Słowo Boże na każdy dzień (9-14 czerwca 2025)

Poniedziałek, 9 czerwca
Święto Najświętszej Maryi Panny, Matki Kościoła
Rdz 3, 9-15.20; Ps 87; Dz 1, 12-14; J 2, 1-11
Jezus rzekł do Matki: „Niewiasto, oto syn Twój”. Następnie rzekł do ucznia: „Oto Matka twoja”.

Biblia określa pierwszą niewiastę Ewą, czyli matką wszystkich żyjących. Stojąca pod krzyżem Maryja staje się matką wszystkich wierzących, którzy są zjednoczeni z Chrystusem i Jego Kościołem. Mama nieustannie troszczy się o swoje dziecko, zapewnia mu bezpieczeństwo, otacza miłością, ale także wychowuje. Maryja nie przestaje wypełniać swojej roli mamy wobec Kościoła i wobec nasz wszystkich – otacza opieką, ale i chce prowadzić nas w wierze. A wiara jest wymagająca, zarówno gdy trzeba być wiernym w wielkich sprawach, jak i w tych zupełnie drobnych. Tego jednak również uczy nas najlepsza Mama na świecie.

Wtorek, 10 czerwca 
2 Kor 1, 18-22; Ps 119; Mt 5, 13-16 
Dlatego też przez Niego wypowiada się nasze „Amen” Bogu na chwałę.

Powiedzenie Bogu „Amen” nie jest sprawą łatwą. Niekiedy wymaga od nas nadludzkiego wysiłku, do którego po prostu nie jesteśmy zdolni. Szczególnie gdy musimy mierzyć się z różnymi przeciwnościami albo gdy zostajemy powołani do roli, która nas przerasta, albo której dla siebie nie pragniemy. Jednak Jezus jest tym, który przychodzi ze swoją łaską, a z im „cięższym” sercem wypowiedziane „amen”, tym większa chwała Bogu.

Środa, 11 czerwca 
Dz 11, 21b-26; 13, 1-3; Ps 98; Mt 10, 7-13
Wieść o tym doszła do uszu Kościoła w Jerozolimie. Wysłano do Antiochii Barnabę.

Bez e-maili, smsów, a nawet bez szybkiego transportu wiadomość o tym, co dzieje się w Kościele w Antiochii pokonuje odległość 750 km i wywołuje takie wrażenie w Jerozolimie, że w tę daleką podróż wysyłają Barnabę. Barnaba najpierw sam naucza w Antiochii, a następnie wyrusza po Szawła i sprowadza go do Antiochii – w obie strony to niemal 500 km. Można? Można. Tylko po to, by głoszeniem nie zajmował się byle kto, szczególnie w młodej i dynamicznie rozwijającej się wspólnocie.

Czwartek, 12 czerwca
Święto Jezusa Chrystusa, Najwyższego i Wiecznego Kapłana 
Iz 6, 1-4.8; Ps 23; J 17, 1-2.9.14-26
Oto ja, poślij mnie.

Chcę. Od tego zaczyna się każde powołanie. Nie z przypadku. Nie z przymusu. Izajasz nawet nie słyszy pytania zadanego wprost: Pójdziesz? Słyszy: Kogo mam posłać? Odpowiedź Izajasza wynika z miłości. Jeszcze doskonalsza miłość i wolność były w Chrystusie, który miał przed sobą drogę krzyżową. Jego ofiara, która dokonała się w miłości i wolności, uczyniła go Najwyższym i Wiecznym Kapłanem. Jego „chcę” dało wszystkim ludziom zjednoczenie z Nim teraz i oglądanie chwały Bożej w wieczności.

Piątek, 13 czerwca 
2 Kor 4, 7-15; Ps 116B; Mt 5, 27-32 
Cenna jest w oczach Pana śmierć Jego wyznawców.

To co jest cenne, jest skarbem; jest czymś o najwyższej wartości. Otacza się to troską i chroni. Psalmista głosi, że w oczach Boga śmierć Jego wyznawców jest czymś cennym, czymś niezwykle wartościowym. Ta śmierć prowadzi do pełnego spotkania i zjednoczenia. Jest przejściem do domu pełnego miłości. 

Sobota, 14 czerwca 
2 Kor 5, 14-21; Ps 103; Mt 5, 33-37
Miłość Chrystusa przynagla nas (…).

Ta miłość przynagla św. Pawła przede wszystkim do jednania ludzi z Bogiem. Skoro Chrystus zlecił apostołom tę posługę, Paweł chce się z niej wywiązać. Ale nie jako sumienny pracownik, ale jako ten, który wie, że jedność z Bogiem jest najważniejsza; jest ona źródłem życia. Kościół w Koryncie nie jest najłatwiejszym terenem ewangelizacji, a jednak apostoł się nie zniechęca i napomina braci. Jego prośbę „pojednajcie się z Bogiem!” słyszymy w Środę Popielcową i w kontekście tego dnia dotyka ona najmocniej. Ale dobrze że to wezwanie nie wybrzmiewa raz w roku; że ono wraca do nas w liturgii także teraz. Bo zawsze jest dobry czas, by wrócić do życia z Bogiem.

Katarzyna Kędzierska