Słowo Boże na niedzielę (3 listopada)

XXXI niedziela zwykła, 3 listopada
Pwt 6, 2-6; Ps 18; Hbr 7, 23-28; Mk 12, 28b-34

Z Księgi Powtórzonego Prawa

Mojżesz powiedział do ludu: «Będziesz się bał Pana, Boga swego, zachowując wszystkie Jego nakazy i prawa, które ja tobie rozkazuję wypełniać, tobie, twym synom i wnukom, po wszystkie dni życia twego, byś długo mógł żyć. Słuchaj, Izraelu, i pilnie tego przestrzegaj, aby ci się dobrze powodziło i abyś się bardzo rozmnożył, jak ci przyrzekł Pan, Bóg ojców twoich, że ci da ziemię opływającą w mleko i miód. Słuchaj, Izraelu, Pan jest naszym Bogiem – Pan jedynie. Będziesz więc miłował Pana, Boga twojego, z całego swego serca, z całej duszy swojej, ze wszystkich swych sił. Pozostaną w twym sercu te słowa, które ja ci dziś nakazuję».

Z Księgi Psalmów

Refren: Miłuję Ciebie, Panie, Mocy moja.

Miłuję Cię, Panie,
Mocy moja,
Panie, Opoko moja i Twierdzo,
mój Wybawicielu.
Refren.

Boże, Skało moja, na którą się chronię,
Tarczo moja, Mocy zbawienia mego i moja Obrono.
Wzywam Pana, godnego chwały,
i wyzwolony będę od moich nieprzyjaciół.
Refren.

Niech żyje Pan, niech będzie błogosławiona moja Opoka,
niech będzie wywyższony mój Bóg i Zbawca.
Ty dałeś wielkie zwycięstwo królowi
i łaską obdarzyłeś Dawida, Twego pomazańca.
Refren.

Z Listu do Hebrajczyków

Bracia: Wielu było kapłanów poprzedniego Przymierza, gdyż śmierć nie zezwalała im trwać przy życiu. Ten właśnie, ponieważ trwa na wieki, ma kapłaństwo nieprzemijające. Przeto i zbawiać na wieki może całkowicie tych, którzy przez Niego przystępują do Boga, bo wciąż żyje, aby się wstawiać za nimi.

Takiego bowiem potrzeba nam było arcykapłana: świętego, niewinnego, nieskalanego, oddzielonego od grzeszników, wywyższonego ponad niebiosa, takiego, który nie jest zobowiązany, jak inni arcykapłani, do składania codziennej ofiary najpierw za swoje grzechy, a potem za grzechy ludu. To bowiem uczynił raz na zawsze, ofiarując samego siebie. Prawo bowiem ustanawiało arcykapłanami ludzi obciążonych słabością, słowo zaś przysięgi, złożonej po nadaniu Prawa, ustanawia arcykapłanem Syna doskonałego na wieki.

Słowa Ewangelii według św. Marka

Największe przykazanie

Jeden z uczonych w Piśmie podszedł do Jezusa i zapytał Go: «Które jest pierwsze ze wszystkich przykazań?» Jezus odpowiedział: «Pierwsze jest: „Słuchaj, Izraelu, Pan Bóg nasz jest jedynym Panem. Będziesz miłował Pana, Boga swego, całym swoim sercem, całą swoją duszą, całym swoim umysłem i całą swoją mocą”. Drugie jest to: „Będziesz miłował swego bliźniego jak siebie samego”. Nie ma innego przykazania większego od tych».

Rzekł Mu uczony w Piśmie: «Bardzo dobrze, Nauczycielu, słusznie powiedziałeś, bo Jeden jest i nie ma innego prócz Niego. Miłować Go całym sercem, całym umysłem i całą mocą i miłować bliźniego jak siebie samego znaczy daleko więcej niż wszystkie całopalenia i ofiary».

Jezus, widząc, że rozumnie odpowiedział, rzekł do niego: «Niedaleko jesteś od królestwa Bożego». I nikt już nie odważył się Go więcej pytać.

Komentarz do Ewangelii

Co jest pierwsze?

Zanim z ust wykształconego faryzeusza padnie pytanie o fundament relacji z Bogiem, Jezus spuentuje bardzo ostro saduceuszy, którzy podejmując próbę skompromitowania idei zmartwychwstania poproszą Nauczyciela z Nazaretu o rozwikłanie hipotetycznego problemu zamążpójścia kobiety, która będąc posłuszną prawu lewiratu siedmiokrotnie stawała się żoną umierających kolejno bezdzietnie braci. Chrystus nie przebierając w słowach najpierw stwierdzi brak zrozumienia Pisma i mocy Boga, a chwilę później zakończy dyskusję krótkim „Bardzo się mylicie/Jesteście w wielkim błędzie!” (Mk 12, 24b.27b)

Wtedy przed Jezusem staje uczony w Piśmie, na którym ogromne wrażenie zrobiła odpowiedź Pana dana saduceuszom, i chcąc się upewnić w kwestii ortodoksyjności myślenia rabbiego z Galilei postawi pytanie o sprawę fundamentalną: „Które przykazanie jest pierwsze wśród wszystkich innych?” Ewangelista w tym zagajeniu nie widzi żadnego podstępu – faryzeusz jest naprawdę ciekawy opinii Jezusa w sprawach fundamentalnych, dlatego bez ogródek pyta o rzecz najważniejszą. Nie będę chyba daleki od prawdy znajdując w tym pytaniu szczere pragnienie otrzymania odpowiedzi na najistotniejszą kwestię, która nie została wypowiedziana na głos, ale wybrzmiała bezgłośnie w oczekiwaniu na reakcję Chrystusa – „Bez czego nie potrafisz żyć? Co jest tajemnicą Twojego serca?”

„Pierwsze jest: SŁUCHAJ…”

Jeszcze przed wyznaniem wiary, że „Pan, Bóg nasz, jest Panem jedynym”, przed przykazaniem totalnej miłości wobec Boga i adekwatnej miłości do bliźniego, Jezus wypowiada najważniejsze przykazanie, które jest fundamentem każdej miłości i wszystkiego, co się wydarza w relacji między osobami – SŁUCHAJ… Właśnie słuchanie stanowi podstawę każdego związku, jest nieodzowną składową więzi, daje szansę kontaktu i styczności, które otwierają człowieka na przyjęcie drugiego. Fascynujące jest, jak bardzo Bogu zależy w tym budowaniu relacji na wykorzystaniu zdolności do wzajemnego słuchania – On z całą czułością Boskiego Serca słucha naszego wnętrza – nie są Mu obce pragnienia skrywane przed światem, żal niespełnienia, a nawet fałszywe nuty nieufności czy niedowierzania, które wcale Go od nas nie odpychają, ale prowokują do znajdowania nowych możliwości dotarcia do naszego serca z prawdą o Jego tęsknocie i miłości.

Oczywiście Bóg naprawdę liczy i pragnie wzajemności z naszej strony – ma niesłabnącą nadzieję, że odpowiemy podobną uważnością serca i rozumu, że nie zniechęci nas pozorna obojętność (jak czasami krzywdząco definiujemy Bożą cierpliwość) i że nie pozwolimy siebie samych zamknąć w więzieniu zbudowanym z osobistych wyobrażeń o Bogu. Dlatego pierwszym przykazaniem zawsze będzie SŁUCHAJ, bo ono jest kluczem do otwarcia na nieznane (które nie znaczy „nie-Boże”) i uświadomienia sobie, że od Pana, naszego Boga, zawsze mogę się spodziewać „wszystkiego najlepszego”. A wtedy droga do miłości nie jest ani daleka, ani niemożliwa do znalezienia (choć czasami bywa wąska i usłana nie tylko różanymi płatkami).

Stąd nie pozostaje mi nic innego, jak nieustannie przypominać nam wszystkim – SŁUCHAJ…, a będziesz KOCHAŁ!

ks. Grzegorz Mączka