Słowo Boże na każdy dzień (20-25 stycznia 2025)

Słowo Boże na każdy dzień (20-25 stycznia 2025)

Poniedziałek, 20 stycznia
Hbr 5, 1-10; Ps 110; Mk 2, 18-22 
Chociaż był Synem, nauczył się posłuszeństwa przez to, co wycierpiał.

Ludzie mają problem z posłuszeństwem – wielu kojarzy się ono ze słabością, z brakiem własnego zdania, ze służalczością. Z drugiej strony najczęściej sami wymagamy go od dzieci: chcemy, aby robiły dokładnie to, co im każemy i to pod groźbą kary. Dobrze rozumiane posłuszeństwo nie ma nic wspólnego z bezmyślnym wykonywaniem poleceń silniejszego. Jezus był w relacji z Ojcem, prowadził z Nim dialog: mógł błagać Go o wybawienie od śmierci. Ojciec zaś nie wysyłał Go na bezsensowną śmierć – posłuszeństwo Jezusa dało ludziom zbawienie.

Wtorek, 21 stycznia
Hbr 6, 10-20; Ps 111; Mk 2, 23-28
Abyście naśladowali tych, którzy przez wiarę i cierpliwość stają się dziedzicami obietnic.

Kiedy ktoś nam coś obiecuje, liczymy na to, że obietnicy dotrzyma. Niestety czasem bywa, że doznajemy zawodu, bo człowiek nie zawsze potrafi być wierny, a czasem to okoliczności zewnętrzne sprawiają, że obietnica nie zostaje spełniona. Bóg, gdy daje obietnicę, zawsze jej dotrzymuje. On jest wierny, a Jego obietnica opiera się na Nim samym. Oczekując na wypełnienie Bożego przyrzeczenia, człowiek powinien uzbroić się w nadzieję i cierpliwość, ażeby nie stać się opieszałym i nie zwątpić w Bożą sprawiedliwość.

Środa, 22 stycznia
Hbr 7, 1-3.15-17; Ps 110; Mk 3, 1-6 
A śledzili Go, czy uzdrowi go w szabat, żeby Go oskarżyć.

Serca faryzeuszów, dla których litera prawa liczyła się bardziej niż człowiek, były niewrażliwe na los cierpiącego. Wcześniej Pan Jezus pouczył ich, że to szabat został ustanowiony dla człowieka, a nie na odwrót. Oni jednak w swojej zatwardziałości nie zrozumieli i nie przyjęli tego argumentu, i wciąż szukali sposobności, aby oskarżyć Jezusa. Jak często my sami, zaślepieni własnymi wyobrażeniami o wypełnianiu przepisów moralnych, doszukujemy się w drugim człowieku winy i pragniemy go oskarżyć nawet w najbardziej absurdalny sposób?

Czwartek, 23 stycznia
Hbr 7, 25-8,6; Ps 40; Mk 3, 7-12 
Ci, którzy pragną Twojej pomocy, niech zawsze mówią: Pan jest wielki.

Człowiek, który rozumie, czym jest posłuszeństwo wobec Boga i wie, że Bóg patrzy przede wszystkim na serce, a nie na formalną moralność, będzie Bogu wierny i oddany nawet w największych przeciwnościach swojego życia. Nierzadko napotkane trudności nas zniechęcają i sprawiają, że mamy pretensje do Boga – zarzucamy Mu nawet, że to On odpowiada za nasze cierpienie. Tymczasem perspektywa Psalmisty jest inna: całą swą nadzieję pokłada w Panu i już zawczasu chwali i uwielbia Boga, bo nie wątpi, że to od Niego przyjdzie pomoc.

Piątek, 24 stycznia
Hbr 8, 6-13; Ps 85; Mk 3, 13-19
I ustanowił Dwunastu, aby Mu towarzyszyli.

Jakim kluczem kierował się Jezus, wybierając ludzi, których chciał mieć przy sobie? W gronie Dwunastu znalazły się osoby o przeróżnej historii życia, o skrajnie odmiennych charakterach, parające się rozmaitymi zajęciami, każdy pochodził z innego środowiska. Niektórzy już słyszeli o Jezusie, inni spotkali Go po raz pierwszy. Jedni wytrwali przy Nim do końca, inni okazali się słabi. Wszyscy w Jezusie rozpoznali Zbawiciela. Spotkanie z Nim przewracało do góry nogami całe ich dotychczasowe życie, a przede wszystkim zmieniało ich serca, czyniło nowymi ludźmi.

Sobota, 25 stycznia
Dz 22, 3-16; Ps 117; Mk 16, 15-18
Nic nie widziałem oślepiony blaskiem owego światła.

Paweł był starannie wykształconym Żydem. Znał Prawo znakomicie. Gorliwie stosował się do niego i w imię służby Bożej prześladował innych ludzi. Z zapalczywością tępił wszelkie przejawy nowej religii, wtrącając ludzi do więzień. Był tak bardzo pewny słuszności swoich działań, że popierał nawet karę śmierci. I nagle, po spotkaniu Jezusa, oślepł. Ten silny, groźny, nie znający litości prześladowca stał się w jednej chwili zależny od innych, którzy musieli go prowadzić. Pan odebrał mu wzrok, aby mógł na nowo przejrzeć. Moc Chrystusa go przemieniła.

Małgorzata Młotek