Słowo Boże na każdy dzień - 20 listopada

Słowo Boże na każdy dzień

Uroczystość Chrystusa Króla Wszechświata - 20 listopada
2 Sm 5, 1-3; Ps 122 (121); Kol 1, 12-20; Łk 23, 35-43;

Poniedziałek, 21 listopada
Ap 14, 1-3. 4b-5; Ps 24 (23); Łk 21, 1-4

Wtorek, 22 listopada
Ap 14, 14-20; Ps 96 (95); Łk 21, 5-11

Środa, 23 listopada
Ap 15, 1-4; Ps 98 (97); Łk 21, 12-19;

Czwartek, 24 listopada
Ap 18, 1-2. 21-23; 19, 1-3. 9a; Ps 100 (99); Łk 21, 20-28

Piątek, 25 listopada
Ap 20, 1-4. 11 – 21, 2; Ps 84 (83); Łk 21, 29-33;

Sobota, 26 listopada
Ap 22, 1-7; Ps 95 (94); Łk 21, 34-36;

Z Drugiej Księgi Samuela
Wszystkie pokolenia izraelskie zeszły się u Dawida w Hebronie i oświadczyły Mu: «Oto my, kości twoje i ciało. Już dawno, gdy Saul był królem nad nami, ty wyprawiałeś się i powracałeś na czele Izraela. I Pan rzekł do ciebie: Ty będziesz pasł mój lud, Izraela, i ty będziesz wodzem dla Izraela».
Cała starszyzna Izraela przybyła do króla do Hebronu. I zawarł król Dawid przymierze z nimi wobec Pana w Hebronie. Namaścili więc Dawida na króla nad Izraelem.

Z Listu Świętego Pawła Apostoła do Kolosan
Bracia: Dziękujcie Ojcu, który was uzdolnił do uczestnictwa w dziale świętych w światłości. On uwolnił nas spod władzy ciemności i przeniósł do królestwa swego umiłowanego Syna, w którym mamy odkupienie, odpuszczenie grzechów. On jest obrazem Boga niewidzialnego, Pierworodnym wobec każdego stworzenia, bo w Nim zostało wszystko stworzone: i to, co w niebiosach, i to, co na ziemi, byty widzialne i niewidzialne, czy Trony, czy Panowania, czy Zwierzchności, czy Władze. Wszystko przez Niego i dla Niego zostało stworzone. On jest przed wszystkim i wszystko w Nim ma istnienie. I On jest Głową Ciała, to jest Kościoła. On jest Początkiem, Pierworodnym spośród umarłych, aby sam zyskał pierwszeństwo we wszystkim. Zechciał bowiem Bóg, aby w Nim zamieszkała cała Pełnia, i aby przez Niego i dla Niego znów pojednać wszystko z sobą: i to co na ziemi, i to co w niebiosach, wprowadziwszy pokój przez Krew Jego Krzyża.

Z Ewangelii według Świętego Łukasza

Jezu, wspomnij na mnie

Gdy ukrzyżowano Jezusa, lud stał i patrzył. Lecz członkowie Wysokiej Rady drwiąco mówili: «Innych wybawiał, niechże teraz siebie wybawi, jeśli On jest Mesjaszem, Wybrańcem Bożym». Szydzili z Niego i żołnierze; podchodzili do Niego i podawali Mu ocet, mówiąc: «Jeśli Ty jesteś królem żydowskim, wybaw sam siebie».
Był także nad Nim napis w języku greckim, łacińskim i hebrajskim: «To jest Król żydowski». Jeden ze złoczyńców, których tam powieszono, urągał Mu: «Czy Ty nie jesteś Mesjaszem? Wybaw więc siebie i nas». Lecz drugi, karcąc go, rzekł: «Ty nawet Boga się nie boisz, chociaż tę samą karę ponosisz? My przecież sprawiedliwie, odbieramy bowiem słuszną karę za nasze uczynki, ale On nic złego nie uczynił». I dodał: «Jezu, wspomnij na mnie, gdy przyjdziesz do swego królestwa». Jezus mu odpowiedział: «Zaprawdę, powiadam ci: Dziś ze Mną będziesz w raju».

Komentarz do Ewangelii

Poza Nim nie ma takiego Króla

Wyznajemy wobec nieba i ziemi, że Twego królowania nam potrzeba. Wyznajemy, że Ty jeden masz do nas święte i nigdy nie wygasłe prawa. Dlatego z pokorą chyląc swe czoła przed Tobą, Królem Wszechświata, uznajemy Twe panowanie nad Polską i całym naszym Narodem, żyjącym w Ojczyźnie i w świecie”. Te słowa zabrzmiały wczoraj (19 listopada) w krakowskich Łagiewnikach, a dzisiaj zostały powtórzone w naszych parafialnych świątyniach. Polska, w uroczystość Jezusa Króla Wszechświata, ponowiła swój wybór Pana Jezusa. Bo Jezus jest Królem, i to bez względu na to czy to się komuś podoba, czy też nie! Bez względu na to, czy ktoś to uzna, czy też nie! Jezus jest KRÓLEM! Jest królem wyjątkowym, ponieważ to On oddaje życie za swoje królestwo, za tych, którzy do Niego należą. W ziemskich królestwach jest odwrotnie, to poddani oddają życie za swojego króla. Dlatego „Twego królowania, (Jezu), nam potrzeba”. Chcemy Jezusowego królestwa i chcemy królestwa na Jezusowych warunkach. Chcemy królestwa, które „nie jest z tego świata” (zob. J 18, 36) i chcemy królestwa, które jest całkowicie na innych zasadach. „Jezus… powiedział: «Wiecie o tym, że rządzący uciskają ludzi, a wielcy dają im odczuć swoją władzę. Nie tak ma być między wami. Jeśli ktoś z was chce być wielki, niech będzie waszym sługą. A jeśli ktoś z was chce być pierwszy między wami, niech się stanie waszym niewolnikiem. Tak jak Syn Człowieczy, który nie przyszedł po to, aby Mu służono, lecz aby służyć i oddać swoje życie jako okup za wielu»” (Mt 20, 25-28). Ziemskie królestwa przemijają, królestwo Jezusa „nie będzie miało końca” (Łk 1, 33). A skoro Jego królestwo trwa wiecznie, to i ci, którzy do należą do tego królestwa, będą żyć wiecznie. Nie chcemy poddać się przemijającemu królowi, bo nie chcemy „obrócić się w proch i pył”. Stąd też ponawiamy wybór Jezusa, naszego Króla i Pana, i „uznajemy Jego panowanie nad Polską i całym naszym Narodem”. I nie chodzi tu o to, że teraz biskupi i księża będą rządzić. Rządzenie jest przecież domeną Jezusa, który jednak niczego nie narzuca, ale „pociąga nas więzami miłości” (por. Oz 11, 4). Dlatego, przerabiając trochę oryginalny tekst, możemy wyznać: „Nie takiego bowiem mamy KRÓLA (w oryginale: „najwyższego kapłana”), który nie mógłby współczuć nam w słabościach. Przeciwnie, podobnie jak my doświadczył On (Jezus) wszystkiego - oprócz grzechu. Śmiało więc zbliżmy się do tronu łaski, aby otrzymać miłosierdzie i znaleźć łaskę w stosownej chwili” (Hbr 4, 15-16). Nigdzie nie znajdziemy takiego króla jak Jezus; nigdzie nie znajdziemy takiego królestwa. Niech więc On zajmie najważniejsze miejsce w życiu każdego z nas, w życiu naszego narodu i całego świata. „Króluj nam Chryste! Króluj w naszej Ojczyźnie, króluj w każdym narodzie - na większą chwałę Przenajświętszej Trójcy i dla zbawienia ludzi. Spraw, aby naszą Ojczyznę i świat cały objęło Twe Królestwo: królestwo prawdy i życia, królestwo świętości i łaski, królestwo sprawiedliwości, miłości i pokoju”.

ks. Tomasz Kaczmarek

Świętość, która zadziwia

Bł. Jakub Alberione (1884-1971)

Dekret Inter mirifica był jednym z pierwszych dokumentów przyjętych przez Sobór Watykański II obradujący w latach 1961-1964. Podkreślał on rolę środków masowego przekazu w misji współczesnego Kościoła. Zobowiązał Papieską Komisję do Spraw Środków Społecznego Przekazu do przedstawienia stanowiska Kościoła w sprawie wykorzystania w niej mediów i środków komunikacji społecznej.
Jednym z uczestników Vaticanum II był ks. Jakub Alberione (beatyfikowany w 2003 roku), kapłan zaangażowany od pięćdziesięciu lat w głoszenie Dobrej Nowiny z wykorzystaniem wszelkich dostępnych środków medialnych.
Mądre wychowanie w domu rodzinnym nauczyło go, że: „jedyną porażką w życiu jest poddawanie się trudnościom”. Zasadę tę realizował przez całe życie.
W wieku 16 lat wstąpił do seminarium w północnowłoskiej Albie. Tam, na przełomie XIX i XX wieku, podczas adoracji Najświętszego Sakramentu przeżył duchowe oświecenie. Zrozumienie perspektyw i zagrożeń stojących przed ludzkością nowego wieku dały mu poczucie: „szczególnego zobowiązania do służby Kościołowi i ludziom”.
Po sześciu latach od przyjęcia święceń kapłańskich, w 1913 roku na prośbę biskupa objął prowadzenie tygodnika diecezjalnego i rozpoczął misję tzw. „apostolstwa dobrego druku”.
Rozwijając swe dzieło założył w Albie szkołę drukarską, której uczniowie, pracując i modląc się, dość szybko zawiązali wspólnotę. Patronował jej św. Paweł - Apostoł Narodów, którego figura umieszczona była przed kaplicą. Po kilku latach niektórzy z młodych ludzi złożyli - wraz z ks. Jakubem - śluby posłuszeństwa, ubóstwa i czystości z intencją „głoszenia Ewangelii przez pisanie i drukowanie”. Utworzone wówczas Towarzystwo św. Pawła (pauliści), dało początek późniejszej Rodzinie św. Pawła, obejmującej liczne zgromadzenia zakonne i instytuty świeckie. Pauliści pracują obecnie także i w Polsce.
Ksiądz Alberione wydawał książki religijne, wśród których główne miejsce zajmowały kolejne edycje Pisma Świętego. Zakładał czasopisma i wykorzystywał do ewangelizacji radio. W 1939 roku utworzył San Paolo Film, instytucję zajmującą się produkcją i dystrybucją filmów o tematyce religijnej, bowiem uważał, że do głoszenia Ewangelii trzeba wykorzystywać wszelkie nowoczesne środki przekazu.
Doceniał go bł. Paweł VI i św. Jan Paweł II. Dzisiaj uważany jest za patrona internetu i nowych form komunikacji, które według papieża Franciszka mogą przyczyniać się do: „dobrej i solidarnej bliskości między dziećmi Boga i braćmi w społeczeństwie”.

ks. Sławomir Kęszka