Słowo Boże na niedzielę 3 kwietnia

V niedziela Wielkiego Postu 3 kwietnia
Iz 43, 16-21; Ps 126; Flp 3, 8-14; J 8, 1-11

Z Księgi proroka Izajasza

Tak mówi Pan, który otworzył drogę przez morze i ścieżkę przez potężne wody; który wyprowadził wozy i konie, także i potężne wojsko; upadli, już nie powstaną, zgaśli, jak knotek zostali zdmuchnięci.
«Nie wspominajcie wydarzeń minionych, nie roztrząsajcie w myśli dawnych rzeczy. Oto Ja dokonuję rzeczy nowej; pojawia się właśnie. Czyż jej nie poznajecie? Otworzę też drogę na pustyni, ścieżyny na pustkowiu. Sławić Mnie będą zwierzęta polne, szakale i strusie, gdyż na pustyni dostarczę wody i rzek na pustkowiu, aby napoić mój lud wybrany. Lud ten, który sobie utworzyłem, opowiadać będzie moją chwałę».

Z Księgi Psalmów

Gdy Pan odmienił los Syjonu,
wydawało się nam, że śnimy.
Usta nasze były pełne śmiechu,
a język śpiewał z radości.

Mówiono wtedy między narodami:
«Wielkie rzeczy im Pan uczynił».
Pan uczynił nam wielkie rzeczy
i radość nas ogarnęła.

Odmień znowu nasz los, o Panie,
jak odmieniasz strumienie na Południu.
Ci, którzy we łzach sieją,
żąć będą w radości.

Idą i płaczą,
niosąc ziarno na zasiew,
lecz powrócą z radością,
niosąc swoje snopy.

Z Listu Świętego Pawła Apostoła do Filipian
Bracia: Wszystko uznaję za stratę ze względu na najwyższą wartość poznania Chrystusa Jezusa, mojego Pana. Dla Niego wyzułem się ze wszystkiego i uznaję to za śmieci, bylebym pozyskał Chrystusa i znalazł się w Nim – nie mając mojej sprawiedliwości, pochodzącej z Prawa, lecz Bożą sprawiedliwość, otrzymaną dzięki wierze w Chrystusa, sprawiedliwość pochodzącą od Boga, opartą na wierze – przez poznanie Go: zarówno mocy Jego zmartwychwstania, jak i udziału w Jego cierpieniach – w nadziei, że upodabniając się do Jego śmierci, dojdę jakoś do pełnego powstania z martwych. Nie mówię, że już to osiągnąłem i już się stałem doskonały, lecz pędzę, abym też to zdobył, bo i sam zostałem zdobyty przez Chrystusa Jezusa.
Bracia, ja nie sądzę o sobie samym, że już zdobyłem, ale to jedno czynię: zapominając o tym, co za mną, a wytężając siły ku temu, co przede mną, pędzę ku wyznaczonej mecie, ku nagrodzie, do jakiej Bóg wzywa w górę, w Chrystusie Jezusie.

Słowa Ewangelii według św. Jana

Od tej chwili już nie grzesz
Jezus udał się na Górę Oliwną, ale o brzasku zjawił się znów w świątyni. Cały lud schodził się do Niego, a On, usiadłszy, nauczał ich. Wówczas uczeni w Piśmie i faryzeusze przyprowadzili do Niego kobietę, którą dopiero co pochwycono na cudzołóstwie, a postawiwszy ją pośrodku, powiedzieli do Niego: «Nauczycielu, tę kobietę dopiero co pochwycono na cudzołóstwie. W Prawie Mojżesz nakazał nam takie kamienować. A Ty co powiesz?» Mówili to, wystawiając Go na próbę, aby mieli o co Go oskarżyć. Lecz Jezus, schyliwszy się, pisał palcem po ziemi. A kiedy w dalszym ciągu Go pytali, podniósł się i rzekł do nich: «Kto z was jest bez grzechu, niech pierwszy rzuci w nią kamieniem». I powtórnie schyliwszy się, pisał na ziemi.
Kiedy to usłyszeli, jeden po drugim zaczęli odchodzić, poczynając od starszych, aż do ostatnich. Pozostał tylko Jezus i kobieta stojąca na środku. Wówczas Jezus, podniósłszy się, rzekł do niej: «Kobieto, gdzież oni są? Nikt cię nie potępił?» A ona odrzekła: «Nikt, Panie!» Rzekł do niej Jezus: «I Ja ciebie nie potępiam. Idź i odtąd już nie grzesz».

Komentarz do Ewangelii

Spotkanie z Bożym przebaczeniem
Czytania przeznaczone na V Niedzielę Wielkiego Postu ukazują nam tajemnicę przebaczenia. By ją zrozumieć musimy sięgnąć do Słowa Bożego. Bóg jako pierwszy jest gotowy nam przebaczyć. Dlatego mówi przez proroka Izajasza: „Nie wspominajcie wydarzeń minionych, nie roztrząsajcie w myśli dawnych rzeczy” (Iz 43, 18). Jest gotowy wszystko odmienić, nawet najbardziej zamknięte ludzkie serce, dlatego mówi dalej: „Oto Ja dokonuję rzeczy nowej; pojawia się właśnie” (Iz 43, 19).
Spotkanie z Bożym przebaczeniem jest największym doświadczeniem w życiu. Nawet Psalmista nie może wyjść z zachwytu, stąd mówi dalej: „Gdy Pan odmienił los Syjonu, wydawało się nam, że śnimy. Usta nasze były pełne śmiechu,
a język śpiewał z radości” (Ps 126, 1-2). Jednak człowiek wie doskonale, że jest słaby i grzeszny, stąd sam musi wołać za Psalmistą: „Odmień znowu nasz los, o Panie, jak odmieniasz strumienie na Południu. Ci, którzy we łzach sieją, żąć będą w radości” (Ps 126, 4-5). Przebaczenie jest wynikiem Bożej sprawiedliwości, o której mówi św. Paweł: „Dla Niego wyzułem się ze wszystkiego i uznaję to za śmieci, bylebym pozyskał Chrystusa i znalazł się w Nim – nie mając mojej sprawiedliwości, pochodzącej z Prawa, lecz Bożą sprawiedliwość, otrzymaną dzięki wierze w Chrystusa, sprawiedliwość pochodzącą od Boga, opartą na wierze – przez poznanie Go: zarówno mocy Jego zmartwychwstania, jak i udziału w Jego cierpieniach – w nadziei, że upodabniając się do Jego śmierci, dojdę jakoś do pełnego powstania z martwych” (Flp 3, 8b-11).
Doskonałym przykładem przebaczenia jest fragment z dzisiejszej Ewangelii. Uczeni w Piśmie i faryzeusze przyprowadzili do Jezusa kobietę. Jej życie wielu gorszyło. Najtrudniej obronić kogoś, kto jest winny. Co robi Jezus? Pisze palcem po ziemi. Chciałoby się powiedzieć gra na zwłokę. Myślę, że tu chodzi o coś więcej. Jezus chce odmienić serce kobiety i tych, którzy ją oskarżyli. W ostatecznym rozrachunku to kobieta odchodzi odmieniona, a nie uczeni w Piśmie i faryzeusze. Czemu tak się dzieje? Ponieważ oni w swoich oczach byli sprawiedliwi, a kobieta była grzeszna. Najtrudniej nawrócić tego, który twierdzi, że jest nawrócony. Jezus był cierpliwy wobec ludzi, a kiedy nastawali na Niego, ukazał im prawdę o nich samych: „Kto z was jest bez grzechu, niech pierwszy rzuci w nią kamieniem”. Jednak oni jej nie przyjęli. Sukces Jezusa polegał na tym, że odstąpili od ukamienowania kobiety. Jezus sam był tym zaskoczony, dlatego pyta: „Kobieto, gdzież oni są? Nikt cię nie potępił?”. Jezus zaczynając pytanie od słowa „nikt” wskazał, że i On również jej nie potępia. Miłość zwyciężyła. Ile miłości potrzebuje współczesny człowiek. Obserwujemy to, co dzieje się na świecie i nie możemy uwierzyć, do czego jesteśmy zdolni. Gdyby każdy kierował się miłością, świat byłby inny. Dlatego słowa dotyczące przebaczenia są aktualne, zaś scena z kobietą pokazuje, że nikt nie jest Bogu obojętny. Jeżeli sądzisz, że Bóg o tobie zapomniał, że to co robisz z serca nie ma sensu, spójrz na Niego i powiedz z głębi serca: „Wielkie rzeczy mi Pan uczynił i radość mnie ogarnęła” (por. Ps 126, 2-3).

ks. Łukasz Pondel