Słowo Boże na każdy dzień (4-10 listopada)

XXXI Niedziela zwykła 4 listopada
Pwt 6, 2-6; Ps 18; Hbr 7, 23-28; Mk 12, 28b-34
Poniedziałek, 5 listopada
Flp 2, 1-4; Ps 131; Łk 14, 12-14
Wtorek, 6 listopada
Flp 2, 5-11; Ps 22; Łk 14, 15-24
Środa, 7 listopada
Flp 2, 12-18; Ps 27; Łk 14, 25-33
Czwartek, 8 listopada
Flp 3, 3-8a; Ps 105; Łk 15, 1-10
Piątek, 9 listopada
Ez 47, 1-2.8-9.12; Ps 46; 1 Kor 3, 9b-11.16-17; J 2, 13-22
Sobota, 10 listopada
Flp 4, 10-19; Ps 112; Łk 16, 9-15

Z Księgi Powtórzonego Prawa
Mojżesz powiedział do ludu: «Będziesz się bał Pana, Boga swego, zachowując wszystkie Jego nakazy i prawa, które ja tobie rozkazuję wypełniać, tobie, twym synom i wnukom, po wszystkie dni życia twego, byś długo mógł żyć.
Słuchaj, Izraelu, i pilnie tego przestrzegaj, aby ci się dobrze powodziło i abyś się bardzo rozmnożył, jak ci przyrzekł Pan, Bóg ojców twoich, że ci da ziemię opływającą w mleko i miód.
Słuchaj, Izraelu, Pan jest naszym Bogiem - Pan jedynie. Będziesz więc miłował Pana, Boga twojego, z całego swego serca, z całej duszy swojej, ze wszystkich swych sił. Pozostaną w twym sercu te słowa, które ja ci dziś nakazuję».

Z Księgi Psalmów
Miłuję Cię, Panie, Mocy moja,
Panie, Opoko moja i Twierdzo, mój Wybawicielu.
Boże, Skało moja, na którą się chronię, Tarczo moja, Mocy zbawienia mego i moja Obrono.
Wzywam Pana, godnego chwały, i wyzwolony będę od moich nieprzyjaciół.
Niech żyje Pan, niech będzie błogosławiona moja Opoka,
niech będzie wywyższony mój Bóg i Zbawca.
Ty dałeś wielkie zwycięstwo królowi i łaską obdarzyłeś Dawida, Twego pomazańca.

Z Listu do Hebrajczyków
Bracia: Wielu było kapłanów poprzedniego Przymierza, gdyż śmierć nie zezwalała im trwać przy życiu. Ten właśnie, ponieważ trwa na wieki, ma kapłaństwo nieprzemijające. Przeto i zbawiać na wieki może całkowicie tych, którzy przez Niego przystępują do Boga, bo wciąż żyje, aby się wstawiać za nimi.
Takiego bowiem potrzeba nam było arcykapłana: świętego, niewinnego, nieskalanego, oddzielonego od grzeszników, wywyższonego ponad niebiosa, takiego, który nie jest zobowiązany, jak inni arcykapłani, do składania codziennej ofiary najpierw za swoje grzechy, a potem za grzechy ludu. To bowiem uczynił raz na zawsze, ofiarując samego siebie. Prawo bowiem ustanawiało arcykapłanami ludzi obciążonych słabością, słowo zaś przysięgi, złożonej po nadaniu Prawa, ustanawia arcykapłanem Syna doskonałego na wieki.

Z Ewangelii wg św. Marka
Największe przykazanie
Jeden z uczonych w Piśmie podszedł do Jezusa i zapytał Go: «Które jest pierwsze ze wszystkich przykazań?» Jezus odpowiedział: «Pierwsze jest: „Słuchaj, Izraelu, Pan Bóg nasz jest jedynym Panem. Będziesz miłował Pana, Boga swego, całym swoim sercem, całą swoją duszą, całym swoim umysłem i całą swoją mocą”. Drugie jest to: „Będziesz miłował swego bliźniego jak siebie samego”. Nie ma innego przykazania większego od tych». Rzekł Mu uczony w Piśmie: «Bardzo dobrze, Nauczycielu, słusznie powiedziałeś, bo Jeden jest i nie ma innego prócz Niego. Miłować Go całym sercem, całym umysłem i całą mocą i miłować bliźniego jak siebie samego znaczy daleko więcej niż wszystkie całopalenia i ofiary». Jezus, widząc, że rozumnie odpowiedział, rzekł do niego: «Niedaleko jesteś od królestwa Bożego».
I nikt już nie odważył się Go więcej pytać.

Komentarz do Ewangelii
Z całego serca
„Słuchaj, Izraelu, Pan jest naszym Bogiem - Pan jedynie. Będziesz więc miłował Pana, Boga twojego, z całego swego serca, z całej duszy swojej, ze wszystkich swych sił. Pozostaną w twym sercu te słowa, które ja ci dziś nakazuję” (Pwt 6, 4-6). Takie słowa skierował Mojżesz do Żydów, których Pan Bóg wybrał, aby byli Jego narodem wybranym (zob. np. Pwt 5, 6). Te właśnie słowa przywołał Pan Jezus, kiedy jeden z uczonych w Piśmie zapytał Go: „Które jest pierwsze ze wszystkich przykazań?” (Mk 12, 28). Jezus nie pozostawia żadnych wątpliwości: „Pierwsze jest” (Mk 12, 29), a dodając jeszcze słowa: „Będziesz miłował swego bliźniego jak siebie samego” (Mk 12, 31), zaznaczył: „Nie ma innego przykazania większego od tych” (Mk 12, 31). Jednak nie chcę dzisiaj zatrzymać się nad ważnością tego przykazania, ale chciałbym „dotknąć” słowa „serce”, które pojawia się w wypowiedziach Mojżesza i Jezusa.
W Biblii „serce oznacza najczęściej siedlisko myśli; uważano je również za ośrodek uczuć, namiętności, nastrojów, emocji”. Dodana do „całego serca” „cała dusza” oznacza, że Żyd, a także uczeń Pana Jezusa, ma kochać Boga „całą swoją osobowością”, a jego serce nie może być podzielone albo oddane komuś (czemuś) innemu. „Całe serce” ma należeć do Boga. Pan Jezus powiedział: „Żaden sługa nie może dwom panom służyć. Gdyż albo jednego będzie nienawidził, a drugiego miłował; albo z tamtym będzie trzymał, a tym wzgardzi. Nie możecie służyć Bogu i Mamonie” (Łk 16, 13). Można by tu przywołać także polskie przysłowie: „Panu Bogu świeczkę, a diabłu ogarek”. Bóg nie chce się mną dzielić dla mojego dobra. Dlatego w Księdze Powtórzonego Prawa wielokrotnie spotykamy się z tym, aby kochać Boga z „całego serca” (4, 29; 10, 12; 11, 13; 13, 4; 26, 6; 30, 2.6.10). Ale nie dotyczy to tylko tej księgi, ale dotyczy to także Księgi Sędziów, 1 i 2 Księgi Królewskiej czy 2 Księgi Kronik. Ten zwrot „całe serce” kojarzymy przede wszystkim z człowiekiem. To on ma oddać Bogu „całe swe serce”, by należało ono tylko do Niego. Jednak Pismo Święte zawiera pewien tekst, który pokazuje, że ten zwrot Bóg odnosi także do samego siebie. Zajrzyjmy do Księgi Jeremiasza: „A jednak teraz tak mówi Pan: Będą dla Mnie ludem, a Ja będę dla nich Bogiem... Zawrę z nimi wieczne przymierze: nie odwrócę się od nich, lecz będę ich darzył dobrocią. Wypełnię ich serca bojaźnią do Mnie, aby ode Mnie nie odstąpili. Będę się nimi cieszył i wyświadczał im dobro. Osadzę ich na stałe z tym kraju – uczynię to z całego serca i z całej duszy” (32, 36.38.40-41). Nie tylko więc wierzący kocha Boga „z całego serca i z całej duszy”, ale to przede wszystkim Pan Bóg kocha człowieka „z całego serca i z całej duszy”. Niejednokrotnie myślimy sobie, że człowiek ma tyle różnych „obowiązków” wobec Boga, że cały ma należeć do Boga! Nie myślimy jednak, że to najpierw Pan Bóg pierwszy nam się całkowicie oddał: oddał nam swe serce, oddał nam swego Syna. I Pan Bóg nie zastanawiał się, co otrzyma w zamian. Kocha „z całego serca”, więc daje!

ks. Tomasz Kaczmarek