Słowo Boże na niedzielę 18 lutego

I Niedziela Wielkiego Postu 18 lutego
Rdz 9, 8-15; Ps 25; 1 P 3, 18-22; Mk 1, 12-15

Z Księgi Rodzaju

Tak rzekł Bóg do Noego i do jego synów: «Oto Ja zawieram przymierze z wami i z waszym potomstwem, które po was będzie; z wszelką istotą żywą, która jest z wami: z ptactwem, ze zwierzętami domowymi i polnymi, jakie są przy was, ze wszystkimi, które wyszły z arki, z wszelkim zwierzęciem na ziemi. Zawieram z wami przymierze, tak iż nigdy już nie zostanie zgładzona wodami potopu żadna istota żywa i już nigdy nie będzie potopu niszczącego ziemię».
Po czym Bóg dodał: «A to jest znak przymierza, które Ja zawieram z wami i każdą istotą żywą, jaka jest z wami, na wieczne czasy: Łuk mój kładę na obłoki, aby był znakiem przymierza między Mną a ziemią. A gdy rozciągnę obłoki nad ziemią i gdy ukaże się ten łuk na obłokach, wtedy wspomnę na moje przymierze, które zawarłem z wami i z wszelką istotą żywą, z każdym człowiekiem; i nie będzie już nigdy wód potopu na zniszczenie żadnego istnienia».

Z Księgi Psalmów

Refren: Drogi Twe, Panie, to łaska i wierność.
Daj mi poznać Twoje drogi, Panie,
naucz mnie chodzić Twoimi ścieżkami.
Prowadź mnie w prawdzie według swych pouczeń,
Boże i Zbawco, w Tobie mam nadzieję.

Wspomnij na swoje miłosierdzie, Panie,
na swoją miłość, która trwa od wieków.
Tylko o mnie pamiętaj w swoim miłosierdziu,
ze względu na dobroć Twą, Panie.

Dobry jest Pan i łaskawy,
dlatego wskazuje drogę grzesznikom.
Pomaga pokornym czynić dobrze,
uczy ubogich dróg swoich.

Z Pierwszego Listu Świętego Piotra Apostoła

Najdrożsi: Chrystus raz jeden umarł za grzechy, sprawiedliwy za niesprawiedliwych, aby was do Boga przyprowadzić; zabity wprawdzie na ciele, ale powołany do życia przez Ducha. W Nim poszedł ogłosić zbawienie nawet duchom zamkniętym w więzieniu, niegdyś nieposłusznym, gdy za dni Noego cierpliwość Boża oczekiwała, a budowana była arka, w której niewielu, to jest osiem dusz, zostało uratowanych przez wodę.
Teraz również zgodnie z tym wzorem ratuje was ona we chrzcie nie przez obmycie brudu cielesnego, ale przez zobowiązanie dobrego sumienia wobec Boga – dzięki zmartwychwstaniu Jezusa Chrystusa. On jest po prawicy Bożej, gdyż poszedł do nieba, gdzie poddani Mu zostali aniołowie i Władze, i Moce.

Słowa Ewangelii według św. Marka

Jezus był kuszony przez Szatana, aniołowie zaś Mu usługiwali

Duch wyprowadził Jezusa na pustynię. A przebywał na pustyni 40 dni, kuszony przez Szatana, i był ze zwierzętami, aniołowie zaś Mu służyli. Gdy Jan został uwięziony, Jezus przyszedł do Galilei i głosił Ewangelię Bożą. Mówił: «Czas się wypełnił i bliskie jest królestwo Boże. Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię!»

Komentarz do Ewangelii

Nawrócenie
Czterdzieści dni trwał potop niszczący wszelkie życie na ziemi. Czterdzieści dni Pan Jezus przebywał na pustyni, jak czytamy w Ewangelii: „kuszony przez Szatana” (Mk 1, 13), czyli był to dla Niego czas walki. Symbolika czterdziestu dni skrywa w sobie to co nazywamy przywróceniem naturalnego porządku, Bożego porządku. Potop oczyścił ziemię ze zła, które opanowało dusze ówczesnych ludzi, a kuszenie Pana Jezusa ukazało kto ma władzę na ziemi nad światem. Szatan przekonał się, że jego władza się skończyła. Gdy zakończył się okres owych dni, Pan Jezus zszedł do Galilei „i głosił Ewangelię Bożą. Mówił: «Czas się wypełnił i bliskie jest królestwo Boże. Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię!»” (Mk 1, 14-15).
Przywrócenie Bożego porządku, o którym wspomniałem wcześniej, to nic innego jak proces nawrócenia, który jest wynikiem oczyszczania wewnętrznego człowieka. Ten proces rozpoczął się w dniu naszego chrztu, kiedy to owa woda, niejako jak woda potopu oczyściła nas z brudu grzechu, przywracając w nas naturalny Boży porządek życia. O tym oczyszczeniu słyszymy w drugim czytaniu, a mianowicie woda: „ratuje (nas) we chrzcie nie przez obmycie brudu cielesnego, ale przez zobowiązanie dobrego sumienia wobec Boga – dzięki zmartwychwstaniu Jezusa Chrystusa” (1 P 3, 21). Ta woda nie obmyła nas fizycznie, ale duchowo, zobowiązując do ciągłego nawrócenia.
Efektem nawrócenia jest nowe życie, o którym słyszymy w pierwszym czytaniu, gdzie otrzymujemy słowa przymierza zawartego między Bogiem a Noem: „Oto Ja zawieram przymierze z wami i z waszym potomstwem, które po was będzie; z wszelką istotą żywą, która jest z wami: z ptactwem, ze zwierzętami domowymi i polnymi, jakie są przy was, ze wszystkimi, które wyszły z arki, z wszelkim zwierzęciem na ziemi. Zawieram z wami przymierze, tak iż nigdy już nie zostanie zgładzona wodami potopu żadna istota żywa i już nigdy nie będzie potopu niszczącego ziemię” (Rdz 9, 9-11). Znakiem owego przymierza stała się tęcza: „A to jest znak przymierza, które Ja zawieram z wami i każdą istotą żywą, jaka jest z wami, na wieczne czasy: Łuk mój kładę na obłoki, aby był znakiem przymierza między Mną a ziemią. A gdy rozciągnę obłoki nad ziemią i gdy ukaże się ten łuk na obłokach, wtedy wspomnę na moje przymierze, które zawarłem z wami i z wszelką istotą żywą, z każdym człowiekiem; i nie będzie już nigdy wód potopu na zniszczenie żadnego istnienia” (Rdz 9, 12-15).
Proces nawrócenia to wejście na Bożą drogę, o której słyszymy dalej w Psalmie: „Daj mi poznać Twoje drogi, Panie, naucz mnie chodzić Twoimi ścieżkami. Prowadź mnie w prawdzie według swych pouczeń, Boże i Zbawco, w Tobie mam nadzieję” (Ps 25, 4-5), a także: „Dobry jest Pan i łaskawy, dlatego wskazuje drogę grzesznikom. Pomaga pokornym czynić dobrze, uczy ubogich dróg swoich” (Ps 25, 8-9). Żeby mogło nastąpić nawrócenie konieczne jest poznanie Bożej drogi, tzn. jaka ona jest, dokąd prowadzi, a także modlitwa o to, aby nauczyć się nią chodzić. Dalej potrzebne jest uznanie faktu, że sam z siebie nie jestem zdolny do nawrócenia. Tylko Bóg może mnie uzdolnić do tego procesu. Prośmy więc Pana, żeby pomógł nam przywrócić w sobie naturalny Boży porządek, dokonując naszego nawrócenia.

Ks. łukasz Pondel