XI Niedziela Zwykła 13 czerwca
Ez 17, 22-24; Ps 92; 2 Kor 5, 6-10; Mk 4, 26-34
Z Księgi proroka Ezechiela
Tak mówi Pan Bóg: «Ja także wezmę wierzchołek z wysokiego cedru i zasadzę, z najwyższych jego pędów ułamię gałązkę i zasadzę ją na górze wyniosłej i wysokiej. Na wysokiej górze izraelskiej ją zasadzę. Ona wypuści gałązki i wyda owoc, i stanie się cedrem wspaniałym. Wszystko ptactwo pod nim zamieszka, wszystkie istoty skrzydlate zamieszkają w cieniu jego gałęzi. I wszystkie drzewa na polu poznają, że Ja jestem Pan, który poniża drzewo wysokie, który drzewo niskie wywyższa, który sprawia, że drzewo zielone usycha, który zieloność daje drzewu suchemu. Ja, Pan, rzekłem i to uczynię».
Z Księgi Psalmów
Dobrze jest dziękować Panu,
śpiewać Twojemu imieniu, Najwyższy,
rano głosić Twoją łaskawość,
a wierność Twoją nocami.
Sprawiedliwy zakwitnie jak palma,
rozrośnie się jak cedr na Libanie.
Zasadzeni w domu Pańskim
rozkwitną na dziedzińcach naszego Boga.
Nawet i w starości wydadzą owoc,
zawsze pełni życiodajnych soków,
aby świadczyć, że Pan jest sprawiedliwy,
On moją Opoką i nie ma w Nim nieprawości.
Z Ewangelii według Świętego Marka
Przypowieść o ziarnku gorczycy
Jezus mówił do tłumów: «Z królestwem Bożym dzieje się tak, jak gdyby ktoś nasienie wrzucił w ziemię. Czy śpi, czy czuwa, we dnie i w nocy, nasienie kiełkuje i rośnie, sam nie wie jak. Ziemia sama z siebie wydaje plon, najpierw źdźbło, potem kłos, a potem pełne ziarno w kłosie. Gdy zaś plon dojrzeje, zaraz zapuszcza sierp, bo pora już na żniwo». Mówił jeszcze: «Z czym porównamy królestwo Boże lub w jakiej przypowieści je przedstawimy? Jest ono jak ziarnko gorczycy; gdy się je wsiewa w ziemię, jest najmniejsze ze wszystkich nasion na ziemi. Lecz wsiane, wyrasta i staje się większe od innych jarzyn; wypuszcza wielkie gałęzie, tak że ptaki podniebne gnieżdżą się w jego cieniu». W wielu takich przypowieściach głosił im naukę, o ile mogli ją rozumieć. A bez przypowieści nie przemawiał do nich. Osobno zaś objaśniał wszystko swoim uczniom.
Komentarz do Ewangelii
Świat potrzebuje ludzi wiernych
Liturgia XI Niedzieli Zwykłej kieruje nasz wzrok na pokorę. Wielkość Boga jest wynikiem Jego pokory wobec stworzenia. Podzielił się z człowiekiem życiem, stworzył dla niego świat, a to wszystko po to, by człowiek czuł się na ziemi szczęśliwy. Po lekturze czytań widać wyłaniającą się z nich Bożą pokorę, np. w pierwszym czytaniu padają takie oto słowa: „Ja jestem Pan, który poniża drzewo wysokie, który drzewo niskie wywyższa, który sprawia, że drzewo zielone usycha, który zieloność daje drzewu suchemu” (Ez 17, 24). Bóg w pierwszej kolejności dostrzega wszystko to co słabe, wątłe, co w oczach świata nie ma żadnego znaczenia, gdyż świat kieruje się zasadą: więcej mieć niż bardziej być. Bóg jednak patrzy na serce i dostrzega najpierw tych, którzy w oczach innych nic nie znaczą. Jego słowo jest pokarmem dla duszy. Jeżeli człowiek mimo tego co przeżywa, jak bardzo cierpi, pozostanie wierny Bogu to stanie się owym sprawiedliwym, o którym mówi Psalmista: „Sprawiedliwy zakwitnie jak palma, rozrośnie się jak cedr na Libanie. Zasadzeni w domu Pańskim rozkwitną na dziedzińcach naszego Boga” (Ps 92, 13–14). Każdy wierny Bogu jest wzorem do naśladowania; pociąga innych w kierunku Boga, wierny mąż, wierna żona, wierny kapłan są darem dla innych. Dlatego dalej mówi Psalmista: „Nawet i w starości wydadzą owoc, zawsze pełni życiodajnych soków, aby świadczyć, że Pan jest sprawiedliwy, On moją Opoką i nie ma w Nim nieprawości” (Ps 92,15–16). Wierność jest wynikiem pokory. Człowiek, który z pokorą przyjmie to, co go spotka zawsze pozostanie wierny, bo wie, że nie może zdradzić ani Boga, który zna nasze myśli, ani osób, które mu zaufały, ani siebie. Taki człowiek zawsze podoba się Bogu, stąd św. Paweł mówi: „Staramy się Jemu podobać, czy to gdy z Nim, czy gdy z daleka od Niego jesteśmy. Wszyscy bowiem musimy stanąć przed trybunałem Chrystusa, aby każdy otrzymał zapłatę za uczynki dokonane w ciele, złe lub dobre” (2 Kor 5, 9–10).
Ludzka wierność i pokora są jak ziarno gorczycy, o którym mówi Chrystus we fragmencie z Ewangelii wg św. Marka (4, 26–34). Oczywiście mowa o królestwie Bożym, ale kto je kształtuje, jak nie ludzie wierni i pokorni. Wierni to ci, którzy mają wiarę, czyli siłę Ducha, a pokorni to ci, którzy wiedzą, że bez tej siły nie dadzą sobie rady. Dlatego każdy wierny i pokorny jest częścią tego królestwa, wtedy nie musi o nie zabiegać, ponieważ „czy śpi, czy czuwa, we dnie i w nocy, nasienie (w nim) kiełkuje i rośnie, sam nie wie jak” (Mk 4, 27).
Słowo niniejszej niedzieli zaprasza nas do tego, abyśmy przez wierność byli otwarci na siłę Ducha i przyjęli z pokorą wszystko to, co ten Duch przyniesie. Nawet kiedy okaże się to trudniejsze niż sądziliśmy. Królestwo Boże jest na wyciągniecie ręki, jest nim najpierw dom. To tam okaż się wiernym i pokornym wobec tych, dla których żyjesz. Potem tym królestwem będzie środowisko, w którym pracujesz i się realizujesz. Świat potrzebuje ludzi wiernych i pokornych, bo coraz więcej jest niewierności i pychy, fałszywej dumy i pogardy, zdrady i odrzucenia. Świat, a tym bardziej Kościół, potrzebuje ludzi o szlachetnych sercach gotowych poświęcić wszystko, by tylko ochronić w sobie wierność i pokorę.
Ks. Łukasz Pondel
Komentarze
Nikt nie dodał jeszcze komentarza.
Bądź pierwszy!