Słowo Boże na każdy dzień (5-10 czerwca)

Słowo Boże na każdy dzień (5-10 czerwca)

Poniedziałek, 5 czerwca
Tb 1, 1a.2; 2, 1-9; Ps 112; Mk 12, 1 – 12

Pewien człowiek założył winnicę. Otoczył ją murem (...). W końcu oddał ją w dzierżawę rolnikom i wyjechał. (…) Miał jeszcze jednego, ukochanego syna. Posłał go jako ostatniego do nich.

Ukazana tu winnica to Kościół. Jej właścicielem pozostaje Bóg, my jesteśmy tylko jej dzierżawcami i wykonawcami woli Pana, którą On egzekwuje przez ukochanego Syna. Prawdę o tym podkreślał niestrudzenie Benedykt XVI. W ostatnim przesłaniu wrócił do jednej z kluczowych swoich myśli: ,,Czy aby rozwiązać wszystkie problemy, mamy stworzyć kolejny Kościół? Taki eksperyment był już podejmowany i się nie powiódł. Jedynie posłuszeństwo i miłość do naszego Pana Jezusa Chrystusa mogą nam wskazać właściwą drogę”.

Wtorek, 6 czerwca
Tb 2, 10-23; Ps 112; Mk 12, 13 -17

Wówczas Jezus rzekł do nich: Oddajcie więc Cezarowi to, co należy do Cezara, a Bogu to,
co należy do Boga

Zwykle uważa się, że powyższe słowa Pana Jezusa oznaczają, po pierwsze autonomię ziemskiej władzy wobec Boga, po drugie zaś zachodzącą między ,,Cezarem” a Bogiem równorzędność i równowagę praw. Tak jednak nie jest. Cezar nie jest równy Bogu, tym mniej może być Jego konkurentem, który walczyłby zasadnie o zwiększenie swych kompetencji wobec człowieka kosztem służby należnej Stwórcy. ,,Nawet ziemski monarcha jest Twoją własnością” - mówi Pismo. Pamiętał o tym bł. kard. Stefan Wyszyński ucząc: ,,Rzeczy Bożych na ołtarzach Cezara składać nam nie wolno”.

Środa, 7 czerwca
Tb 3, 1-11.24-25; Ps 25; Mk 12, 18 – 27

Co zaś dotyczy umarłych, że zmartwychwstaną, (...) Bóg powiedział do Mojżesza: ,,Ja jestem Bóg Abrahama, Bóg Izaaka i Bóg Jakuba”. Nie jest On Bogiem umarłych, lecz żywych.

Na potwierdzenie prawdy o zmartwychwstaniu Jezus przywołuje imię Boga z rozmowy z Mojżeszem: ,,To jest imię moje na wieki i to jest moje zawołanie na najdalsze pokolenia”. Bóg przyznaje się do imienia, które łączy Go z ludźmi, przypomina historię Jego objawienia się przodkom oraz powołania ich do roli Jego świadków. Tylko dzięki tej łączności z Bogiem ludzie otrzymują życie i na podstawie wierności Boga umarli zmartwychwstaną. Dziś ponownie dogmat o zmartwychwstaniu stanowi wyzwanie dla redukującej życie i śmierć ludzką światowej mentalności.

Czwartek, 8 czerwca
Uroczystość Bożego Ciała
Pwt 8, 2-3.14b-16a; Ps 147B; 1 Kor 10, 16-17; J 6, 51-58

Jeżeli nie będziecie spożywać Ciała Syna Człowieczego i nie będziecie pili Krwi Jego, nie będziecie mieli życia w sobie. (…) Ja żyję przez Ojca, tak i ten, kto Mnie spożywa, będzie żył przeze Mnie.

Na podstawie tego drugiego zdania widać, czym jest Eucharystia. Ciało i Krew Syna Człowieczego, o których mowa jest wcześniej to sam Chrystus. Kto spożywa Jego Ciało i pije Krew spożywa Jego samego, przyjmuje Chrystusa w całej pełni Jego tożsamości. Dziś Eucharystia znów staje się przyczyną nadużyć, błędnych poglądów. Z jednej strony trzeba pamiętać, że bez przystępowania do Niej nie ma życia, z drugiej dbać, aby nie zamienić kontaktu z Tajemnicą w rutynę.

Piątek, 9 czerwca
Tb 11, 5-17; Ps 146; Mk 12, 35-37

Wszak Dawid mówi w Duchu Świętym: ,,Rzekł Pan do Pana mego: Siądź po prawicy mojej, aż położę nieprzyjaciół Twoich pod stopy Twoje”. Sam Dawid nazywa Go Panem, skądże więc jest tylko jego synem.

Mowa jest tu o źródłach mesjańskiej godności Jezusa. Kim jest Mesjasz? Czy tylko wywodzącym z dynastii Dawida jego ,,synem”, odległym w czasie potomkiem, który nawiąże do chwały dawnej monarchii, czy Kimś zdecydowanie więcej? Psalm 110, który zacytował Jezus nauczając w świątyni i do którego odwoływał się wczesny Kościół świadczy, że wielkość prawdziwego Mesjasza polega na Jego Boskim pochodzeniu, przedwiecznym zrodzeniu z Ojca i zasiadaniu po Jego prawicy. Wreszcie Mesjasza wyróżnia kapłaństwo na wzór Melchizedeka.

Sobota, 10 czerwca
Tb 12, 1.5-15.20; Ps Tb 13; Mk 12, 38-44

Ta uboga wdowa wrzuciła najwięcej ze wszystkich, którzy kładli do skarbony. Wszyscy bowiem wrzucali z tego, co im zbywało; ona zaś (...) wrzuciła wszystko, co miała, całe swe utrzymanie.

Czyn wdowy, zewnętrznie niepozorny, w istocie zaś hojny ponad miarę, mówi najpierw o tym, że poświęcając na rzecz świątyni całe swoje utrzymanie decyduje się ona czerpać życie z Boga. Ufa Bogu bezgranicznie, na Nim polega, Jemu powierza przetrwanie na ziemi i istnienie w ogóle. Wdowa należy do ubogich duchem, jej dar tak kontrastujący z postawą uczonych w Piśmie ma zatem w sobie coś z ducha kapłaństwa. Wdowa oddaje Bogu wszystko. Jest wyrzutem dla minimalizmu i duchowej przeciętności tych, którzy coraz bardziej zbywają Boga byle czym.

ks. Piotr Jaroszkiewicz