Słowo Boże na każdy dzień (9-14 maja)

Słowo Boże na każdy dzień (9-14 maja)

Poniedziałek, 9 maja
Uroczystość św. Stanisława BM
Dz 20, 17-18a.28-32.36; Ps 100; Rz 8, 31b-39; J 10, 11-16
Znam owce moje, a Moje Mnie znają. 

Tym, co odróżnia pasterza od najemnika jest relacja do owiec. Poznanie w ujęciu biblijnym oznacza bowiem relację. Zatem poznać - to doświadczyć. Jezus zaprasza swoje owce - ciebie i mnie - do osobistej relacji. Jest to poznanie przez miłość, zaufanie, wzajemne oddanie. Pozwalając Jezusowi wejść w zakamarki naszego wnętrza, we wszystkie dziedziny życia, mamy z Nim zażyłość, czyli bardzo osobistą relację. Nie tylko o Nim coś wiemy, ale żyjemy z Nim w przyjaźni. Dzięki niej możliwy jest kolejny krok: słuchanie głosu pasterza. 

Wtorek, 10 maja
Dz 11, 19-26; Ps 87; J 10, 22-30
Moje owce słuchają mego głosu.

Cechą charakterystyczną owiec, stanowiącą nasze zadanie, to słuchanie głosu pasterza. Na starożytnym Wschodzie, gdy owce różnych właścicieli z konieczności pomieszały się, właściciele dawali znak do dalszej wędrówki po prostu okrzykiem przywołującym swoje owce. I te owce znały głos swojego pasterza. Żadna z nich nie szła za obcym, chyba że była chora. Jezus chce, abyśmy w hałasie tego świata rozpoznawali Jego głos i szli za Nim. Panie, nie dopuść, abym był chorą owcą, która idzie za każdym odgłosem. Pozwól usłyszeć najpiękniejszy i prawdziwy głos - głos Pasterza.

Środa, 11 maja
Dz 12, 24-13, 5a; Ps 67; J 12, 44-50
Słowo Pańskie szerzyło się i rosło.

Imponujące jest to stwierdzenie autora Dziejów Apostolskich. Czy Słowo może się rozrastać? Może, ale tylko w tych, którzy w nie wierzą, je przyjmują i z zapałem głoszą. Św. Grzegorz Wielki mawiał, że Pismo Święte wzrasta razem z tymi, którzy je czytają (Scriptura cum legentibus crescit). W ten sposób Jezus staje się światłością w życiu uczniów-misjonarzy. Czy mam takie pragnienie, gorliwość i determinację, aby właśnie Słowo biegło? Nie ja, nie moralność lub przepisy, ale Słowo – Jezus? 

Czwartek, 12 maja
Dz 13, 13-25; Ps 89; J 13, 16-20
Wiedząc to będziecie błogosławieni, gdy według tego czynić będziecie.

Jezus zostawia nam swój testament w kilku odsłonach: w Wieczerniku, na krzyżu i na Górze Oliwnej. Nigdy jednak nie używa kartki papieru i pióra. Wiodące jest zawsze Słowo. W Wieczerniku pojawiają się jednak rekwizyty: misa z wodą i ręcznik - służące do obmycia nóg. To swoiste relikwie męki Pana, bo czyn Jezusa z Ostatniej Wieczerzy zapowiada całkowite oddanie życia, które nastąpi poprzez śmierć na krzyżu. Atrybutem chrześcijaństwa jest miłość wyrażona we wzajemnej służbie. Czy inni mogą w moim życiu doświadczyć takiej miłości?

Piątek, 13 maja
Dz 13, 26-33; Ps 2; J 14, 1-6
Ja jestem Drogą, Prawdą i Życiem.

Słowa Jezusa nawiązują do świata pasterzy i nomadów, stale wędrujących z jednego miejsca w drugie. W życiu starożytnego Semity ważną rolę odgrywał temat drogi. Ale biblijny termin użyty w tym miejscu, niektórzy tłumaczą nie jako „droga”, ale raczej „podążanie”, „miejsce, przez które się przechodzi”. Coś o wiele więcej niż tylko droga w sensie materialnym, ale ruch, który jest konieczny, aby tę drogę przebyć. A to oznacza dla Ciebie i dla mnie, że Jezus - jak tłumaczy Biblia Poznańska - jest „drogą prawdziwą do życia”.

Sobota, 14 maja
Dz 1, 15-17.20-26; Ps 113; J 15, 9-17
… tak jak Ja was umiłowałem.

Św. Paweł VI napisał, że „​współczesny świat bardziej potrzebuje świadków niż nauczycieli”. Największym nauczycielem i świadkiem jest Jezus, który zostawił nam przykazanie miłości. On nie tylko wzywa do miłości, ale ofiarował życie z miłości do nas. Jego miłość jest bezgraniczna i bezwarunkowa. Polega na bezinteresownym darze z siebie dla drugich. Nie chodzi więc o miłość jaką kocha świat, ani o miłość jaką sobie wyobrażam, ale o dar Ducha Świętego. Tylko wtedy, gdy człowiek życie potrafi ofiarować, może doświadczyć prawdziwej radości. 

ks. Dominik Wodniczak