Słowo Boże na każdy dzień (28 października - 2 listopada 2024)

Poniedziałek, 28 października
Ef 2, 19-22; Ps 19; Łk 6, 12-19
Z nastaniem dnia przywołał swoich uczniów i wybrał spośród nich dwunastu.

Pan Jezus wybierając 12 Apostołów skompletował taką grupę, którą więcej dzieliło niż łączyło: zawód, poglądy polityczne, majętność, charakter itd. Prawdopodobnie w żadnej innej rzeczywistości taka grupa nie byłaby w stanie dłużej funkcjonować, ale ta miała najważniejsze spoiwo – Jezusa. Istnieje pokusa, żeby takim łącznikiem w Kościele uczynić wyłącznie wzajemne sympatie. Naszym zadaniem jest ciągłe zbieranie się w Imię Jezusa, bo tylko On czyni jedność w Kościele z tak różnych ludzi.

Wtorek, 29 października
Ef 5, 21-33; Ps 128; Łk 13, 18-21
Królestwo Boże podobne jest do ziarnka gorczycy…, podobne jest do zaczynu.

Oba te obrazy, czyli ziarnko gorczycy i zaczyn mają wspólną cechę: potrzeba czasu, aby dokonało się przeobrażenie rzeczywistości, do której trafiają, i pojawiło się coś nowego. Jezus przypomina nam dzisiaj, że właśnie taka jest moc Ewangelii – ona przemienia życie człowieka. Pan nie oczekuje od nas tej zdolności, wystarczy nauczyć się ją przyjmować. Wielką tragedią jest kiedy rzeczywistość, otaczający świat przeobraża Ewangelię i wiarę czyniąc ją bezpłodną, czyli niezdolną do wydawania dobrych owoców w życiu.

Środa, 30 października
Ef 6, 1-9; Ps 145; Łk 13, 22-30
Skoro Pan domu wstanie i drzwi zamknie, wówczas zaczniecie kołatać do drzwi.

W tej przypowieści słudzy mają jedno zadanie: być w domu, kiedy drzwi zostaną zamknięte. Może to oznaczać również naszą misję w ciągu życia: znaleźć dom w Bogu, być w Bogu, jak u siebie w domu, jak domownik, swój, syn. Tylko człowiek, który uwierzył miłości Boga może przestać dopuszczać się niesprawiedliwości. To nie teoretyczna znajomość Jezusa i Jego praw, ale właśnie czynienie Bożej sprawiedliwości na wzór Jezusa (przez przebaczenie i miłosierdzie) daje dostęp do Nieba. Obyśmy nie byli teoretykami religii.

Czwartek, 31 października
Ef 6, 10-20; Ps 144; Łk 13, 31-35
Oto wyrzucam złe duchy i dokonuję uzdrowień.

To dosyć osobliwa sytuacja kiedy faryzeusze martwią się o życie Jezusa i każą Mu uciekać przed gniewem Heroda. Nasz Pan odpowiada jednak odważnie, że nie jest politycznym wichrzycielem i zagrożeniem dla króla, ale Namaszczonym, który przyszedł pokonać demona i jego knowania. Choć bywają różne momenty w życiu osobistym czy wspólnotowym to nie myślmy, że chrześcijanin ma walczyć przeciwko człowiekowi. Ma prowadzić walkę duchową przeciwko złemu, który działa na świecie. To ogromna różnica.

Piątek, 1 listopada
Uroczystość Wszystkich Świętych
Ap 7, 2-4.9-14; Ps 24; Mt 5, 1-12a
Błogosławieni…

Wszystkich Świętych to jedno z najradośniejszych świąt w kalendarzu liturgicznym. Świętujemy w nim to, że Bóg przyprowadził niezliczoną liczbę osób do siebie błogosławiąc ich życie, które było przecież podobne do naszego. Pozostał wierny swoim obietnicom i nadal pozostaje chcąc i nas pobłogosławić. To błogosławieństwo może spocząć szczególnie wtedy, kiedy wydaje się, że zło triumfuje. Niech to słowo doda nam odwagi, wzmocni nadzieję i da radość ze zwycięstwa Jezusa, ze zwycięstwa wszystkich odkupionych.

Sobota, 2 listopada
Wspomnienie Wszystkich Wiernych Zmarłych
Hi 19, 23-27a; Ps 27; 1 Kor 15, 20-24a.25-28; Łk 24, 1-6a
Po tych słowach wyzionął ducha.

Nasza nadzieja życia wiecznego to nie wiara w jakąś formę życia pozagrobowego, co jest dosyć ogólnoludzką intuicją. Zbawiciel zechciał zaznać śmierci, wejść w przerażającą samotność umierania, ale powstał z martwych, aby od tego momentu umieranie człowieka można było połączyć z Nim. A jest to umieranie prowadzące do życia. Niech Pan da nam nadzieję kiedy będziemy modlić się na cmentarzu, czyli miejscu tymczasowego odpoczynku zmarłych. Tymczasowego, bo do czasu powszechnego zmartwychwstania.

ks. Mateusz Kołodziejski