Słowo Boże na niedzielę (16 kwietnia)

II Niedziela Wielkanocna, Święto Miłosierdzia Bożego, 16 kwietnia
Dz 2, 42-47; Ps 118; 1 P 1, 3-9; J 20, 19-31

Z Dziejów Apostolskich

Uczniowie trwali w nauce apostołów i we wspólnocie, w łamaniu chleba i w modlitwach. Bojaźń ogarniała każdego, gdyż apostołowie czynili wiele znaków i cudów. Ci wszyscy, którzy uwierzyli, przebywali razem i wszystko mieli wspólne. Sprzedawali majątki i dobra i rozdzielali je każdemu według potrzeby. Codziennie trwali jednomyślnie w świątyni, a łamiąc chleb po domach, spożywali posiłek w radości i prostocie serca. Wielbili Boga, a cały lud odnosił się do nich życzliwie. Pan zaś przymnażał im codziennie tych, którzy dostępowali zbawienia.

Z Księgi Psalmów

Niech dom Izraela głosi: «Jego łaska na wieki».
Niech dom Aarona głosi: «Jego łaska na wieki»
Niech wyznawcy Pana głoszą:
«Jego łaska na wieki».

Abym upadł, uderzono mnie i pchnięto, †
lecz Pan mnie podtrzymał.
Pan moją mocą i pieśnią, On stał się moim Zbawcą.
Głosy radości z ocalenia w namiotach sprawiedliwych:
«Prawica Pańska moc okazała».

Kamień odrzucony przez budujących †
stał się kamieniem węgielnym.
Stało się to przez Pana i cudem jest w naszych oczach.
Oto dzień, który Pan uczynił,
radujmy się nim i weselmy.

Z Pierwszego Listu Świętego Piotra Apostoła

Niech będzie błogosławiony Bóg i Ojciec Pana naszego, Jezusa Chrystusa. On w swoim wielkim miłosierdziu przez powstanie z martwych Jezusa Chrystusa na nowo zrodził nas do żywej nadziei: do dziedzictwa niezniszczalnego i niepokalanego, i niewiędnącego, które jest zachowane dla was w niebie. Wy bowiem jesteście przez wiarę strzeżeni mocą Bożą dla zbawienia, gotowego objawić się w czasie ostatecznym.

Dlatego radujcie się, choć teraz musicie doznać trochę smutku z powodu różnorodnych doświadczeń. Przez to wartość waszej wiary okaże się o wiele cenniejsza od zniszczalnego złota, które przecież próbuje się w ogniu, na sławę, chwałę i cześć przy objawieniu Jezusa Chrystusa. Wy, choć nie widzieliście, miłujecie Go; wy w Niego teraz, choć nie widzicie, przecież wierzycie, a ucieszycie się radością niewymowną i pełną chwały wtedy, gdy osiągniecie cel waszej wiary – zbawienie dusz.

Słowa Ewangelii według św. Jana

Błogosławieni, którzy nie widzieli, a uwierzyli

Wieczorem w dniu zmartwychwstania, tam gdzie przebywali uczniowie, choć drzwi były zamknięte z obawy przed Żydami, przyszedł Jezus, stanął pośrodku i rzekł do nich: «Pokój wam!» A to powiedziawszy, pokazał im ręce i bok. Uradowali się zatem uczniowie, ujrzawszy Pana. A Jezus znowu rzekł do nich: «Pokój wam! Jak Ojciec Mnie posłał, tak i Ja was posyłam». Po tych słowach tchnął na nich i powiedział im: «Weźmijcie Ducha Świętego! Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane». Ale Tomasz, jeden z Dwunastu, zwany Didymos, nie był razem z nimi, kiedy przyszedł Jezus. Inni więc uczniowie mówili do niego: «Widzieliśmy Pana!» Ale on rzekł do nich: «Jeżeli na rękach Jego nie zobaczę śladu gwoździ i nie włożę palca mego w miejsce gwoździ, i ręki mojej nie włożę w bok Jego, nie uwierzę». A po ośmiu dniach, kiedy uczniowie Jego byli znowu wewnątrz domu i Tomasz z nimi, Jezus przyszedł, choć drzwi były zamknięte, stanął pośrodku i rzekł: «Pokój wam!» Następnie rzekł do Tomasza: «Podnieś tutaj swój palec i zobacz moje ręce. Podnieś rękę i włóż w mój bok, i nie bądź niedowiarkiem, lecz wierzącym». Tomasz w odpowiedzi rzekł do Niego: «Pan mój i Bóg mój!» Powiedział mu Jezus: «Uwierzyłeś dlatego, że Mnie ujrzałeś? Błogosławieni, którzy nie widzieli, a uwierzyli». I wiele innych znaków, których nie zapisano w tej księdze, uczynił Jezus wobec uczniów. Te zaś zapisano, abyście wierzyli, że Jezus jest Mesjaszem, Synem Bożym, i abyście wierząc, mieli życie w imię Jego.

Komentarz do Ewangelii

Można wydobyć ukryte Życie

Pan przychodzi do nas mimo drzwi zamkniętych. Przychodzi, nawet wtedy, gdy pełni lęku schowani przed światem wyglądamy Życia. Wyglądamy go w naszych rodzinach, wspólnotach, wyglądamy wszędzie tam, gdzie przychodzi nam żyć. Życie, o którym mówi dzisiejsze słowo jest w pewien sposób ukryte. Spróbujmy je wydobyć.

Kiedy sięgniemy do pierwszego czytania widzimy oczami wiary uczniów trwających „w nauce Apostołów i we wspólnocie, w łamaniu chleba i w modlitwach” (Dz 2, 42). To co ich łączyło to wiara, gdyż „wszyscy, którzy uwierzyli, przebywali razem i wszystko mieli wspólne” (Dz 2, 44), oraz jedność, ponieważ „codziennie trwali jednomyślnie w świątyni, a łamiąc chleb po domach, spożywali posiłek w radości i prostocie serca” (Dz 2, 46), a przy tym „wielbili Boga, a cały lud odnosił się do nich życzliwie” (Dz 2, 47). Patrząc głębiej na powyższe słowa, można dostrzec, że Życie, na które wskazuje nam pierwsze czytanie, ukryło się w łasce Jezusa, która nie tylko odmieniła życie uczniów, ale pomogła im trwać jednomyślnie w nauce, żyjąc we wspólnocie oraz najważniejsze – karmiąc się Chlebem Życia. Sięgając do Psalmu można zauważyć, że Życie to Boża moc, która ukryła się w słowach: „Abym upadł, uderzono mnie i pchnięto, lecz Pan mnie podtrzymał. Pan moją mocą i pieśnią, On stał się moim Zbawcą. (…) Kamień odrzucony przez budujących stał się kamieniem węgielnym. Stało się to przez Pana i cudem jest w naszych oczach” (Ps 118). Stąd Boże Życie to cud, na który każdy zasługuje bez względu na to jakie było nasze życie. Uwierz w to! W podobnym tonie wybrzmiewa drugie czytanie, w którym Boże Życie ukryło się w mocy płynącej z nieba: „On w swoim wielkim miłosierdziu przez powstanie z martwych Jezusa Chrystusa na nowo zrodził nas do żywej nadziei: do dziedzictwa niezniszczalnego i niepokalanego, i niewiędnącego, które jest zachowane dla was w niebie. Wy bowiem jesteście przez wiarę strzeżeni mocą Bożą dla zbawienia, gotowego objawić się w czasie ostatecznym. (…). Przez to wartość waszej wiary okaże się o wiele cenniejsza od zniszczalnego złota, które przecież próbuje się w ogniu, na sławę, chwałę i cześć przy objawieniu Jezusa. (…) Wy w Niego teraz, choć nie widzicie, przecież wierzycie, a ucieszycie się radością niewymowną i pełną chwały wtedy, gdy osiągniecie cel waszej wiary – zbawienie dusz” (1 P 1, 3nn).

By otworzyć się na Boże Życie trzeba uwierzyć. Przekonujemy się o tym po lekturze fragmentu Ewangelii, w którym widzimy niewiernego Tomasza. Nie potrafił uwierzyć słowom Apostołów, przekonującym go: „Widzieliśmy Pana!” (J 20, 25). Pan Jezus widząc jego niewiarę przyszedł powtórnie do uczniów, by pokazać Życie ukryte w Jego ranach: „Podnieś tutaj swój palec i zobacz moje ręce. Podnieś rękę i włóż w mój bok, i nie bądź niedowiarkiem, lecz wierzącym” (J 20, 27). Mówi to samo dzisiaj do mnie i do ciebie. Chce abyśmy otworzyli się na Jego Życie, które daje tym wszystkim, którzy uwierzą, bo jak sam powiedział „Błogosławieni, którzy nie widzieli, a uwierzyli” (J 20, 29). Panie błagam Cię, przyjdź i do mnie w czasie próby, kiedy zwątpię w Twoje Życie i przekonaj mnie tak jak przekonałeś Tomasza, bym wierząc miał Życie w imię Twoje.

ks. Łukasz Pondel