Słowo na niedzielę 11 grudnia

III Niedziela Adwentu 11 grudnia
Iz 35, 1-6a.10; Ps 146; Jk 5, 7-10; Mt 11, 2-11

Z Księgi proroka Izajasza
Niech się rozweselą pustynia i spieczona ziemia, niech się raduje step i niech rozkwitnie! Niech wyda kwiaty jak lilie polne, niech się rozraduje, skacząc i wykrzykując z uciechy. Chwałą Libanu ją obdarzono, ozdobą Karmelu i Szaronu. Oni zobaczą chwałę Pana, wspaniałość naszego Boga.
Pokrzepcie ręce osłabłe, wzmocnijcie kolana omdlałe! Powiedzcie małodusznym: «odwagi! Nie bójcie się! Oto wasz Bóg, oto pomsta; przychodzi Boża odpłata; On sam przychodzi, by was zbawić».
Wtedy przejrzą oczy niewidomych i uszy głuchych się otworzą. Wtedy chromy wyskoczy jak jeleń i język niemych wesoło wykrzyknie. Odkupieni przez Pana powrócą, przybędą na Syjon z radosnym śpiewem, ze szczęściem wiecznym na czołach; osiągną radość i szczęście, ustąpi smutek i wzdychanie.

Z Księgi Psalmów

Bóg wiary dochowuje na wieki,
uciśnionym wymierza sprawiedliwość,
chlebem karmi głodnych,
wypuszcza na wolność uwięzionych.

Pan przywraca wzrok ociemniałym,
Pan dźwiga poniżonych.
Pan kocha sprawiedliwych,
Pan strzeże przybyszów.

Ochrania sierotę i wdowę,
lecz występnych kieruje na bezdroża.
Pan króluje na wieki,
Bóg twój, Syjonie, przez pokolenia.

Z Listu Świętego Jakuba Apostoła
Trwajcie cierpliwie, bracia, aż do przyjścia Pana. Oto rolnik czeka wytrwale na cenny plon ziemi, dopóki nie spadnie deszcz wczesny i późny. Tak i wy bądźcie cierpliwi i umacniajcie serca wasze, bo przyjście Pana jest już bliskie.
Nie uskarżajcie się, bracia, jeden na drugiego, byście nie podpadli pod sąd. oto Sędzia stoi przed drzwiami. Za przykład wytrwałości i cierpliwości weźcie, bracia, proroków, którzy przemawiali w imię Pańskie.

Słowa Ewangelii według św. Mateusza

Na Chrystusie spełniają się proroctwa
Gdy Jan usłyszał w więzieniu o czynach Chrystusa, posłał swoich uczniów z zapytaniem: «Czy Ty jesteś Tym, który ma przyjść, czy też innego mamy oczekiwać?» Jezus im odpowiedział: «Idźcie i oznajmijcie Janowi to, co słyszycie i na co patrzycie: niewidomi wzrok odzyskują, chromi chodzą, trędowaci zostają oczyszczeni, głusi słyszą, umarli zmartwychwstają, ubogim głosi się Ewangelię. A błogosławiony jest ten, kto nie zwątpi we Mnie». Gdy oni odchodzili, Jezus zaczął mówić do tłumów o Janie: «Co wyszliście obejrzeć na pustyni? Trzcinę kołyszącą się na wietrze? Ale co wyszliście zobaczyć? Człowieka w miękkie szaty ubranego? Oto w domach królewskich są ci, którzy miękkie szaty noszą. Po co więc wyszliście? Zobaczyć proroka? Tak, powiadam wam, nawet więcej niż proroka. On jest tym, o którym napisano: „Oto Ja posyłam mego wysłańca przed Tobą, aby przygotował Ci drogę”. Zaprawdę, powiadam wam: Między narodzonymi z niewiast nie powstał większy od Jana Chrzciciela. Lecz najmniejszy w królestwie niebieskim większy jest niż on».

Komentarz do Ewangelii

Odwagi! Nie bójcie się!
Trzecia Niedziela Adwentu przyjęła w Kościele nazwę Gaudete. Słowo pochodzi z języka łacińskiego i dosłownie oznacza radujcie się. Kiedy weźmiemy do ręki czytania przeznaczone na tę właśnie niedzielę, widzimy dlaczego taka nazwa.
W pierwszym czytaniu pojawiają się słowa: „Niech się rozweselą pustynia i spieczona ziemia, niech się raduje step i niech rozkwitnie! Niech wyda kwiaty jak lilie polne, niech się rozraduje, skacząc i wykrzykując z uciechy” (Iz 35, 1-2). Trzeba nam cieszyć się z każdej najmniejszej chwili życia, z każdego spotkanego człowieka, z każdego oddechu, bicia serca, bo wszystko jest darem. Doceniajmy to, bo kiedyś może nam tego zabraknąć, nawet gdy dopadnie nas słabość, czy zwątpienie. Gdyby tak się stało, pomocą mogą okazać się kolejne słowa Boga przekazane przez proroka Izajasza: „Pokrzepcie ręce osłabłe, wzmocnijcie kolana omdlałe! Powiedzcie małodusznym: «Odwagi! Nie bójcie się! Oto wasz Bóg, oto pomsta; przychodzi Boża odpłata; On sam przychodzi, by was zbawić»” (Iz 35, 3-4). Słuchając tego fragmentu przychodzą mi na myśl te wszystkie spotkania z osobami, które doświadczyły ogromnego cierpienia i nie przestały być radosne. Za każdym razem przypominam sobie słowa Pana Jezusa: „Wszystko więc, co byście chcieli, żeby wam ludzie czynili, i wy im czyńcie!” (Mt 7, 12). Dlatego, gdy spotykamy ludzi, ofiarujmy im to, czego sami u nich szukamy. Kiedy pragniesz, by ktoś znalazł dla ciebie czas, miej go dla niego. Trudno dostrzec to w momencie, w którym człowiek skupia się na samym sobie. Współczesna mentalność jest pełna samowystarczalności, indywidualizmu. Bóg dzisiaj zaprasza nas byśmy wyszli poza własne schematy myślenia, byśmy dostrzegli, że wokół nas są ludzie, którzy potrzebują pomocy, a gdy tak się stanie Bóg udzieli im radości i szczęścia, a ustąpi smutek i wzdychanie (por. Iz 35, 10). Przemiana życia w radość jest najpiękniejszym doświadczeniem, które może nas spotkać. Warto nią wtedy podzielić się z innymi. W podobnym tonie wypowiada się św. Jakub, zachęcając nas do cierpliwego trwania przed Panem (por. Jk 5, 7-10).
Sięgając do Ewangelii dostrzegamy Jana, który wysyła do Jezusa swoich uczniów z pytaniem: „Czy Ty jesteś Tym, który ma przyjść, czy też innego mamy oczekiwać?” (Mt 11, 3). Sądzę, że Jan wiedział, kim jest Jezus, wysłał ich jednak, ponieważ chciał, aby sami przekonali się o Nim. Po uwięzieniu Jana wielu zwątpiło w jego misję, dlatego Pan Jezus broni go wobec tłumów: „Co wyszliście obejrzeć na pustyni? Trzcinę kołyszącą się na wietrze? Ale co wyszliście zobaczyć? Człowieka w miękkie szaty ubranego? Oto w domach królewskich są ci, którzy miękkie szaty noszą. Po co więc wyszliście? Zobaczyć proroka? Tak, powiadam wam, nawet więcej niż proroka. On jest tym, o którym napisano: «Oto Ja posyłam mego wysłańca przed Tobą, aby przygotował Ci drogę». Zaprawdę, powiadam wam: Między narodzonymi z niewiast nie powstał większy od Jana Chrzciciela. Lecz najmniejszy w królestwie niebieskim większy jest niż on” (Mt 11, 7-11). W każdym mogą pojawić się wątpliwości, dlatego trwajmy blisko Boga, tak aby radość w Panu stała się naszą ostoją.

Ks. Łukasz Pondel