Słowo Boże na każdy dzień ( 28 czerwca - 3 lipca )

Poniedziałek, 28 czerwca
Rdz 18, 16-33; Ps 103; Mt 8, 18-22

„Pójdź za Mną”.
Ten lapidarny zwrot Chrystusa, który kieruje do owego młodzieńca, który staje się bohaterem dzisiejszej Ewangelii można odczytać jako klucz do zrozumienia każdego powołania. Nie tylko chęci są potrzebne do kroczenia za Chrystusem, ale potrzebna jest też łaska powołania, które możemy realizować na wiele sposobów. Rodzina, kapłaństwo, życie konsekrowane, oddanie się Bogu w każdej chwili naszego życia to zadania stawiane nam przez Boga. Dziś jak nigdy dotąd trzeba katolikom wewnętrznej wolności i radykalizmu w podążaniu za Jezusem, naszym Panem i Zbawicielem.

Wtorek, 29 czerwca
Uroczystość Świętych Apostołów Piotra i Pawła
Dz 12, 1-11; Ps 34; 2 Tm 4, 6-9.17-18; Mt 16, 13-19

„Tak, Panie, Ty wiesz, że Cię kocham”.
Deklaracja trzykrotnie wypowiedziana przez św. Piotra w Ewangelii przeznaczonej na uroczystość Świętych Piotra i Pawła staje się dla każdego z nas wierzących obrazem miłości Boga do człowieka. Chrystus trzykrotnie zadaje jedno pytanie: czy miłujesz mnie? Istota przesłania tej Ewangelii znajduje się w czasie, kiedy Pan zadaje Piotrowi to pytanie, ma to miejsce po zmartwychwstaniu, dobrze wiemy, że św. Piotr trzykrotnie zaparł się Jezusa, a teraz ten sam Chrystus pyta o miłość Piotra względem Jego. Trzykrotne zaparcie się Piotra Bóg wybacza poprzez wyznanie miłości. I więcej - Bóg wybiera Piotra na pierwszego wśród Apostołów.

Środa, 30 czerwca
Rdz 21, 5.8-20; Ps 34; Mt 8, 28-34

„Prosili, żeby opuścił ich granice”.
Zaskakująca jest reakcja mieszkańców kraju Gedareńczyków, którzy proszą Chrystusa, żeby odszedł z ich kraju. Dla przeciw wagi zauważmy, że wielkie tłumy podążały za Chrystusem, aby ujrzeć bądź bezpośrednio doświadczyć cudu dokonanego przez Syna Bożego. Dla Gadareńczyków jednak ważniejsze było to, co możemy określić jako „tu i teraz”. Współczesne społeczeństwa również przypominają to, o którym mówi nam Ewangelista w imię tego co materialne, co światowe wyprasza się Boga ze społeczeństw, nie zauważając Jego ogromnej mocy nad złem.

Czwartek, 1 lipca
Rdz 22, 1-19; Ps 116A; Mt 9, 1-8

„Ufaj, synu!”
Jezus, który nieustannie pochyla się nad człowiekiem, także nad każdym z nas, zagubionymi i poranionymi grzechami, które często paraliżują nie tyle nasze ciała co nasze dusze wzywa nas do ufności. Jak często złe myśli nurtują nasze serca, ile w nas lęku, by zaufać i oddać się Chrystusowi. Jezus pokazuje nam zawsze ten sam schemat działania. Przyjęcie Chrystusa, wyznanie wiary, uzdrowienie. Aby Jezus mógł nas uzdrowić nie tylko fizycznie, ale i nasze dusze potrzebna jest nasza wiara, to wystarczy by w naszym życiu zaczął działać Bóg ze swoją łaską i siłą zmieniającą wszystko. Obyśmy nie byli niedowiarkami.

Piątek, 2 lipca
Rdz 23, 1-4.19;24,1-8.10.48.59.62-67;
Ps 106; Mt 9, 9-13

„A on wstał i poszedł za Nim”.
Powołanie Mateusza przez Pana
Jezusa jest chyba najpiękniejszym obrazem pociągającej miłości Boga do człowieka. Bóg, który jest Bogiem Miłosierdzia pokazuje, że nawet człowiekowi, który służył ówczesnemu zaborcy należy się miłość. A Mateusz w chwili wypowiadania słów „Pójdź za mną”, zrozumiał, że w tych słowach znajduje się perspektywa innego życia opartego nie na dobrach tego świata, ale na budowaniu królestwa Bożego. Niesamowity jest radykalizm Mateusza, „wstał i poszedł”, oby każdy z nas miał tyle odwagi co celnik Mateusz w podążaniu za Mesjaszem.

Sobota, 3 lipca
Ef 2, 19-22; Ps 117; J 20, 24

„Nie bądź niedowiarkiem, lecz wierzącym”.
Ilekroć Kościół daje nam Ewangelię mówiącą o postawie św. Tomasza, apostoła wobec innych uczniów, którzy widzieli zmartwychwstałego Chrystusa, rodzi się we mnie refleksja, czy rzeczywiście św. Tomasza możemy nazywać niewiernym. Spójrzmy: Apostoł, który został wybrany przez Chrystusa nie chciał głosić nieprawdy, w jego sercu było prawdziwe i głębokie pragnienie spotkania zmartwychwstałego Jezusa, by mieć pewność, że kiedy stanie przed ludźmi i zacznie głosić Ewangelię będzie głosić prawdę, że ten Chrystus, który za nas umarł również za nas zmartwychwstał i żyje na wieki.

ks. Sebastian Kąkol