Ze Świętym Alojzym - Sierszew

Ze Świętym Alojzym

Pierwotnie świątynia w Sierszewie służyła wiernym gminy ewangelicko-augsburskiej, a od 1953 r. katolikom.

Sierszew, kolejna z miejscowości na mapie naszej wędrówki po diecezji, położona jest w powiecie jarocińskim w gminie Żerków. Miejscowość należy do parafii pw. św. Józefa Rzemieślnika w Strzydzewie, gdzie proboszczem jest ks. Maciej Chlasta. Stojący w Sierszewie kościół stanowi filię parafii Strzydzew, znajdującej się w strukturach dekanatu czermińskiego. Ale za nim kościół ten stał się świątynią diecezjalną, musiał przejść przemianę. I nie chodzi tu o przebudowę, ale o przystosowanie go do sprawowania Eucharystii i innych nabożeństw w rycie rzymskokatolickim.

Z założenia filialny

Kościół w Sierszewie został wzniesiony w 1847 r. przez gminę ewangelicko-augsburską w Pleszewie jako świątynia filialna. Filialna dlatego, że stała się drugą, po wybudowanej w Żerkowie, świątynią ewangelicką na tych terenach. Pierwszym pastorem odrębnej gminy ewangelickiej był Karol Gottlieb Gartig. Po II wojnie światowej, jak już wiemy z wielu wcześniejszych opisów historycznych, ludność niemiecka opuściła te tereny, a świątynia przeszła pod zarząd państwa.

W maju 1948 r. poznański urząd likwidacyjny przekazał świątynię archidiecezji gnieźnieńskiej. Poświęcenie jej przez katolików nastąpiło 27 czerwca 1948 r. W 1953 r. dostosowano ją do potrzeb liturgii posoborowej. Świątynia jest budowlą murowaną, jednonawową. Do prezbiterium przylega zakrystia. Kościół kryty jest dwuspadowym dachem z wieżyczką. Z zewnątrz ściany budynku zdobi boniowanie. Okna zamknięte są półkoliście.

W towarzystwie świętych

Tyle z zewnątrz. Natomiast, wchodząc do środka nasz wzrok, jak zawsze biegnie w stronę ołtarza głównego. Tutaj w jego centrum znajduje się obraz Jezusa Chrystusa Zbawiciela. Chrystus przedstawiony jest w pozycji stojącej z rozłożonymi rękami. Jest to niewielki ołtarz zwieńczony krzyżem, a po bokach na zwieńczeniu kolumn umieszczone są dwa aniołki. Pod obrazem Zbawiciela znajduje się tabernakulum. Odwracając wzrok i spoglądając na świątynię, poza okazałym chórem zobaczymy po lewej stronie ambonę, a po obu stronach przy oknach figury świętych stojące na małych postumentach. Jednym z nich jest św. Antoni Padewski, a drugi to św. Alojzy Gonzaga.

Kilka słów o tym świętym, bo przecież św. Antoniego przedstawiać raczej nie trzeba. Otóż Alojzy Gonzaga (Luigi Gonzaga) to jeden z najmłodszych kanonizowanych jezuitów, obok św. Stanisława Kostki i św. Jana Berchmansa, święty Kościoła katolickiego. Pochodził on z książęcej rodziny. Był paziem na dworach w Mantui i Florencji oraz Hiszpanii. Wbrew woli rodziny wstąpił do Towarzystwa Jezusowego. Dość szybko otrzymał święcenia niższe i został skierowany przez przełożonych na studia teologiczne do Rzymu, które miał zakończyć święceniami kapłańskimi. Jednak wyroki Boże były inne. W latach 1590-1591 Rzym nawiedziła epidemia dżumy. Alojzy prosił przełożonych, by zezwolili mu posługiwać zarażonym. Wraz z innymi klerykami udał się na ochotnika do szpitala św. Sykstusa i do szpitala Matki Bożej Pocieszenia. Niestety Alojzy zaraził się i zmarł jako kleryk, bez święceń kapłańskich, 21 czerwca 1591 r. w wieku zaledwie 23 lat.

W 1605 r. papież Paweł V ogłosił go błogosławionym, a w 1726 r. papież Benedykt XIII dokonał kanonizacji. W 1729 r. św. Alojzy został ogłoszony patronem młodzieży, szczególnie młodzieży studiującej. To tak pokrótce na temat tego świętego.

Należy jeszcze zauważyć, że w ołtarzu bocznym umieszczona jest gipsowa figura Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny. Poza tym w kościele znajdziemy obrazy przedstawiające św. Jana Pawła II i rozmieszczone na ścianach bocznych stacje Drogi krzyżowej. Kończąc opis świątyni, skieruję wasz wzrok na jej sklepienie, które wykonane jest z drewna. 

Arleta Wencwel-Plata
Zdjęcie: Monika Głąb