Słowo Boże na każdy dzień (18-23 kwietnia)

Słowo Boże na każdy dzień (18-23 kwietnia)

Poniedziałek, 18 kwietnia
Dz 2, 14.22b-32; Ps 16; Mt 28, 8-15

Gdy one były w drodze…

Według sztuki pogrzebowej na wschodzie ciało zmarłej osoby trzeba pochować do wieczora w dniu jej śmierci. Z pochówkiem Jezusa spieszono się tym bardziej, gdyż właśnie rozpoczynała się Pascha. Kobiety idą o świcie dopełnić formalności pogrzebowych. Idą trochę naiwnie, ponieważ nie wiedzą kto pomoże im odsunąć kamień. Spotykają żyjącego Chrystusa. Ile razy idziemy do pracy, do codziennych obowiązków nie wierząc w to, że robimy coś wielkiego. W rezultacie doświadczamy czegoś zupełnie innego. Kamień odsunięty i nasza mozolna praca doprowadzają do powstania z martwych czegoś pięknego.

Wtorek, 19 kwietnia
Dz 2, 36-41; Ps 33; J 20, 11-18

Nie zatrzymuj mnie…

Mówi Jezus do Magdaleny. Mówi syn do rodziców, kiedy wybrał inny kierunek studiów niż ich oczekiwania. Mówi się w małżeństwie, gdy jedna ze stron nie chce rozwoju drugiej. Mówi Bóg do nas, gdy stwierdzamy, że taki stopień wiary jest dla nas wystarczający. Nie stawiaj tamy przed Bogiem, który wybiera cię do rzeczy niemożliwych.

Środa, 20 kwietnia
Dz 3, 1-10; Ps 105; Łk 24, 13-35

Gdy tak rozmawiali i rozprawiali z sobą, sam Jezus przybliżył się i szedł z nimi.

Kiedyś czekając na lot zabawiłem się w swoją zabawę. Przysłuchiwałem się rozmowom ludzi, którzy się do mnie dosiadali. Z bólem muszę stwierdzić, że kiedy wyciąłem z nich słowa trybu rozkazującego: „idź”, „przynieś” oraz przekleństwa, nie było w nich nic interesującego. Każdy z nas z pewnością uczestniczył w rozmowach, w czasie których łykałeś otwartymi ustami treści wpływające na twój światopogląd. Taka rozmowa odbyła się także w drodze do Emaus. Dar mowy to jeden z najpiękniejszych prezentów Boga, jednak tak trudno nam z niego w pełni korzystać. Nie bójmy się dialogu, porozumienia, konfrontacji z drugą osobą. Do takich rozmów zawsze dołącza się Jezus.

Czwartek, 21 kwietnia
Dz 3, 11-26; Ps 8; Łk 24, 35-48

Macie tu coś do jedzenia?

Zawsze zdumiewa mnie pozytywnie normalność Jezusa. Zatańczył na weselu, zjadł kolację z grzesznikiem, podszedł do trędowatych. My często jesteśmy więźniami tog, habitów, fartuchów lekarskich, marynarek. Co wypada, a co nie. Oprócz aspektu zbawczego Jezus pokazuje wiele człowieczeństwa. Wie, że Apostołowie są przerażeni Jego widokiem, więc zamiast wykładać im teologię zasiada z nimi do wspólnej kolacji. Bierzmy z Niego przykład i zjedzmy miły posiłek z najbliższymi i cieszmy się każdym spotkaniem.

Piątek, 22 kwietnia
Dz 4, 1-12; Ps 118; J 21, 1-14

Idę łowić ryby.

Piotr czuje, że zawiódł. Miał poprowadzić pozostałych Apostołów, miał być głową Kościoła, a wyparł się swojego Mistrza. Pragnie wrócić do tego, co wykonywał jeszcze przed poznaniem Jezusa, chce wrócić do łowienia ryb. Ja również często, przygnieciony porażkami życia oraz ciągłymi upadkami, pragnę wrócić do miłych i beztroskich chwil z dzieciństwa, gdy mogłem pomagać przy żniwach. Jednak życie toczy się dalej. Jezus nie wytyka nam błędów, ale każe iść dalej nawet z najmniejsza miłością do Niego. W życiu musimy iść do przodu, nie możemy się odwracać. Powinniśmy być twórcami przyszłości.

Sobota, 23 kwietnia
Dz 4, 13-21; Ps 118; Mk 16, 9-15

… nie dali temu wiary.

Można pogodzić się z tym, że nie uwierzyli kobiecie, ale żeby nie uwierzyć dwóm świadkom? W prawie żydowskim istnieje zasada, że każde zdarzenie, by je uznać, muszą potwierdzić dwie osoby. Czyżby Apostołowie nie chcieli uwierzyć w zmartwychwstanie? Trudno przecież byłoby spojrzeć Jezusowi prosto w oczy i wytłumaczyć, gdzie byli, jak umierał na krzyżu. Niewygodne dla nas prawdy chcemy często przemilczeć. Jezus zaś, mimo wszystko, powraca do swoich uczniów i wiedząc, że zbłądzili, karze im iść na cały świat i nauczać. Nigdy nie obawiaj się Jezusa. Idź i świadcz.

Ks. Adam Kraska