przywołał ją i rzekł do niej: «Niewiasto, jesteś wolna od swej niemocy». Włożył na nią ręce, a natychmiast wyprostowała się i chwaliła Boga”.

Jr 31, 7-9; Ps 126; Hbr 5, 1-6; Mk 10, 46b-52. Myślę, że nie pomylę się, gdy stwierdzę: wielu z tych, którzy słuchają Ewangelii (Dobrej Wiadomości) o Jezusie, słucha jej jak jakiejś bajki czy baśni. 

2 Tm 4, 9-17a; Ps 145; Łk 10, 1-9. Jako uczniowie Chrystusa jesteśmy posłani, aby nieść światu Ewangelię bez względu na okoliczności.

Iz 53, 10-11; Ps 33; Hbr 4, 14-16; Mk 10, 35-45. Tylko człowiek o otwartym sercu jest zdolny zrozumieć potrzebującego. Słowa te stanowią kwintesencje czytań przeznaczonych na XXIX Niedzielę zwykłą. 

Rz 1, 1-7; Ps 98; Łk 11, 29-32. Jezus nie zostaje rozpoznany przez ludzi, wśród których przebywa. Mało tego, żądają oni dodatkowego znaku. 

Mdr 7, 7-11; Ps 90; Hbr 4, 12-13; Mk 10, 17-30 „Nauczycielu dobry, co mam czynić, aby osiągnąć życie wieczne?” (Mk 10, 17). Pewien bogaty człowiek (zob. Mk 10, 22) zadał Jezusowi to pytanie. „Zadane przezeń pytanie to jedna z możliwych form zagadnienia najgłębiej nurtującego serce każdego człowieka, nawet jeśli sobie tego nie uświadamia: «Jaki jest sens życia? Jaki jest mój ostateczny cel i jak go mogę osiągnąć?».

Jon 1, 1-2,1.11; Jon 2; Łk 10, 25-37 „Będziesz miłował Pana, Boga swego, całym swoim sercem, całą swoją duszą, całą swoją mocą i całym swoim umysłem; a swego bliźniego jak siebie samego”.

Rdz 2, 18-24; Ps 128; Hbr 2, 9-11; Mk 10, 2-12 Liturgia słowa XXVII Niedzieli zwykłej skłania nas do refleksji na temat rodziny, a ściślej mówiąc na relację zachodzącą między kobietą a mężczyzną. Jej początkiem jest akt stwórczy, dzięki któremu mężczyzna otrzymał „odpowiednią dla niego pomoc” (Rdz 2, 18) - kobietę.

Za 8, 1-8; Ps 102; Łk 9, 46-50 „Kto by to dziecko przyjął w imię moje, Mnie przyjmuje; a kto by Mnie przyjął, przyjmuje Tego, który Mnie posłał. Kto bowiem jest najmniejszy wśród was wszystkich, ten jest wielki”.

Lb 11, 25-29; Ps 19; Jk 5, 1-6; Mk 9, 38-43.45.47-48 Śpiewamy dzisiaj w Psalmie responsoryjnym: „Nakazy Pana są radością serca” (por. Ps 19, 9). Ładnie to brzmi (chodzi mi o słowa, a nie o śpiew). Ale wielu z tych, którzy przyszli na Mszę Świętą, nie zgodzi się z tymi słowami. Jaka radość? To raczej udręka. To kłody rzucane ludziom pod nogi.

Ezd 1, 1-6; Ps 126; Łk 8, 16-18 Z tej Ewangelii wynika, że każdy z nas ma się stać trochę jak gwiazda filmowa, która jest rozpoznawana przez innych. Trochę, bo mamy być większymi gwiazdami. 

Mdr 2, 12.17-20; Ps 54;  Jk 3, 16-4, 3; Mk 9, 30-37 Liturgia Słowa XXV Niedzieli zwykłej kieruje nasz wzrok na temat władzy. Sama Księga Mądrości pokazuje nam do czego zdolny jest człowiek zaślepiony władzą: „Zróbmy zasadzkę na sprawiedliwego, bo nam niewygodny: sprzeciwia się naszemu działaniu, zarzuca nam przekraczanie Prawa, wypomina nam przekraczanie naszych zasad karności” (Mdr 2, 12).

1 Tm 2, 1-8; Ps 28; Łk 7, 1-10 Dać dobre świadectwo o drugiej osobie. W tej Ewangelii ta postawa starszyzny izraelskiej może być dla nas najtrudniejsza do zrealizowania.

Kol 1, 24-2,3; Ps 62; Łk 6, 6-11. Żyjemy w przedziwnych czasach, gdzie często wstydzimy się czynić dobro, a nie wstydzimy się czynić zła. 

Iz 35, 4-7a; Ps 146; Jk 2, 1-5; Mk 7, 31-37. Kościół doświadczony ostatnim rokiem dla niektórych z nas mógł stać się obcy.