Słowo Boże na każdy dzień ( 19 - 25 maja)

V Niedziela Wielkanocna 19 maja
Dz 14, 21b-27; Ps 145; Ap 21, 1-5a; J 13, 31-33a.34-35
Poniedziałek, 20 maja
Dz 14, 5-18; Ps 115; J 14, 21-26
Wtorek, 21 maja
Dz 14, 19-28; Ps 145; J 14, 27-31a
Środa, 22 maja
Dz 15, 1-6; Ps 122; J 15, 1-8
Czwartek, 23 maja
Dz 15, 7-21; Ps 96; J 15, 9-11
Piątek, 24 maja
Dz 15, 22-31; Ps 57; J 15, 12-17
Sobota, 25 maja
Dz 16, 1-10; Ps 100; J 15, 18-21

Z Dziejów Apostolskich
Paweł i Barnaba wrócili do Listry, do Ikonium i do Antiochii, umacniając dusze uczniów, zachęcając do wytrwania w wierze, «bo przez wiele ucisków trzeba nam wejść do królestwa Bożego». Kiedy w każdym Kościele wśród modlitw i postów ustanowili im starszych, polecili ich Panu, w którego uwierzyli.
Potem przeszli przez Pizydię i przybyli do Pamfilii. Głosili słowo w Perge, zeszli do Attalii, a stąd odpłynęli do Antiochii, gdzie za łaską Bożą zostali przeznaczeni do dzieła, które wykonali. Kiedy przybyli i zebrali miejscowy Kościół, opowiedzieli, jak wiele Bóg przez nich zdziałał i jak otworzył poganom podwoje wiary.

Z Księgi Psalmów

Pan jest łagodny i miłosierny,
nieskory do gniewu i bardzo łaskawy.
Pan jest dobry dla wszystkich,
a Jego miłosierdzie nad wszystkim,
co stworzył.

Niech Cię wielbią, Panie,
wszystkie Twoje dzieła
i niech Cię błogosławią Twoi wyznawcy.
Niech mówią o chwale Twojego królestwa
i niech głoszą Twoją potęgę.

Aby synom ludzkim oznajmić Twoją potęgę
i wspaniałość chwały Twojego królestwa.
Królestwo Twoje królestwem
wszystkich wieków,
przez wszystkie pokolenia Twoje panowanie.

Z Apokalipsy Świętego Jana Apostoła
Ja, Jan, ujrzałem niebo nowe i ziemię nową, bo pierwsze niebo i pierwsza ziemia przeminęły, i morza już nie ma. I Miasto Święte – Jeruzalem Nowe ujrzałem zstępujące z nieba od Boga, przystrojone jak oblubienica zdobna w klejnoty dla swego męża. I usłyszałem donośny głos mówiący od tronu: «Oto przybytek Boga z ludźmi: i zamieszka wraz z nimi, i będą oni Jego ludem,
a On będzie „Bogiem z nimi”. I otrze z ich oczu wszelką łzę,
a śmierci już nie będzie. Ani żałoby, ni krzyku, ni trudu już
nie będzie, bo pierwsze rzeczy przeminęły». I rzekł Zasiadający
na tronie: «Oto czynię wszystko nowe».

Z Ewangelii wg św. Jana

Przykazanie nowe daję wam
Po wyjściu Judasza z Wieczernika Jezus powiedział: «Syn Człowieczy został teraz otoczony chwałą, a w Nim Bóg został chwałą otoczony. Jeżeli Bóg został w Nim otoczony chwałą, to i Bóg Go otoczy chwałą w sobie samym, i to zaraz Go chwałą otoczy.
Dzieci, jeszcze krótko jestem z wami. Przykazanie nowe daję wam, abyście się wzajemnie miłowali, tak jak Ja was umiłowałem; żebyście i wy tak się miłowali wzajemnie. Po tym wszyscy poznają, że jesteście uczniami moimi, jeśli będziecie się wzajemnie miłowali».

Komentarz do Ewangelii

Mogę tak jak Jezus
A miało być tak słodko i pięknie: „Dzieci... przykazanie nowe daję wam, abyście się wzajemnie miłowali, tak jak Ja was umiłowałem; żebyście i wy tak się miłowali wzajemnie” (J 13, 33. 34). Kiedy słyszymy słowo „miłość”, to myślimy o motylach w brzuchu, o szczęśliwych, uśmiechniętych twarzach ludzi wpatrzonych w siebie, tak jakby świata poza sobą nie widzieli. I to nie jest czymś złym, ale w tym nie zawiera się wszystko, co dotyczy miłości. Jezus mówi więc: „Nie ma większej miłości nad tę, gdy ktoś poświęca swoje życie za przyjaciół” (J 15, 13). Te słowa Jezusa nie są jednak powodem do jakiś obaw czy lęku: „Powiedziałem wam to, aby wypełniała was moja radość i aby ta radość była doskonała” (J 15, 11). On nie chce nas zniechęcić czy zrazić; wręcz przeciwnie: zaprasza każdego z nas do czegoś wspaniałego, czegoś nie z tej ziemi, bo On nie jest z tej ziemi. Któż z nas nie chciałby doświadczyć tego, że ktoś kocha nas miłością, która „jest cierpliwa, szlachetna, nie zazdrości, nie przechwala się, nie jest zarozumiała, nie postępuje nieprzyzwoicie, nie szuka siebie, nie wybucha gniewem, nie liczy doznanych krzywd, wszystko wytrzymuje, wszystkiemu wierzy, wszystkiemu ufa, wszystkiemu przetrwa” (1Kor 13, 4-7). Ale to nie jest nierealne; możemy tego doświadczyć! Tak kocha Pan Jezus i ci, którzy do Niego należą. I choć pragniemy tak kochać i pragniemy być kochani taką miłością, to niejednokrotnie dajemy się przekonać temu światu, że to niemożliwe, bo wokół jest tyle zła, bo ludzie nie mają czystych i dobrych intencji, bo jedni chcą tylko wykorzystać drugich, bo życie, to dżungla, gdzie trzeba walczyć, aby przetrwać. A miało być tak pięknie... I może być pięknie, czyli tak jak chce Pan Jezus. Przypomnijmy sobie choćby sprawę Szymona Piotra. Zaparł się Jezusa (J 18, 17. 25-27), a jednak Jezus z niego nie zrezygnował i ponownie zaprosił go do tego, by kochał (J 21, 15-19), bo „miłość nigdy się nie kończy” (1Kor 13, 8). Chociaż więc „przez wiele ucisków trzeba nam wejść do królestwa Bożego” (Dz 14, 22), to warto ruszyć za Panem Jezusem, bo tylko z Nim przeżyjemy „przygodę nie z tego świata”! I on zaprowadzi nas do „Miasta Świętego – Jeruzalem Nowego, przystrojonego jak oblubienica zdobna w klejnoty dla swego męża” (Ap 21, 2). Święty Jan Apostoł zapisał, że Jezus powiedział: „Moje słowa są wiarygodne i prawdziwe” (J 21, 5). Możemy więc zaufać Jezusowi i rzeczywiście zachwycić się Jego słowami. Jezus nie opowiada bajek; On mówi o tym, jakie może być życie. Tak może być wtedy, kiedy będziemy kierować się Jego słowami. Zdarza się jednak tak, że tylko raz w tygodniu, gdy jesteśmy na Mszy Świętej, słuchamy Jezusa. O wiele częściej słuchamy tego świata (telewizja, radio, internet, gazety) i Jezus nie może się przez to przebić. Są więc w nas piękne pragnienia i tęsknoty, ale to, co widzimy wokół siebie i to, co słyszymy zwycięża. Nie musi jednak tak być! Jezus zwyciężył wtedy, gdy wydawało się, że przegrał – na krzyżu. Dzięki Niemu ja mogę INACZEJ!

Ks. Tomasz Kaczmarek