Słowo Boże na każdy dzień (19 stycznia - 24 lutego)

Poniedziałek, 19 lutego
Sł
Kpł 19, 1-2.11-18; Ps 19; Mt 25, 31-46
Wszystko, co uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych, Mnie uczyniliście.

Królestwo Boże, objawione w Biblii, jest założone na pierwszym filarze zbawienia: Słowo stało się Ciałem i zamieszkało między nami. Jeżeli Bóg stał się człowiekiem i utożsamił się z człowiekiem, to z tego wynika następujący moralny wniosek: co uczyniliście człowiekowi, to uczyniliście Chrystusowi. Miłość Boga i miłość człowieka zbiegają się w jednym i tym samym przykazaniu, jest to podstawowe prawo, które decyduje o wiecznym losie każdego z nas. Wybierajmy Miłość, w której nie ma zemsty, a jest przebaczenie.

Wtorek, 20 lutego

Iz 55, 10-11; Ps 34; Mt 6, 7-15
Modląc się, nie bądźcie gadatliwi jak poganie.

Tradycja Kościoła przekazała nam wiele modlitw, ale na pierwszym miejscu znajduje się modlitwa „Ojcze nasz”, która
w liturgii zajmuje szczególne miejsce jako przygotowanie do Komunii Świętej. Już pierwsze zdanie pokazuje do kogo się zwracamy: „Ojcze”. Jakie to piękne móc Boga nazwać Ojcem. Ojcem, który nie zawiedzie. Ojcem, który zawsze kocha. Ojcem, który pragnie mojego i twojego zbawienia. Dlatego Jezus przestrzega nas przed gadaniną, a otwiera na modlitwę opartą na miłości.

Środa, 21 lutego

Jon 3, 1-10; Ps 51; Łk 11, 29-32
To plemię jest plemieniem przewrotnym, żąda znaku.

Stary Testament jest pełen znaków, o czym słuchacze Jezusa doskonale wiedzą. Jezus nazywa ich plemieniem przewrotnym, ponieważ mają zatwardziałe serce i zamknięte uszy i oczy na Jego naukę. Mieszkańcy Niniwy mieli otwarte serce na Boga, mimo tego, że byli od Niego daleko. Zaufali! Można być blisko Jezusa, tak jak dzisiejsi bohaterowie Ewangelii, ale nie widzieć w Nim Boga. Zaufajmy Bogu i bądźmy otwarci na Jego naukę. Bo przecież to ktoś więcej niż Jonasz, to Jezus przynoszący nam zbawienie.

Czwartek, 22 lutego

Święto katedry św. Piotra, Apostoła
1 P 5, 1-4; Ps 23; Mt 16, 13-19
Tobie dam klucze królestwa niebieskiego.Słowo Świętego Piotra i znak pasterza:

„Ty jesteś Chrystus, Syn Boga żywego”. Wyznanie Piotra, z całą jego prostotą, kładzie fundament pod Kościół. Dlatego Jezus, usłyszawszy je, nazywa Piotra skałą. Od tego momentu Piotr otrzymuje łaskę pierwszeństwa i przewodzenia wspólnocie. A ta potrzebuje widzialnego znaku pasterza. Jest to dobry moment, abyśmy się zastanowili, czy modlę się za Piotra naszych czasów? Czy chcę żyć z Piotrem i pod władzą Piotra?

Piątek, 23 lutego

Ez 18, 21-28; Ps 130; Mt 5, 20-26
Przyjdź i dar swój ofiaruj!

Czasem rodzi się w sercu oburzenie i pragnienie zemsty. Wówczas staramy się upokorzyć bliźniego słowami, czynem. Zapominamy, że zło zawsze rodzi zło. Jak wskazuje św. Jan Bosko, że „Dobro jest znakiem tego co optymalne”, tego uczy nas Jezus w dzisiejszej Ewangelii. Dobro uszlachetnia i wznosi wyżej. Kiedy przebaczymy, jesteśmy w stanie zbliżyć się do Boga, otworzyć się na Jego miłość, która nie jest naiwna. Jest w niej porządek, bo na pierwszym miejscu jest sam Bóg. Dar, który możemy dać Bogu, to przebaczenie bliźniemu.

Sobota, 24 lutego

Pwt 26, 16-19; Ps 119; Mt 5, 43-48
Bądźcie doskonali, jak doskonały jest Ojciec wasz niebieski.

Jezus burzy nasz obraz miłości bliźniego. Chętnie mianem bliźniego określamy tych, którzy są dla nas dobrzy, są nam przyjaźni i  podzielają nasze poglądy. A tu nagle Jezus mówi o miłości nieprzyjaciół. W tym momencie, nasz spokój został zaburzony. Ja mam kochać tego drania? Mało tego, mam się za niego modlić? Jak to łatwo jest nas wyprowadzić z równowagi, kiedy zostanie zakłócone nasze życie, według naszych zasad. Czy czasem poganie tak nie czynili?

Dk. Kacper Kusiński