I Niedziela Adwentu

Rozpoczynamy kolejny Adwent. Czas czuwania, oczekiwania na przyjście Chrystusa. Wspominamy to pierwsze w Betlejem, a oczekujemy tego powtórnego na końcu czasów. Mówi o nim sam Jezus zapowiadając szczególne znaki i wzywając do czuwania i modlitwy. Wszystko wiemy. Teraz tylko od nas zależy co zrobimy z tą wiedzą. „Moce niebios zostaną wstrząśnięte” przed pojawieniem się Chrystusa. Trudno sobie wyobrazić te i inne znaki, o których dziś słyszymy. Ale czy w pewnym zakresie te znaki nie pojawiają się na horyzoncie naszego życia już teraz? Bezradność narodów, ale także moja bezradność. Ileż razy doświadczam niemalże codziennie własnej bezradności, ograniczoności. Sytuacje, wobec których nic nie mogę zrobić. Choroba, cierpienie, utrata pracy, rozpad małżeństwa, itp. Ale przecież muszę zająć jakieś stanowisko, trzeba żyć dalej. Choć bywa i tak, że człowiek nie widzi już żadnego wyjścia i poddaje się dramatycznej rezygnacji. A co nam mówi Chrystus w takim momencie? „Nabierzcie ducha i podnieście głowy, ponieważ zbliża się wasze odkupienie”.

Podnieście głowy, bo opuszczona ku ziemi głowa to znak rezygnacji, smutku, zwątpienia. Ale to także ograniczone pole widzenia tego, co pod stopami. A cała reszta? Istnieje, ale moje oczy jej nie widzą, bo głowa jest pochylona. Może trzeba podnieść głowę znad klawiatury i popatrzeć na człowieka. Zobaczyć, że obok mnie są żywi ludzie: żona, mąż dzieci, rodzice. Podnieść głowę i spojrzeć ku górze, niebu i Bogu. Zobaczyć, że nad moją głową jest przestrzeń, której nie jestem w stanie ogarnąć. Podnieść głowę podczas Eucharystii, gdy On przychodzi w momencie przeistoczenia. Jak często w tym szczególnym momencie pochylamy nasze głowy, zamiast podnieść oczy i wpatrywać się w Hostię ukazywaną, podnoszoną przez kapłana. To właśnie w tym momencie „zbliża się wasze odkupienie”. Dlaczego nie chcemy go zobaczyć? W tym momencie oczyma wiary mogę zobaczyć Boga i powtarzać w duchu: „Pan mój i Bóg mój”.

Podnieście głowy i nabierzcie ducha. A więc otwórzcie się na to, co duchowe. Oderwijcie się od trosk doczesnych, zostawcie obżarstwo i pijaństwo. Te słowa są zawsze aktualne, a szczególnie wymownie brzmią na początku Adwentu. Przypominają, że jest coś więcej niż tylko troski doczesne. One są i będą, od nich nie uciekniemy, ale możemy na nie zupełnie inaczej spojrzeć. Jezus mówi, że troszczymy się i niepokoimy o wiele, a potrzeba mało albo tylko jednego (por. Łk 10, 41 – 42). A o tym często zapominamy lub nie starcza już na to sił i czasu. Dlaczego tak się dzieje? Czy nie dlatego, że nie podnosimy głowy albo robimy to bardzo rzadko? Także w tej materii Chrystus daje nam dzisiaj konkretne wskazania. „Czuwajcie więc i módlcie się w każdym czasie”. Modlitwa to zatrzymanie się i zwrócenie ku Bogu całego naszego wnętrza, myśli, pragnień i oczekiwań. To także inna postawa ciała, w której powinno być miejsce na podniesienie głowy i zwrócenie naszego wzorku na krzyż, obraz, tabernakulum, jeżeli znajdujemy się w kościele.

Chrystus przychodzi codziennie, ale czy codziennie się z Nim spotykamy, czy codziennie podnosimy głowy? Adwent ma nam w tym pomóc. To codzienne spotkanie jest najlepszym przygotowaniem do owego ostatniego spotkania. Módlmy się w każdym czasie (codziennie), abyśmy byli gotowi.