Słowo Boże na każdy dzień (22-27 stycznia)

Poniedziałek, 22 stycznia
2 Sm 5, 1-7.10; Ps 89; Mk 3, 22-30
Dawid stawał się coraz potężniejszy, bo Pan, Bóg Zastępów, był z nim.

Miejscem, w którym Dawid został obwołany królem przez wszystkie pokolenia Izraela był Hebron. Może tam, gromadząc się nieopodal grobów Abrahama, Izaaka i Jakuba, Hebrajczycy przypomnieli sobie o własnych korzeniach, o tym, że są potomstwem Abrahama, a tym samym dziećmi Jednego Boga. Teraz w Dawidzie dostrzegli kogoś, kto wzorem ojców otoczy ich swą opieką. Po tym wydarzeniu została zdobyta Jerozolima. To zwycięstwo stanowiło ukoronowanie Bożych obietnic. Przypieczętowało to, co rozpoczął Jozue pod Jerycho. Dawid pokonał swych wrogów. Zawdzięczał to błogosławieństwu Boga, któremu był wierny wzorem Patriarchów.

Wtorek, 23 stycznia 
2 Sm 6, 12b-15.17-19; Ps 24; Mk 3, 31-35
Przyniesioną Arkę Pańską ustawiono na przeznaczonym na to miejscu.

By Hebrajczycy zrozumieli swe oddalenie od Boga pozwolił On Filistynom na zagarnięcie Arki Przymierza. Nie chciał bowiem, by lud Boży traktował ją jako magiczny przedmiot. Nie pozwolił jednak, by poganie trzymali Arkę w swych świątyniach. Dlatego dotykał ich plagami. W efekcie Filistyni oddali Arkę Hebrajczykom. Jednak ci obawiali się, by nie spotkało ich nieszczęście. Nie mniej obawy okazały się bezzasadne. Bóg błogosławił rodzinie Obed –Edoma, w którego domu złożono Arkę. Dlatego Dawid zdecydował, przenieść ją do Jerozolimy jako znak wierności Boga i wzywanie, by lud Izraela był wierny Temu, który go wyzwolił.

Środa, 24 stycznia 
2 Sm 7, 4-17; Ps 89; Mk 4, 1-20
Ja utwierdzę tron jego królestwa na wieki.

Czy dar Boga jakim była Arka powinien przebywać w namiocie, gdy król mieszka w pałacu? Czy to nie lekceważenie Wszechmogącego? Te pytania obudziły w Dawidzie pragnienie zbudowania świątyni. Ale Bóg sprzeciwił się temu zamiarowi. Oznajmił, iż poza wszystkim, czym obdarował króla, ma o wiele wspanialszy dar. Zapowiedział, że panowanie rodu Dawida nad Izraelem będzie trwało na zawsze, a zwieńczą je narodziny w tym rodzie Mesjasza. Słowa te przypomniały Dawidowi, iż choć Bóg powołuje człowieka do wielkich czynów i daje mu władzę, to tylko On kieruje biegiem wydarzeń i ma moc ocalić człowieka.   

Czwartek, 25 stycznia
Święto Nawrócenia św. Pawła, apostoła 
Dz 22, 3-16; Ps 117; Mk 16, 15-18
Szawle, bracie, przejrzyj!

Czy można mieć doskonały wzrok i jednocześnie być ślepcem? Losy św. Pawła pokazują, że tak. On nie potrafił dostrzec w Jezusie Mesjasza. Zaślepiony nienawiścią prześladował Jego wyznawców, próbował za wszelką cenę – nawet przelewu krew – wymazać imię Jezusa z ludzkiej pamięci. Jednocześnie nawet największy ślepiec może przejrzeć, gdy ogarnie go blask światła pochodzącego od Boga, gdy zobaczy swój błąd i da się poprowadzić ku Kościołowi, by tam przez słowa Ewangelii i modlitwę Kościoła otrzymać wzrok wiary i stać się świadkiem przemieniającej mocy Jezusa Chrystusa aż po krańce świata. 

Piątek, 26 stycznia 
2 Tm 1, 1-8; Ps 96; Łk 10, 1-9
Przypominam ci, abyś rozpalił na nowo charyzmat Boży.

Tymoteusz słuchał Ewangelii. Głosił mu ją nie tylko Apostoł, ale i jego bliscy: babka i matka, które pierwej stały się chrześcijankami. Jako młody człowiek zapłonął żarliwą wiarą. Jednak prześladowania, trudności, a może i uwięzienie św. Pawła, wzbudziły w nim wątpliwości i obawy. W sercu zrodziła się pokusa wycofania. Dlatego Apostoł zaprasza go do powrotu do źródeł wiary. Św. Paweł nazywając go swym dzieckiem – nowym człowiekiem zrodzonym z Ewangelii – wzywa, by stał się mężem dojrzałej wiary, świadkiem Prawdy, autentycznym uczniem idącym za Jezusem przez krzyż ku pełni życia.

Sobota, 27 stycznia 
2 Sm 12, 1-7a.10-17; Ps 51; Mk 4, 35-41
Zgrzeszyłem wobec Pana.

Czy świętość wiąże się z bezgrzesznością? Tak, ale dopiero po śmierci. Tej prawdy doświadczył Dawid. Uległ pokusie cudzołóstwa, strachu, zabójstwa i zakłamania. Nawet prorok Natan obawiał się mówić mu wprost o jego czynach. Dlatego użył przypowieści. Jej słowa dotarły do serca Dawida. I wielkość króla okazała się w tym, iż uznał swój grzech. Nie szukał usprawiedliwienia. Przyjął też na siebie konsekwencje swych czynów. Podjął pokutę. I choć prosił Boga o możliwość odwrócenia dramatycznego losu wzmacniając swe błagania postem, to ostatecznie uznał decyzję Boga, choć ta nie była zgodna z jego pragnieniami. 

ks. Krzysztof P. Kowalik