TELEFON DO REDAKCJI: 62 766 07 07
Augustyna, Ingi, Jaromira 28 Marca 2024, 17:25
Dziś 19°C
Jutro 13°C
Szukaj w serwisie

Sobótka - kościół Maryi i Józefa

Sobótka - kościół Maryi i Józefa

sobotka

Wszystkich zmierzających do świątyni w Sobótce wita patronka parafii Maryja, której figura znajduje się nad głównym wejściem, a poniżej napis „Ave Maryja” i data 1893.  Po II wojnie światowej kościół został uznany za zabytek klasy zerowej.

Historia wsi Sobótka i historia parafii w oczywisty sposób są ze sobą powiązane. Sama wieś ma bardzo ciekawą historię, a jej korzenie sięgają dalekiej przeszłości, o czym świadczą znalezione podczas wykopalisk przedmioty, które wskazują, iż właśnie przez tę wieś przechodził szlak bursztynowy. Najstarsza wzmianka, która widnieje w Kodeksie Dyplomatycznym Wielkopolski mówi, iż w roku 1301 istniał w Sobótce kościół drewniany pod wezwaniem Świętego Marcina a plebanem był kanonik gnieźnieński Gabriel. Tak więc parafia istniała już w XII i XIII wieku. Jednak, jak wyglądał pierwotny kościół, nie wiadomo. Spalił się on najprawdopodobniej od uderzenia pioruna. I właśnie te wzmianki o świątyni dają pewność, że musiała we wsi istnieć niewielka osada, którą zamieszkiwali chrześcijanie. 

Szlacheckiego rodu

Zanim utworzono diecezję kaliską parafia Sobótka należała do archidiecezji gnieźnieńskiej. U samego początku obejmowała sześć wsi. W samej Sobótce wyróżniano Sobótkę Wielką i Sobótkę Małą. We wsi i miasteczku Sobótka znajdował się młyn, cegielnia, gorzelnia, garncarnie i browar. Istniał także szpital pełniący rolę przytułku dla niedołężnych starców i kalek oraz szkoła. Od 1618 roku obie wsie należały działami do licznych właścicieli. W tym czasie liczne pożary, klęski wojenne i choroby doprowadziły do ruiny gospodarczej i wyniszczenie ludności, co zdecydowało o tym, że Sobótka straciła na znaczeniu.

Sobótka w wiekach od XIV do XVII była gniazdem rycersko - szlacheckim rodu Sobockich herbu Korab, którzy ufundowali nowy, murowany kościół pod wezwaniem Narodzenia Najświętszej Maryi Panny.

Kościół Maryi i Józefa

Tytuł kościoła Narodzenia NMP po raz pierwszy został wymieniony w 1520 roku. Kościół zbudowany jest w stylu wczesnogotyckim w formie krzyża. Pierwotna świątynia była jednonawowa z zakrystią, skarbcem mieszczącym się nad zakrystią i pięknym portalem. W latach 1783-90 przebudowano świątynię urządzając wewnątrz trzy nawy o beczkowych sklepieniach. W prezbiterium zastosowano sklepienie kolebkowe prawdopodobnie z XVII wieku, a w nawie sklepienie kolebkowe, trójdzielne wsparte na czterech drewnianych kolumnach z końca XVIII wieku. Obecnie, kiedy wchodzimy do świątyni, z głównego ołtarza emanuje spokój, ciepło barw i spoglądająca na wchodzących Matka Boża z Dzieciątkiem Jezus. U góry obrazu aniołowie trzymają koronę. Ołtarz w stylu barokowym pochodzi z 1888 roku i był konsekrowany przez biskupa Edwarda Likowskiego,  sufragana poznańskiego. W ostatnim czasie został on odrestaurowany. Choć kościół z zewnątrz wygląda bardzo okazale i jego bryła jest pokaźnych rozmiarów, samo wnętrze nie jest aż tak wielkie. W świątyni tej znajdują się cztery ołtarze boczne w stylu renesansowym - znacznie starsze niż ołtarz główny. 

Jednym z najstarszych ołtarzy jest ołtarz Świętego Krzyża z początku XVII wieku, który znajduje się w lewej nawie. W jego górnej części umieszczono obraz Świętego Marcina, który był patronem pierwszego drewnianego kościoła. Na ołtarzu ustawiono kopię obrazu Matki Boskiej Częstochowskiej, który gościł w domach całej parafii. Kolejny ołtarz, który znajduje się obok ołtarza Świętego Krzyża, pochodzi z końca XVII wieku i jest poświęcony Świętej Annie. Przechodząc do prawej nawy rzuca nam się w oczy ołtarz przedstawiający Świętego Józefa z Jezusem, który wraz z Maryją jest patronem kościoła. W tej samej nawie jest kolejny ołtarz Świętego Mikołaja, a nad nim  obraz przedstawiający postać Świętego Rocha, patrona rolników. Powyżej znajduje się figura Świętego Wawrzyńca, a na ołtarzu stoi kopia obrazu „Jezu, ufam Tobie”.

Nie można nie zauważyć pięknej ambony po lewej stronie prezbiterium z 1797 roku, w stylu barokowym. Wracając do prezbiterium, trzeba wspomnieć o  dwóch witrażach. Pierwszy z nich przedstawia postać Świętego Stanisława Kostki, patrona dzieci i młodzieży. Drugi natomiast  przedstawia postać Anioła Stróża prowadzącego dziecko. Nad samym prezbiterium są malowidła, które przedstawiają Jezusa Chrystusa, a wokół Niego postacie czterech Ewangelistów. Ponadto na ścianach kościoła znajduje się 14 płaskorzeźb przedstawiających poszczególne stacje Drogi krzyżowej. Między dziewiątą  a dziesiątą stacją wmurowano tablicę upamiętniającą ofiary I wojny światowej. Natomiast nazwiska ofiar II wojny światowej umieszczono w kruchcie kościoła. W prawej nawie świątyni znajduje się chrzcielnica wykonana z czarnego marmuru w 1675 roku. 

Kościół w Sobótce jest jednym z najstarszych kościołów naszej diecezji, na jego fasadzie widać oznaki rozbudowy i przebudowy. W 1893 roku przebudowano od strony zachodniej kruchtę, w której istniało wejście boczne i zrobiono wejście główne. W ścianie wschodniej części zewnętrznej  kościoła znajduje się figura Serca Jezusowego ufundowana w 1934 roku przez właściciela Żychlina Jana Heizinga. Na południowym murze natomiast są umieszczone trzy tablice pamiątkowe: dwie ku czci zmarłych proboszczów - ks. Edwarda Bujiny i ks. Feliksa Kowalińskiego, a jedna poświęcona dziedzicowi z Gutowa.

Nazwa wsi Sobótka pochodzi zapewne od dnia tygodnia - soboty, tj. dnia odbywania się  jarmarków we wsi.  Proboszczem parafii od 1998 roku jest ks. kanonik Jan Ignasiak. 

Tekst Arleta Wencwel
Fot. Monika Rubas

Dodaj komentarz

Pozostało znaków: 1000

Komentarze

Nikt nie dodał jeszcze komentarza.
Bądź pierwszy!