Słowo Boże na niedzielę (17 marca)

V Niedziela wielkiego postu 17 marca
Jr 31, 31-34; Ps 51; Hbr 5, 7-9;J 12, 20-33

Z Księgi proroka Jeremiasza

Pan mówi: «Oto nadchodzą dni, kiedy zawrę z domem Izraela i z domem Judy nowe przymierze. Nie takie jak przymierze, które zawarłem z ich przodkami, kiedy ująłem ich za rękę, by wyprowadzić z ziemi egipskiej. To moje przymierze złamali, mimo że byłem ich władcą, mówi Pan.
Lecz takie będzie przymierze, jakie zawrę z domem Izraela po tych dniach, mówi Pan: Umieszczę swe prawo w głębi ich jestestwa i wypiszę na ich sercach. Będę im Bogiem, oni zaś będą Mi ludem.
I nie będą się musieli wzajemnie pouczać, mówiąc jeden do drugiego: Poznajcie Pana! Wszyscy bowiem od najmniejszego do największego poznają Mnie, mówi Pan, ponieważ odpuszczę im występki, a o grzechach ich nie będę już wspominał».

Z Księgi Psalmów
Refren: Stwórz, o mój Boże, we mnie serce czyste.

Zmiłuj się nade mną, Boże, w łaskawości swojej,
w ogromie swej litości zgładź moją nieprawość.
Obmyj mnie zupełnie z mojej winy
i oczyść mnie z grzechu mojego.

Refren:
Stwórz, Boże, we mnie serce czyste
i odnów we mnie moc ducha.
Nie odrzucaj mnie od swego oblicza
i nie odbieraj mi świętego ducha swego.

Refren:
Przywróć mi radość Twojego zbawienia
i wzmocnij mnie duchem ofiarnym.
Będę nieprawych nauczał dróg Twoich
i wrócą do Ciebie grzesznicy.

Z Listu do Hebrajczyków
Bracia: Chrystus z głośnym wołaniem i płaczem, za swych dni doczesnych, zanosił gorące prośby i błagania do Tego, który mógł Go wybawić od śmierci, i został wysłuchany dzięki swej uległości. I chociaż był Synem, nauczył się posłuszeństwa przez to, co wycierpiał. A gdy wszystko wykonał, stał się sprawcą zbawienia wiecznego dla wszystkich, którzy Go słuchają.

Słowa Ewangelii według św. Jana

Ziarno, które wpadłszy w ziemię obumrze, przynosi plon obfity
Wśród tych, którzy przybyli, aby oddać pokłon Bogu w czasie święta, byli też niektórzy Grecy. Oni więc przystąpili do Filipa, pochodzącego z Betsaidy Galilejskiej, i prosili go, mówiąc: «Panie, chcemy ujrzeć Jezusa». Filip poszedł i powiedział Andrzejowi. Z kolei Andrzej i Filip poszli i powiedzieli Jezusowi.
A Jezus dał im taką odpowiedź: «Nadeszła godzina, aby został otoczony chwałą Syn Człowieczy. Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Jeśli ziarno pszenicy, wpadłszy w ziemię, nie obumrze, zostanie samo jedno, ale jeśli obumrze, przynosi plon obfity. Ten, kto kocha swoje życie, traci je, a kto nienawidzi swego życia na tym świecie, zachowa je na życie wieczne. Kto zaś chciałby Mi służyć, niech idzie za Mną, a gdzie Ja jestem, tam będzie i mój sługa. A jeśli ktoś Mi służy, uczci go mój Ojciec. Teraz dusza moja doznała lęku i cóż mam powiedzieć? Ojcze, wybaw Mnie od tej godziny. Ależ właśnie dlatego przyszedłem na tę godzinę. Ojcze, wsław imię Twoje!» Wtem rozległ się głos z nieba: «Już wsławiłem i jeszcze wsławię». Stojący tłum to usłyszał i mówił: «Zagrzmiało!» Inni mówili: «Anioł przemówił do Niego». Na to rzekł Jezus: «Głos ten rozległ się nie ze względu na Mnie, ale ze względu na was. Teraz odbywa się sąd nad tym światem. Teraz władca tego świata zostanie wyrzucony precz. A Ja, gdy zostanę nad ziemię wywyższony, przyciągnę wszystkich do siebie». To mówił, oznaczając, jaką śmiercią miał umrzeć.

Komentarz do Ewangelii

Obudzić wiarę
Gdyby Pan ukazał się w swojej chwale całemu światu, czy więcej ludzi, by w Niego uwierzyło? Izrael widział znaki i cuda, a jednak gardził Bogiem. Wyraz tego mamy w pierwszym czytaniu, kiedy Bóg wspomina o przymierzu, które zawarł z przodkami: „Oto nadchodzą dni, kiedy zawrę z domem Izraela i z domem Judy nowe przymierze. Nie takie jak przymierze, które zawarłem z ich przodkami, kiedy ująłem ich za rękę, by wyprowadzić z ziemi egipskiej. To moje przymierze złamali, mimo że byłem ich władcą” (Jr 31, 31-32). Mimo, że zerwali z Nim przymierze, On dał im nowe: „Lecz takie będzie przymierze, jakie zawrę z domem Izraela po tych dniach, mówi Pan: Umieszczę swe prawo w głębi ich jestestwa i wypiszę na ich sercach. Będę im Bogiem, oni zaś będą Mi ludem. I nie będą się musieli wzajemnie pouczać, mówiąc jeden do drugiego: Poznajcie Pana! Wszyscy bowiem od najmniejszego do największego poznają Mnie, mówi Pan, ponieważ odpuszczę im występki, a o grzechach ich nie będę już wspominał” (Jr 31, 33-34).
Bóg nie przestał walczyć o swój naród. Im bardziej oni się od Niego odsuwali, tym mocniej On się do nich zbliżał. Pełnię tego przyjścia mamy w dzisiejszym fragmencie Ewangelii. Wszyscy chcieli poznać Pana Jezusa. Jedni przychodzili do Niego po zdrowie, inni z ciekawości, czy nie dokona jakiegoś spektakularnego cudu, a inni po to, żeby Go zobaczyć. W jakim celu przyszli Grecy? Tego nie wiemy, możemy podejrzewać, że przyszli Go zobaczyć, skoro z takim pytaniem przychodzą do uczniów. Zastanawia fakt, że nie przyszli bezpośrednio do Pana Jezusa, ale proszą Filipa: „Panie, chcemy ujrzeć Jezusa” (J 12, 21). Filip zaś pytał Andrzeja i obaj poszli do Pana. Nie wiem, czy spotkał się z Grekami, ponieważ Jan podaje, że „Jezus dał im taką odpowiedź” (J 12, 23). Stwierdzenie wieloznaczne. Sądzę, że przyszli z ciekawości, a Pan unikał spotkań, kiedy nie szła za nimi wiara. Zrobił tak jak dotąd, posłał im za pośrednictwem apostołów odpowiedź: „Nadeszła godzina, aby został otoczony chwałą Syn Człowieczy. Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Jeśli ziarno pszenicy, wpadłszy w ziemię, nie obumrze, zostanie samo jedno, ale jeśli obumrze, przynosi plon obfity. Ten, kto kocha swoje życie, traci je, a kto nienawidzi swego życia na tym świecie, zachowa je na życie wieczne. Kto zaś chciałby Mi służyć, niech idzie za Mną, a gdzie Ja jestem, tam będzie i mój sługa. A jeśli ktoś Mi służy, uczci go mój Ojciec” (J 12, 23-26). Myślę, że posłanie odpowiedzi na odległość zasmuciła Greków, skoro chcieli zobaczyć Pana na własne oczy. Jednak odeszli usatysfakcjonowani, ponieważ usłyszeli głos Ojca: „Już wsławiłem i jeszcze wsławię” (J 12, 28).
Pan Bóg nie zawsze daje nam to o co prosimy, ale zawsze daje odpowiedź na pytania, które do Niego kierujemy. Grecy chcieli zaspokoić swoją ciekawość, a Pan obudził w nich wiarę. Kiedy ona się już pojawiła, wtedy usłyszeli głos Boga. Do nas również Pan kieruje dzisiaj swoje Słowo, by obudzić w nas wiarę, albo jeszcze bardziej ją pogłębić. Dlatego zawołajmy za Psalmistą: „Stwórz, Boże, we mnie serce czyste i odnów we mnie moc ducha. (…) Przywróć mi radość Twojego zbawienia i wzmocnij mnie duchem ofiarnym” (Ps 51, 12.14).

 Ks. Łukasz Pondel