XXIX Niedziela zwykła 22 października
Iz 45, 1.4–6; Ps 96; 1 Tes 1,1–5b; Mt 22,2
Poniedziałek, 23 października
Rz 4,20-25; Łk 1; Łk 12,13-21
Wtorek, 24 października
Rz 5,12.15b.17-19.20b-21; Ps 40; Łk 12,35-38
Środa, 25 października
Rz 6, 12-18; Ps 124; Łk 12,39-48
Czwartek, 26 października
Rz 6, 19-23; Ps 1; Łk 12,49-53
Piątek, 27 października
Rz 7,18-25a; Ps 119; Łk 12,54-59
Sobota, 28 października
Ef 2,19-22; Ps 19; Łk 6,12-19
Z Księgi proroka Izajasza
Tak mówi Pan o swym pomazańcu, Cyrusie: «Ja mocno ująłem go za prawicę, aby ujarzmić przed nim narody i królom odpiąć broń od pasa, aby otworzyć przed nim podwoje, żeby się bramy nie zatrzasnęły. Przez wzgląd na mego sługę, Jakuba, Izraela, mojego wybrańca, nadałem ci twój tytuł, bardzo zaszczytny, chociaż Mnie nie znałeś. Ja jestem Pan, i nie ma innego. Poza Mną nie ma Boga. Przypaszę ci broń, chociaż Mnie nie znałeś, aby wiedziano
od wschodu słońca aż do zachodu, że poza Mną nie ma nic.
Ja jestem Pan i nikt poza Mną».
Z Księgi Psalmów
Śpiewajcie Panu pieśń nową,
śpiewaj Panu, ziemio cała.
Głoście Jego chwałę wśród
wszystkich narodów,
rozgłaszajcie Jego cuda
pośród wszystkich ludów.
Wielki jest Pan, godzien wszelkiej chwały, budzi trwogę najwyższą, większą niż inni bogowie.
Bo wszyscy bogowie pogan są tylko ułudą,
Pan zaś stworzył niebiosa.
Oddajcie Panu, rodziny narodów,
oddajcie Panu chwałę i uznajcie Jego potęgę.
Oddajcie Panu chwałę należną Jego imieniu, przynieście dary i wejdźcie na Jego dziedzińce.
Uwielbiajcie Pana w świętym przybytku, zadrżyj, ziemio cała, przed Jego obliczem.
Głoście wśród ludów,
że Pan jest królem,
będzie sprawiedliwie sądził ludy.
Z Pierwszego Listu Świętego Pawła Apostoła do Tesaloniczan
Paweł, Sylwan i Tymoteusz do Kościoła Tesaloniczan w Bogu Ojcu i Panu Jezusie Chrystusie. Łaska wam i pokój! Zawsze dziękujemy Bogu za was wszystkich, wspominając o was nieustannie w naszych modlitwach, pomni przed Bogiem i Ojcem naszym na wasze dzieło wiary, na trud miłości i na wytrwałą nadzieję w Panu naszym, Jezusie Chrystusie. Wiemy, bracia przez Boga umiłowani, o wybraniu waszym, bo nasze głoszenie Ewangelii wśród was nie dokonało się samym tylko słowem, lecz mocą i działaniem Ducha Świętego oraz wielką siłą przekonania.
Z Ewangelii wg św. Mateusza
Oddajcie Bogu to, co należy do Boga
Faryzeusze odeszli i naradzali się, jak by
podchwycić Jezusa w mowie. Posłali więc
do Niego swych uczniów razem ze zwolennikami Heroda, aby mu powiedzieli: «Nauczycielu, wiemy, że jesteś prawdomówny i drogi Bożej w prawdzie nauczasz. Na nikim Ci też nie zależy, bo nie oglądasz się na osobę ludzką. Powiedz nam więc, jak ci się zdaje? Czy wolno płacić podatek cezarowi, czy nie?»
Jezus przejrzał ich przewrotność i rzekł:
«Czemu wystawiacie Mnie na próbę,
obłudnicy? Pokażcie Mi monetę podatkową!
» Przynieśli Mu denara. On ich zapytał:
«Czyj jest ten obraz i napis?»
Odpowiedzieli: «Cezara». Wówczas rzekł
do nich: «Oddajcie więc cezarowi to,
co należy do cezara, a Bogu to,
co należy do Boga».
Komentarz do Ewangelii
Kościół i polityka
„Kościół, który z racji swego posłannictwa i swojej kompetencji w żaden sposób nie może być sprowadzony do wspólnoty politycznej, jest znakiem i zarazem stróżem transcendentnego charakteru osoby ludzkiej. Kościół szanuje i popiera polityczną wolność obywateli i ich odpowiedzialność” (Katechizm Kościoła Katolickiego 2245). Ci, którzy nie należą do Kościoła, niejednokrotnie mówią o nim rzeczy, które nie mają żadnego pokrycia w rzeczywistości. Jedną z takich rzeczy jest rzekomy „polityczny” wymiar Kościoła. Oczywiście, Kościół nie ucieknie od polityki (choćby chciał), tak jak nie ucieknie od niej żaden człowiek. Polityka dopada Kościół, choćby poprzez stanowione prawa. I Kościół, który zabiega o zbawienie każdego człowieka, nie stroni od polityki, bo w każdym człowieku spotyka się to, co Boskie i to, co cesarskie (zob. Mt 22, 21). Ale Kościół nie może mieszać tych porządków. W takie pomieszanie próbowano „wkręcić” Pana Jezusa: „Jak Ci się zdaje? Czy wolno płacić podatek cezarowi, czy nie?” (Mt 22, 17). Jednak „Jezus przejrzał (tę) przewrotność (oryginalnie: niegodziwość)” (Mt 22, 18). I Kościół jako instytucja i ludzie Kościoła są z jednej strony „wkręcani” w politykę, a z drugiej strony przypisuje się Kościołowi ściśle polityczny charakter, czyli to, że Kościół chce rządzić w państwie. Kościół ma bronić się przed jednym i przed drugim, bo ma całkiem inne zadanie wyznaczone mu przez Pana Jezusa. Stąd też „Kościół zachęca władze polityczne, by w swoich sądach i decyzjach opierały się na inspiracji płynącej z prawdy o Bogu i o człowieku” (KKK 2244) oraz „do posłannictwa Kościoła należy wydawanie osądu moralnego, również w sprawach, które dotyczą porządku politycznego, zwłaszcza gdy wymagają tego fundamentalne prawa osoby albo zbawienie dusz, przy zastosowaniu tych wszystkich środków pomocniczych, które zgodne są z Ewangelią i z dobrem wszystkich, stosownie do czasu i zmieniających się warunków” (KKK 2246). Kościół wskazuje więc wszystkim, także politykom, na Boga, który pragnąc dobra i zbawienia każdego człowieka, oddał za wszystkich swoje życie. Za wszystkich, czyli także za polityków! Dlatego Święty Paweł napisał: „Zachęcam przede wszystkim, aby zanoszono modlitwy, błagania, prośby i dziękczynienia za wszystkich ludzi: za królów i za wszystkich sprawujących władzę, abyśmy mogli prowadzić życie ciche i spokojne, w wielkiej pobożności i z godnością. Jest to dobre i miłe w oczach Boga, naszego Zbawiciela, który pragnie, aby wszyscy ludzie zostali zbawieni i poznali prawdę” (1Tm 2, 1 - 4). Modląc się za rządzących państwami, pokazując im Boga i wydając „osądy moralne” w sprawach politycznych Kościół w jakiś sposób „wchodzi” w politykę. Kościół nie chce także, by polityka źle kojarzyła się uczniom Chrystusa. Przypomina więc, że jest ona „racjonalną działalnością na rzecz wspólnego dobra”, którym jest to wszystko, co pozwala ludziom osiągnąć swoją osobistą doskonałość (zob. Jan XXIII, Mater et Magistra 65).
ks. Tomasz Kaczmarek
Komentarze
Nikt nie dodał jeszcze komentarza.
Bądź pierwszy!