Słowo Boże na każdy dzień - 15 stycznia - 21 stycznia

Słowo Boże na każdy dzień

II niedziela zwykła 15 stycznia
Iz 49, 3.5-6, Ps 40(39), 1 Kor 1, 1-3, J 1, 29-34;
Poniedziałek, 16 stycznia
Hbr 5, 1-10; Ps 110 (109); Mk 2, 18-22;
Wtorek, 17 stycznia
Hbr 6, 10-20; Ps 111 (110); Mk 2, 23-28;
Środa, 18 stycznia
Hbr 7, 1-3. 15-17; Ps 110 (109); Mk 3, 1-6;
Czwartek, 19 stycznia
Hbr 7, 25 – 8, 6; Ps 40 (39); Mk 3, 7-12;
Piątek, 20 stycznia
Hbr 8, 6-13; Ps 85 (84); Mk 3,13-19;
Sobota, 21 stycznia
Hbr 9, 1-3. 11-14; Ps 47 (46); Mk 3, 20-21;

Z Księgi proroka Izajasza
Pan rzekł do mnie: «Tyś Sługą moim, Izraelu, w tobie się rozsławię». Wsławiłem się w oczach Pana, Bóg mój stał się moją siłą. A teraz przemówił Pan, który mnie ukształtował od urodzenia na swego Sługę, bym nawrócił do Niego Jakuba i zgromadził Mu Izraela. I mówił: «To zbyt mało, iż jesteś Mi Sługą dla podźwignięcia pokoleń Jakuba i sprowadzenia ocalałych z Izraela. Ustanowię cię światłością dla pogan, aby moje zbawienie dotarło aż do krańców ziemi».

Z Pierwszego Listu św. Pawła Apostoła do Koryntian
Paweł, z woli Bożej powołany na apostoła Jezusa Chrystusa, i Sostenes, brat, do Kościoła Bożego w Koryncie, do tych, którzy zostali uświęceni w Jezusie Chrystusie i powołani do świętości wespół ze wszystkimi, którzy na każdym miejscu wzywają imienia Pana naszego Jezusa Chrystusa, ich i naszego Pana. Łaska wam i pokój od Boga Ojca naszego, i Pana Jezusa Chrystusa.

Z Ewangelii według Świętego Jana
Oto Baranek Boży, który gładzi grzechy świata

Jan zobaczył Jezusa, nadchodzącego ku niemu, i rzekł: «Oto Baranek Boży, który gładzi grzech świata. To jest Ten, o którym powiedziałem: „Po mnie przyjdzie Mąż, który mnie przewyższył godnością, gdyż był wcześniej ode mnie”. Ja Go przedtem nie znałem, ale przyszedłem chrzcić wodą w tym celu, aby On się objawił Izraelowi». Jan dał takie świadectwo: «Ujrzałem Ducha, który jak gołębica zstępował z nieba i spoczął na Nim. Ja Go przedtem nie znałem, ale Ten, który mnie posłał, abym chrzcił wodą, powiedział do mnie: „Ten, nad którym ujrzysz Ducha zstępującego i spoczywającego nad Nim, jest Tym, który chrzci Duchem Świętym”. Ja to ujrzałem i daję świadectwo, że On jest Synem Bożym».

Komentarz do Ewengelii

Baranek Boży i Jego krew

Jedną z najważniejszych uroczystości w roku kościelnym jest uroczystość Objawienia Pańskiego. Do Betlejem, do Jezusa przybywają mędrcy ze Wschodu (Mt 2, 9-11), czyli poganie. Jezus Chrystus, choć rodzi się na ziemi izraelskiej, jest zbawicielem ludzi całej ziemi. I dlatego słyszymy dzisiaj słowa: „aby moje zbawienie dotarło aż do krańców ziemi” (Iz 49, 6). Boża miłość nie zna żadnych ograniczeń. Kiedy Bóg stwarzał świat, to wystarczyło Jego słowo, aby dokonało się dzieło stworzenia (zob. Rdz 1, 1-31). Kiedy pierwsi ludzie popełnili grzech, Bóg nie obraził się, ale szukał przestraszonych grzeszników (zob. Rdz 3, 8-10). Kiedy nadeszła pełnia czasu, Bóg dał ludziom swego Jednorodzonego Syna, Jezusa Chrystusa (zob. Ga 4, 4-5). Kiedy ludzie śmiali się i szydzili z Bożego Syna, On-Bóg przyjął ofiarę życia swego Syna (zob. Łk 23, 46). I tak moglibyśmy przywoływać różne wydarzenia, które mówią wyraźnie o tym, że Boża miłość przekracza wszelkie granice. Tym bardziej więc przekracza granice państw i narodów. Już prorok Symeon, dzięki Duchowi Świętemu, ogłosił: „Moje oczy ujrzały Twoje zbawienie, które przygotowałeś wszystkim narodom: światło na oświecenie pogan i chwałę ludu Twego, Izraela” (Łk 2, 30-32). I choć Jezus, poza ucieczką do Egiptu (zob. Mt 2, 13-17) nie opuścił granic Ziemi Świętej, to Jego zbawienie nie ograniczyło się do członków narodu wybranego Starego Przymierza. I stąd docierają dzisiaj do nas słowa Jana Chrzciciela: „Oto Baranek Boży, który gładzi grzech świata” (J 1, 29). Jeśli chcemy lepiej zrozumieć te słowa, to trzeba cofnąć się do pewnego, bardzo ważnego dla Żydów, wydarzenia. „Mojżesz wezwał wszystkich starszych Izraela i powiedział do nich: «Wybierzcie baranki dla waszych rodzin i zabijcie je jako Paschę. Weźcie też wiązkę hizopu i zanurzcie ją we krwi zebranej w misie. Naznaczcie futrynę drzwi krwią wziętą z misy. Niech nikt z was nie wychodzi poza drzwi swojego domu, zanim zaświta! Pan przejdzie przez Egipt, siejąc spustoszenie. Lecz gdy Pan ujrzy krew na futrynie drzwi, ominie wejście i nie pozwoli Niszczycielowi wstąpić do waszych domów, aby was porazić» (Wj 12, 21-23). Tym wydarzeniem jest oczywiście wyjście Żydów z Egiptu. Dom oznaczony krwią zabitego baranka był dla Żydów schronieniem przed śmiercią, która zabierała wszystko, co pierworodne. Zabieranie tego, co pierworodne, było w dla Egipcjan znakiem Bożej kary, ale też Bożej potęgi. A dla Izraelitów był to znak, że zbliża się ich wyzwolenie i wyjście z Ziemi Egipskiej do Ziemi Obiecanej. To wydarzenie pozwala lepiej zrozumieć, co zrobił Bóg. On pozwolił zabić swego PIERWORODNEGO Syna; można by więc powiedzieć, że Bóg wziął na Siebie karę za nasze grzechy. Ale ten Syn jest jednocześnie Barankiem, którego krew, spływając na Golgotę, oznacza całą ziemię, czyniąc ją  miejscem schronienia. To schronienie jest jednak tylko na pewien czas, bo przecież czeka na nas ZIEMIA OBIECANA – NIEBO. Czekając na wejście do niej, patrzymy we Mszy Świętej na Krew, która nas ratuje.

ks. Tomasz Kaczmarek