U stóp Pantokratora - Kępno

U stóp Pantokratora 

Choć patronką świątyni jest Matka Boża Różańcowa to Maryja swoje miejsce w głównym ołtarzu oddała Synowi, Jezusowi Chrystusowi, władcy i sędziemu wszechświata.

Kępno, w którym znajduje się parafia Matki Bożej Różańcowej, to wielkopolskie miasto położone na ziemi wieluńskiej nad Niesobem. Ślady osadnictwa występują tu już w epoce brązu, jednak stałe siedziby ludzkie poddane organizacji wiązać należy raczej z okresem średniowiecza. W 1283 roku źródła wzmiankują Kępno już jako ośrodek miejski, który znany był jako Langenfurt. Z miasta królewskiego w XIV wieku przeszło ono w myśl decyzji Kazimierza Wielkiego w ręce szlachcica Wierzbięty z Paniewic. Po tej decyzji, a także z powodu wojen i konkurencji pobliskiego Baranowa ośrodek stracił prawa miejskie do około 1660 roku. Przez wieki w mieście pokojowo współegzystowała gmina żydowska, ewangelicka i katolicy, z których każde posiadało swój dom Boży. Parafia z kościołem Matki Bożej Różańcowej jest dziełem nowym.

Wydarzenia czerwcowe
Nie sposób oprzeć się wrażeniu, że bardzo wiele ważnych wydarzeń dla parafii Matki Bożej Różańcowej w Kępnie miało miejsce w czerwcu. I tak: 1 czerwca 2003 roku nastąpiło otwarcie kaplicy dla wiernych i została odprawiona pierwsza Msza św. przez ks. bpa Teofila Wilskiego i ks. kan. Marka Otrębę, twórcę kaplicy. 13 czerwca 2003 roku odbyło się pierwsze nabożeństwo fatimskie, a 21 czerwca 2003 roku został udzielony pierwszy chrzest św. w tejże kaplicy. Kolejnego roku, bo 10 czerwca 2004 roku odbyła się pierwsza procesja Bożego Ciała ulicami powstałej wspólnoty. Przeskakując kilka lat ponownie w czerwcu odnotowano, że 25 czerwca 2006 roku, na każdej Mszy św. był odczytywany dekret o erygowaniu parafii Matki Bożej Różańcowej w kaplicy przy ulicy Poznańskiej. Proboszczem w tym czasie był ks. kan. Marek Otręba. Idąc dalej tym kluczem znajdujemy wpis z 19 czerwca 2012 roku, kiedy to został wmurowany kamień węgielny, poświęcony przez Jana Pawła II w Rzymie 18 maja 2003 roku. Kamień wmurował pierwszy biskup kaliski ks. bp Stanisław Napierała.
Warto jeszcze zaznaczyć, że początkowym działaniem zmierzającym do erygowania w Kępnie drugiej parafii było utworzenie 1 czerwca 2003 roku wspomnianego już Ośrodka Duszpasterskiego, który do sprawowania liturgii posiadał tymczasową kaplicę. Nieco później rozpoczęły się prace budowlane związane ze wznoszeniem przyszłej świątyni parafialnej. Parafię erygowano na bazie ośrodka 1 lipca 2006 roku, na mocy dekretu wydanego przez bpa Stanisława Napierałę, ówczesnego ordynariusza diecezji kaliskiej.

Bez śladu dawnych epok
Kościół jest zbudowany na planie krzyża rzymskiego, tylko lewą część poprzecznej belki krzyża stanowią zakrystie. Budynek kościoła to bryła współczesna, w oczywisty sposób nie inspirowana z zewnątrz i w materiale architekturą historyczną wcześniejszych epok. Projekt świątyni wykonywała miejscowa firma z Kępna, a projekt wnętrza przygotował ks. Bogdan Blajer, wykładowca historii sztuki w Seminarium Duchownym w Częstochowie. Można powiedzieć, ten skromny projekt osadził budynek na planie zbliżonym do prostokąta z wyjątkiem, który stanowi kaplica boczna. Korpus nawowy przykryty jest dachem dwuspadowym, wielokalenicowym. Na przecięciu nawy z płaszczyzną dachu kaplicy usadowiono smukłą, czworoboczną wieżę. W jej lico wkomponowane zostały żaluzje w kształcie rombów, zaś wyżej całość wieńczy ostrosłup dachu z krzyżem na kuli. Innymi charakterystycznymi elementami tego budynku są spore przeszklone powierzchnie, doświetlające wnętrze. Tego typu rozwiązania zastosowano na ścianie frontowej, nad wielką kruchtą z dachem dwupołaciowym oraz nad zakrystią.
Wnętrze, utrzymane w jasnych barwach, jest przestrzenne i doświetlone. Uwagę zwraca ciekawa konstrukcja podtrzymująca dach, którą wyciągnięto w przestrzeń nad nawą dla wiernych. W tylnej części nawy ulokowany jest chór muzyczny, wsparty na dwóch filarach. Natomiast centrum stanowi prezbiterium z ołtarzem.

W adoracji Chrystusa
Prezbiterium to miejsce najważniejsze w świątyni, gdzie w centralnym miejscu znajduje się tabernakulum z Panem Jezusem. W tej świątyni, w tej samej przestrzeni znajduje się przedstawienie Jezusa Chrystusa jako władcy i sędziego wszechświata. Jako Pantokrator Chrystus przedstawiony jest w pozycji siedzącej na tronie, z otwartym Pismem Świętym w lewej dłoni i uniesioną prawą dłonią w geście błogosławieństwa. Jak piszą znawcy tematu, ułożenie palców nawiązuje do greckiego monogramu Chrystusa: IC XC. Połączone są dwa palce: kciuk z serdecznym. Dzięki temu palce wskazujący i zgięty środkowy przypominają litery IC. Skrzyżowane ukośnie kciuk i serdeczny w zestawie z małym palcem tworzą XC. Nie jest to jedyna interpretacja gestu, według niektórych teologów połączony kciuk z palcem serdecznym są symbolem dwoistości natury Chrystusa: boskiej i ludzkiej. Natomiast złączenie trzech palców: małego, serdecznego i kciuka symbolizuje Trójcę Świętą. Natomiast na stornie Pisma Świętego możemy zobaczyć napis: „Ja jestem drogą, prawdą i życiem”.
Po obu stronach Pana Jezusa w ścianach prezbiterium umieszczone są dwa witraże z przedstawieniem aniołów. Trwają oni w adoracji Pana Jezusa, o czym może świadczyć ich klęcząca postawa. Witraże te, jak i te nad chórem, wykonał Ireneusz Franusik, witrażysta z Nakła Śląskiego. Pozostając jeszcze w tematyce witraży, dopowiem tylko, że w planach ks. proboszcza Marka jest, by w przestrzeni na chórem, w ośmiu kwaterach i znalazły się witraże ukazujące symbole sakramentów, jak i monogram Pana Jezusa.
Malowane, a może pisane
Tak jak już zostało napisane wcześniej, patronką parafii jest Matka Boska Różańcowa, ale ustąpiła ona miejsce w głównym ołtarzu swojemu Synowi, a jej wizerunek znajduje się z lewej strony prezbiterium. Autorem tego obrazu, jak i Jezusa Pantokratora, jest ks. Blajer. Przedstawienia te są niczym ikony, które to właściwie nie są malowane, a pisane. I właśnie ks. Bogdan, jako historyk sztuki uważał, że wystrój kościoła powinien akcentować Pana Jezusa. Jego autorstwa są również inne obrazy ukazujące postać papieża Jana Pawła II i ks. kard. Stefana Wyszyńskiego oraz obraz Jezusa Miłosiernego, namalowanego na wzór obrazu z kościoła Ojców Jezuitów w Kaliszu. Natomiast stacje Drogi krzyżowej wykonał nieżyjący już absolwent Akademii Sztuk Pięknych wydziału rzeźby Stanisław Trybała. Wykonane są one na drewnie lipowym. Jego dziełem jest również płaskorzeźba przedstawiająca scenę chrztu Pana Jezusa i dość oryginalny krzyż, który znajduje się po prawej stronie ołtarza głównego. Pan Stanisław lubił wykorzystywać naturalne elementy drewniane, czego właśnie dowodem jest ów krzyż, który wygląda jakby był nadpalony.
Wychodząc ze świątyni na placu ustawiona jest dzwonnica, której autorem konstrukcji był jeden z parafian. Zawieszone tam trzy dzwony, różnią się od siebie. Jeden z dzwonów noszący imię Świętego Jana Pawła II ufundował ks. Jan Dwojacki kapłan diecezjalny, fundatorem drugiego byli dziadkowie zmarłej zbyt wcześnie wnuczki Agnieszki, stąd też dzwon ten nosi imię Agnieszka.
Konsekracja kościoła odbyła się w grudniu 2014 roku. Proboszczem parafii, ale i budowniczym tejże świątyni jest ks. Marek Otręba, znany wszystkim jako wielki budowniczy, gdyż pod jego pieczą powstało już kilka świątyń w naszej diecezji, jak choćby opisywana miesiąc temu świątynia na Muratorze.

Tekst Arleta Wencwel-Plata
Zdjęcia Monika Głąb