Słowo Boże na niedzielę (25 czerwca)

Słowo Boże na niedzielę (25 czerwca)
Jr 20, 10–13; Ps 69; Rz 5, 12–15; Mt 10, 26–33

Z Księgi proroka Jeremiasza

Rzekł Jeremiasz: «Słyszałem oszczerstwo wielu: „Trwoga dokoła! Donieście, donieśmy na niego!” Wszyscy zaprzyjaźnieni ze mną wypatrują mojego upadku: „Może on da się zwieść, tak że go zwyciężymy i wywrzemy pomstę na nim!”

Ale Pan jest przy mnie jako potężny mocarz; dlatego moi prześladowcy ustaną i nie zwyciężą. Będą bardzo zawstydzeni swoją porażką, okryci wieczną i niezapomnianą hańbą. Panie Zastępów, Ty, który doświadczasz sprawiedliwego i który patrzysz na nerki i serce, dozwól, bym zobaczył Twoją pomstę na nich. Tobie bowiem powierzyłem swą sprawę.

Śpiewajcie Panu, wysławiajcie Pana! Uratował bowiem życie ubogiego z ręki złoczyńców».

Z Księgi Psalmów

Dla Ciebie znoszę urąganie, hańba twarz mi okrywa, †
dla braci moich stałem się obcym
i cudzoziemcem dla synów mej matki.
Bo gorliwość o dom Twój mnie pożera
i spadły na mnie obelgi złorzeczących Tobie.

Panie, modlę się do Ciebie
w czas łaski, o Boże.
Wysłuchaj mnie w Twojej wielkiej dobroci,
w Twojej zbawczej wierności.

Wysłuchaj mnie, Panie, †
bo miłość Twoja jest łaskawa,
spójrz na mnie w ogromie swego miłosierdzia.
Patrzcie i cieszcie się, ubodzy,
niech ożyje serce szukających Boga.

Bo Pan wysłuchuje biednych
i swoimi więźniami nie gardzi.
Niechaj Go chwalą niebiosa i ziemia,
morze i wszystko, co w nim żyje.

Z Listu Świętego Pawła Apostoła do Rzymian

Bracia:
Przez jednego człowieka grzech wszedł do świata, a przez grzech śmierć, i w ten sposób śmierć przeszła na wszystkich ludzi, ponieważ wszyscy zgrzeszyli. Bo i przed Prawem grzech był na świecie, grzechu się jednak nie poczytuje, gdy nie ma Prawa. A przecież śmierć rozpanoszyła  się od Adama do Mojżesza nawet nad tymi, którzy nie zgrzeszyli  przestępstwem na wzór Adama. On to jest typem Tego, który miał przyjść. Ale nie tak samo ma się rzecz z przestępstwem, jak z darem łaski. Jeżeli bowiem przestępstwo jednego sprowadziło na wszystkich śmierć, to o ileż obficiej spłynęła na nich wszystkich łaska i dar Boży, łaskawie udzielony przez jednego Człowieka, Jezusa Chrystusa.

Słowa Ewangelii według św. Mateusza

Nie bójcie się tych, którzy zabijają ciało

Jezus powiedział do swoich Apostołów: «Nie bójcie się ludzi! Nie ma bowiem nic skrytego, co by nie miało być wyjawione, ani nic tajemnego, o czym by się nie miano dowiedzieć. Co mówię wam w ciemności, powtarzajcie w świetle, a co słyszycie na ucho, rozgłaszajcie na dachach. Nie bójcie się tych, którzy zabijają ciało, lecz duszy zabić nie mogą. Bójcie się raczej Tego, który duszę i ciało może zatracić w piekle. Czyż nie sprzedają dwóch wróbli za asa? A przecież bez woli Ojca waszego żaden z nich nie spadnie na ziemię. U was zaś policzone są nawet wszystkie włosy na głowie. Dlatego nie bójcie się: jesteście ważniejsi niż wiele wróbli.

Do każdego więc, kto się przyzna do Mnie przed ludźmi, przyznam się i Ja przed moim Ojcem, który jest w niebie. Lecz kto się Mnie zaprze przed ludźmi, tego zaprę się i Ja przed moim Ojcem, który jest w niebie»

Komentarz do Ewangelii

Grzech niszczy człowieczeństwo

Słysząc hasło „człowiek” i słowa, które go dzisiaj określają definiuje w następujący sposób: człowiek to istota wyższego rzędu, dla której najważniejszy powinien być drugi człowiek bez względu na to czy jest mu potrzebny czy nie; człowiek to istota, która staje się osobą szczególnie na płaszczyźnie relacji i tych dobrych i tych złych; człowiek jest zdolny do samo rozwoju w odniesieniu do wartości którymi się kieruje, i zdolny do samo destrukcji, gdy jego zachowania są o takim charakterze; człowiek to stworzenie Boże, które od samego początku jest wolne, dlatego może wybrać Boga lub Go odrzucić; człowiek to ktoś, kto może zdefiniować siebie jedynie przez miłość. Tak rozumiem istnienie i wartość człowieczeństwa, jednak posługując się powyższymi stwierdzeniami można odnieść wrażenie, że definiują one człowieka w sposób zbyt naukowy. Dlatego schodząc na ziemię, spróbujmy mając nadal przed oczami słowo „człowiek”, popatrzeć jak definiuje go dzisiejsze Słowo Boże.

Kiedy spoglądamy na pierwsze czytanie szybko możemy dostrzec obecny w nim kryzys człowieczeństwa. Dzieje się tak, ponieważ człowiek może zostać odrzucony przez drugiego człowieka, bez względu na to kim jest i jaki jest, a może właśnie ze względu na to kim jest! Jeremiasz został  odrzucony przez naród za to, że był prorokiem: „Trwoga dokoła! Donieście, donieśmy na niego!” (Jr 20, 10). Fałszywe oskarżenia, obmowa, kłamstwo, to niektóre z praktyk stosowanych przez ludzi, którym zależy na tym, aby podważyć czyjąś wiarygodność. Prorok został sam, bo wszyscy zaprzyjaźnieni wypatrywali jego upadku. Knuli przeciw niemu mówiąc: „Może on da się zwieść, tak że go zwyciężymy i wywrzemy pomstę na nim!” (Jr 20, 10). Analizując sytuację Jeremiasza – w której pewnie nikt z nas nie chciałby się znaleźć – odnosimy wrażenie, że odrzucenie było komuś na rękę. Czemu poza Bogiem nikt nie wziął go w obronę? Bycie człowiekiem to umiejętność, której nie każdy chce się nauczyć. Pierwsze czego człowiek uczy się to powolne otwieranie oczu na drugiego, gdzie największym skarbem staje się prawda, że mój świat jest na tyle piękny na ile odkrywam w nim piękno drugiego człowieka. Tylko te oczy patrzą głębiej i dalej, które najwięcej wypłakały. Nikt nie jest w stanie zgodzić się na bezsensowne cierpienie, tylko dlatego, że nie wpisuje się w czyjeś oczekiwania.

To co niszczy człowieczeństwo to ludzki grzech, przez który – jak uczył św. Paweł – „śmierć przeszła na wszystkich ludzi, ponieważ wszyscy zgrzeszyli” (Rz 5, 12). Jest jednak ktoś, kto pokazał światu piękno człowieczeństwa. Jest nim nasz Pan Jezus Chrystus. To On kiedyś powiedział do swoich uczniów, a dziś mówi do nas w Ewangelii: „Do każdego więc, kto się przyzna do Mnie przed ludźmi, przyznam się i Ja przed moim Ojcem, który jest w niebie. Lecz kto się Mnie zaprze przed ludźmi, tego zaprę się i Ja przed moim Ojcem, który jest w niebie” (Mt 10, 32-33). Człowieczeństwo, do którego zaprasza nas Pan Jezus jest świadectwem opartym na wierności. Dzięki temu możliwa jest relacja ja-Bóg, ja-człowiek. Bóg jako pierwszy nas odnalazł, dlatego wracajmy do Niego, gdyż wiele życia nam już ubyło i nadal ubywa. Uczmy się więc od Pana Jezusa życia i człowieczeństwa.  

ks. Łukasz Pondel