Słowo Boże

Syr 24, 1-2.8-12; Ps 147B; Ef 1, 3-6.15-18; J 1, 1-18. „Wszechmogący, wieczny Boże, Ty oświecasz wszystkich ludzi, którzy w Ciebie wierzą, napełnij cały świat Twoją chwałą, i ukaż się wszystkim narodom w blasku Twojej prawdy”.

1 J 1, 1-4; Ps 97; J 20, 2-8. Która gwiazdka w tym roku na grudniowym wigilijnym niebie oznajmiła nam, że należy już usiąść przy wigilijnym stole? 

1 Sm 1, 20-22. 24-28; Ps 84; 1 J 3, 1-2. 21-24; Łk 2, 41-52. Liturgia niedzieli 26 grudnia kieruje nasz wzrok na dwunastoletniego Jezusa, który wraz z Maryją i Józefem udaje się do Jerozolimy.

Iz 7, 10-14; Ps 24; Łk 1, 26-38. Maryja nie jest kobietą, która jest bojaźliwa, czy też nieśmiała. Maryja ma duszę refleksyjną, która jest zasłuchana w Boże słowo. 

Mi 5, 1-4a; Ps 80; Hbr 10, 5-10; Łk 1, 39-45. Wyrażenie «Słowo Boże» wskazuje tu zatem na osobę Jezusa Chrystusa, odwiecznego Syna Ojca, który stał się człowiekiem...

Lb 24, 2-7.15-17a; Ps 25; Mt 21, 23-27. Dzisiejsza Ewangelia stawia pytania: czego tak naprawdę szukasz? Czy poszukuję prawdy?

So 3, 14–17; Ps: Iz 12; Flp 4, 4–7; Łk 3, 10–18. Analizując czytania III Niedzieli Adwentu rodzi się pytanie, czemu pojawia się Jan Chrzciciel? 

Iz 35, 1-10; Ps 85; Łk 5, 17-26 „Przedziwne rzeczy widzieliśmy dzisiaj”.
Właściwy kąt spojrzenia zmienia nie tylko perspektywę, ale także szerokość pola widzenia i kolor obrazu. Słowo na dziś uczy patrzenia dalej i głębiej. Dzisiejsza Ewangelia stawia wiele pytań: czy jestem w gronie tych, którzy przyprowadzają innych do Jezusa?

Ba 5, 1-9; Ps 126; Flp 1, 4-6.8-11; Łk 3, 1-6 Odłóż, Jeruzalem, szatę smutku i utrapienia swego, a przywdziej wspaniałe szaty chwały, dane ci na zawsze przez Pana. Przyoblecz się w płaszcz sprawiedliwości pochodzącej od Boga, włóż na głowę swą koronę chwały Przedwiecznego! albowiem Bóg chce pokazać wspaniałość twoją wszystkiemu, co jest pod niebem. imię twe u Boga na wieki będzie nazwane: «Pokój sprawiedliwości i chwała pobożności».

Iz 2, 1-5; Ps 122; Mt 8, 5-11 Wyrażenie setnika jest godne podziwu. Przypuszcza, że podobnie jak on rozkazuje żołnierzom, tak i Pan Jezus ma pod swymi rozkazami w świecie niewidzialne wojsko, którym się posługuje.

Jr 33, 14-16; Ps 25; 1 Tes 3,12-4,2; Łk 21, 25-28.34-36 Czytania przeznaczone na I Niedzielę Adwentu otwierają nowy rok liturgiczny. Księga proroka Jeremiasza, którą liturgia karmi nas w pierwszym czytaniu pozwala spojrzeć na wiarę oczami Boga.

Dn 1, 1-6.8-20; Dn 3; Łk 21, 1-4 Czy ważne jest ile kto daje? Z ludzkiego punktu widzenia owszem, ale dla Pana Jezusa nie liczy się ilość, ale szczerość. Dar jaki człowiek składa, jest obrazem jego wewnętrznej postawy i posiada znaczenie jedynie wtedy, kiedy składany jest w szczerości. 

Dn 7, 13-14; Ps 93; Ap 1,5-8; J 18, 33b-37 „Dawne dyskusje w Kościele były bardzo ostre, z zapałem wyklinano się nawzajem i wróżono koniec Kościoła i świata. Może to, co teraz obserwujemy, świadczy o tym, że w Kościele wszystko jest normalnie i po staremu?

Dn 12, 1-3; Ps 16; Hbr 10, 11-14.18; Mk 13, 24-32. Pomału kończy się rok liturgiczny, stąd czytania przeznaczone na XXXIII Niedzielę zwykłą przybliżają nas coraz bardziej do ostatecznego rozrachunku, jaki nastąpi na końcu świata. 

Mdr 1, 1-7; Ps 139; Łk 17, 1-6. Czy umiemy upominać? Wydaje się, że tak, ale życie pokazuje, że jednak nie. Osądzamy, szufladkujemy człowieka, osądzamy jego czyny – ale prawie zawsze za plecami. 

„Wdowy były jednymi z najbardziej bezbronnych członków [ówczesnej] społeczności ze względu na swe ograniczone możliwości zarobkowania – zatem to między innymi właśnie one powinny być otaczane największą opieką i wsparciem (Pwt 24, 17.21; Iz 1, 17; Jk 1, 27)”

Hi 19, 1.23-27a; Ps 27; 1 Kor 15, 20-24a.25-28; Łk 23, 44-46.50.52-53; 24, 1-6a
W dniu, w którym pochylamy się nad tajemnicą śmierci naszych bliskich i przyjaciół, fragment Ewangelii opisuje śmierć Jezusa. Na rzeczywistość śmierci, która dla wielu z nas jest przytłaczająca i mroczna, pada światło zmartwychwstania.

1 Krl 8, 22-23. 27-30; Ps 84; 1 Kor 3, 9b-11. 16-17; J 4, 19-24 Czytania przeznaczone na liturgię XXXI Niedzieli zwykłej kierują nasz wzrok na tajemnicę Kościoła. Słowo Kościół pisane z dużej litery oznacza wspólnotę ludzi wierzących, którzy pod przewodnictwem swoich pasterzy zmierzają do Boga. 

Rz 8, 12-17; Ps 68; Łk 13, 10-17 „Gdy Jezus ją zobaczył, przywołał ją i rzekł do niej: «Niewiasto, jesteś wolna od swej niemocy». Włożył na nią ręce, a natychmiast wyprostowała się i chwaliła Boga”.

Jr 31, 7-9; Ps 126; Hbr 5, 1-6; Mk 10, 46b-52. Myślę, że nie pomylę się, gdy stwierdzę: wielu z tych, którzy słuchają Ewangelii (Dobrej Wiadomości) o Jezusie, słucha jej jak jakiejś bajki czy baśni.