Słowo Boże na każdy dzień (29-3 września)

Poniedziałek, 29 sierpnia
1 Kor 2, 1-5; Ps 119, 97- 102; Łk 4, 16-30 

Dziś spełniły się te słowa Pisma, które słyszeliście.

Słowo Boga jest początkiem wszystkiego. Ono porusza do działania. Jeśli życie ma owocować miłością i inspirować innych – a takie jest nasze zadanie, jako uczniów Jezusa, to nie ma innego wzorca jak On. Święty Paweł mówi, że nie chce znać niczego więcej, jak Jezusa; św. Jan Chrzciciel nie chce wyrzekać się wierności Bogu za cenę uratowania życia. Psalmista podkreśla wartość rozmyślania nad Słowem bodaj cały dzień. A Jezus dziś mówi, że Bóg dotyka swą łaską każdego. Skoro oni doświadczyli tej mocy Boga, to czy ja jestem gorszy? Czy i do mnie Pan nie szepcze każdego dnia? Czy owo dziś w mowie Jezusa nie jest mobilizacją dla podjęcia wyzwania?...

Wtorek, 30 sierpnia
1 Kor 2, 10b-16; Ps 145; Łk 4, 31-37

Nie otrzymaliśmy ducha świata, lecz Ducha, który jest z Boga.

Wiedzieć kim jest Jezus a nawet wierzyć w Niego, to nie zawsze oznacza pójść za Nim, wpuścić Go do swego serca, poddać swą wolę, zawierzyć swe życie. Zły duch wie kim jest Jezus – ale nie chce Mu służyć ani Go kochać. Pragnienie Boga i poznanie Boga na wzór biblijny – czyli umiłowanie - dokonuje się jako dar Ducha Świętego, ale i odpowiedź człowieka, który otwiera Mu swą duszę i ciało. Prośmy Pana o ufność na słowo, które porusza i Ducha, który uzdalnia do miłości Jezusa i podążania za Nim z radością.

Środa, 31 sierpnia
1 Kor 3, 1-9; Ps 33; Łk 4, 38-44

Dusza nasza oczekuje Pana. 

Dojrzały człowiek, to ideał, do którego dążymy. Nie chodzi przy tym tylko o wiek czy nawet ilość zdobytych doświadczeń, ale o dojrzałość duchową. To co św. Paweł określa spożywaniem pokarmu stałego i wykraczaniem poza cielesność, zmysłowość, emocjonalność. Dążenia nie są wówczas przyziemne, ale wzniosłe, a wszystko kim jestem i co posiadam, stanowi zaledwie narzędzie i drogę do kroczenia ku Bogu. On staje się największą tęsknotą i tylko On ją może zaspokoić. Może rozterki i troski mojego życia wypływają właśnie z rozgorączkowania sprawami świata i oziębłością wobec Jezusa?

Czwartek, 1 września
1 Kor 3, 18-23; Ps 24; Łk 5, 1-11

Mądrość tego świata jest głupstwem u Boga.

Cała nasza mądrość życiowa i wszystkie zdobyte wiadomości, wszelkie doświadczenia nie wystarczają, by przeniknąć myśli i zamiary Boga. Ulegając złudzeniu, że jesteśmy samowystarczalni, zamykamy się na Jego działanie. Tymczasem zamiast całą noc rzucać sieci poza wzrokiem Jezusa, warto zrobić to raz za Jego wskazaniem. Ileż razy trudziliśmy się nad czymś nadaremno nie prosząc Go o błogosławieństwo? Panie, przymnóż nam wiary, że Twoje dzieła dokonują się stale, na naszych oczach i przez nasze ręce.

Piątek, 2 września
1 Kor 4, 1-5; Ps 37; Łk 5, 33-39

Miej ufność w Panu i czyń, to co dobre.

Bóg odsłania to co ukryte przed nami i otwiera zamknięte serca. Nie tylko – jak my – widzi owoce, ale i intencje oraz zamiary serca. Wszystko jest przed Nim otwarte. Skoro w to wierzę, to drogą do poznania i pokochania siebie w prawdzie, jest pozostawanie stale w bliskości Pana Młodego. Przedłużanie każdej chwili z Przyjacielem, adorowanie Jego Osoby i szukanie nieustannie Jego słowa. A zatem: Powierz Panu swą drogę, zaufaj Mu, a On sam będzie działał… Czy jestem dziś na to gotów, by oddać Bogu swą wolę, swą przyszłość i swoje plany? Czy chcę się rzucić w Jego ramiona i położyć na szali wszystko co mam – by otrzymać od Niego to co chce mi dać w zamian?

Sobota, 3 września
 1 Kor 4, 6-15; Ps 145; Łk 6, 1-5

Cóż masz, czego byś nie otrzymał? 

Bóg jest Panem naszego życia. Jezus jest Panem szabatu. On panuje nad wszystkim i nasze oddanie się Jemu może nam uświadomić tę Bożą moc i obfitą łaskę. Bliskości Boga doświadczamy, gdy Go wzywamy – kiedy serce, uszy i oczy mamy otwarte na Niego a nie skupiamy się na czubku własnego nosa, ulegając pysze, przypisując sobie zasługi a Boga obwiniając, kiedy coś idzie nie po naszej myśli. Jezus karmi nas nieustannie a świątynia staje się wezwaniem do spotkania Pana. Osobista relacja a nie niedzielny obowiązek są drogą do poznania i umiłowania Syna Człowieczego. 

ks. Rafał Lubryka