Wieża

Wieża

Św. Józef miał warsztat stolarski i od czasu do czasu robił w nim zabawki dla małego Jezusa. Jakie na przykład? Przeczytajcie!

- Ojej! Ile klocków! – zawołał radośnie mały Jezus, kiedy św. Józef zerwał teatralnie brązowe płótno z kosza pełnego drewnianych kostek i prostopadłościanów. - Dziękuję tatusiu! – chłopiec uścisnął mocno swego ziemskiego ojca i zaraz potem zaczął brać w rączki małe, drewniane „cegły”, oglądać je i liczyć.
- A wiesz co z nich zbudujemy? – zapytał Józef. - Domek? – próbował zgadnąć Jezusek. - Zbudujemy wieżę! – oświadczył od razu Józef.
– Ostatnio opowiadałem Ci o Noem i jego arce, pamiętasz? – zapytał synka. - Oczywiście! – odparł natychmiast chłopiec.
- To dziś opowiem Ci co było dalej. Potomkowie Noego wędrowali po ziemi, szukając miejsc gdzie mogliby zamieszkać. Wszyscy mówili jednym językiem. Pewnego dnia doszli do pięknej równiny. Postanowili, że zbudują tam miasto i wieżę tak wysoką, że będzie sięgać nieba – opowiadał Józef i jednocześnie wznosił z klocków podstawę wieży. - Jak postanowili, tak zrobili, a ponieważ mówili jednym językiem, świetnie się rozumieli i prace posuwały się szybko. Wieża rosła i rosła, a oni patrzyli na nią z dumą. Bóg również patrzył z nieba i na wieżę i na jej budowniczych. Widział, że potomkowie Noego zapomnieli o Nim i że myśleli tylko o swoich budowlach i wieży, która miała sięgnąć nieba. Bóg wiedział, że jeśli dokończą budowę wieży, zapomną o Nim, a kiedy o Nim zapomną, zapomną też, co jest dobre, a co złe i mogą ściągnąć na siebie i na innych wiele nieszczęść. Postanowił więc, że pomiesza im języki, tak by już nie mogli się swobodnie porozumiewać. A gdy ludzie zaczęli mówić różnymi językami i nie rozumieli jeden drugiego, porzucili budowę wieży i rozproszyli się po całej ziemi - w tym momencie Józef przerwał na chwilę opowieść i przerwał też wznoszenie wieży.
– I tak się kończy ta historia? – zapytał Jezusek. - Właściwie tak – odparł Józef. – Dodam jeszcze tylko, że miejsce, w którym budowano to miasto i wieżę, ludzie nazwali Babel, czyli „wielkie pomieszanie”.

Aleksandra Polewska-Wianecka