Poniedziałek, 14 czerwca
2 Kor 6, 1-10; Ps 98; Mt 5, 38-42
„Okazujemy się sługami Boga przez wszystko”.
Bóg kocha wszystko co istnieje, dlatego możemy Mu ofiarować wszystko. We wszystkim możemy okazać się Jego sługami. Możemy Mu służyć, gdy radość napełnia nam serce, gdy podziw dla Jego wielkości wzbiera w naszej duszy, ale możemy Mu służyć także wtedy, gdy trzeba cierpliwie odpierać burzę namiętności lub gdy z pogodą ducha musimy znosić cierpienie lub przeciwności życiowe. W każdej okoliczności życia możemy być sługami Boga, każdy stan naszego ducha może być tworzywem dla naszej miłości.
Wtorek, 15 czerwca
2 Kor 8, 1-9; Ps 146; Mt 5, 43-48
„…ofiarowały siebie samych najprzód Panu, a potem nam przez wolę Bożą”.
Czynić dobro – to wielka rzecz. Czynić dobro dobrze – to święta rzecz. Kiedy czynimy dobro nie zawsze doznajemy wzrostu w świętości, ale gdy dobro czynimy dobrze, wówczas stajemy się lepsi. Jak więc czynić dobro we właściwy sposób? Najpierw ofiaruj się Panu. Od Boga otrzymałeś to, kim jesteś, do Niego więc należysz. Bóg jednak pragnie, abyś dał Mu siebie samego. Nie chce brać swojej własności nie zapytawszy o zgodę ciebie, który jesteś tylko zarządcą. A kiedy już oddasz się Bogu, szukaj, gdzie Bóg ciebie potrzebuje.
Środa, 16 czerwca
2 Kor 9, 6-11; Ps 112; Mt 6, 1-6.16-18
„Każdy niech przeto postąpi tak, jak mu nakazuje jego własne serce, nie żałując i nie czując się przymuszonym...”.
Ile jestem wart przed Bogiem? Bardzo łatwo to sprawdzić! Wystarczy zadać sobie pytanie o hojność. Nie mierzy się ją wielkością daru, nie każdy bowiem jest materialnie bogaty. Hojność mierzy się sposobem, w jaki się coś daje. Hojnym jest ten, który gotów jest dać wiele bez żalu, że coś traci, a jednocześnie bez przymusu, że wypada coś dać. Hojność ma młodsze rodzeństwo: radość. Rodzeństwo, bo hojność i radość idą w parze, młodsze, bo radość rodzi się z hojności. Dawaj więc, ale hojnym sercem, czyli z radością.
Czwartek, 17 czerwca
2 Kor 11, 1-11; Ps 111; Mt 6, 7-15
„… ażeby nie były odwiedzione umysły wasze od prostoty i czystości wobec Chrystusa…”.
Z prostotą stworzył Bóg świat: Bóg rzekł i stało się. Z prostotą Jezus przebywał z Apostołami i innymi uczniami. Z prostotą Duch Święty napełnił serce Apostołów. Z prostotą Bóg przychodzi do naszych serc. Czy potrafisz przyjąć Jego miłość z prostotą? Czy nie szukasz wymówek, bo Bóg z prostotą powie ci, że musisz porzucić grzech? A może uwikłany w namiętności podejrzewasz, że Bóg ma wobec ciebie ukryte zamiary? O nie! Jego miłość jest zawsze prosta: kocha nas i już! To my komplikujemy, byle tylko nie powiedzieć z prostotą: kocham cię ponad wszystko!
Piątek, 18 czerwca
2 Kor 11, 18.21b-30; Ps 34; Mt 6, 19-23
„… i ja będę się chlubił”.
Czy chrześcijanin może się chlubić, czy może być dumny? Owszem może, a nawet powinien być dumny. Ale z czego? Chrześcijanin najpierw powinien się chlubić Jezusem Chrystusem. Jezus bowiem jest naszym Zbawicielem i to tak wspaniałym Zbawicielem. Niczego nam nie odmówił, nawet własnego życia. On jest powodem do chluby. W Nim możemy chlubić się ze wszystkiego. Ale najpierw naszą chlubą jest On – Jezus. Pomyśl przez chwilę: Jezus oddał za mnie życie, nie pogardził mną, uznał, że jestem aż tyle wart, że gotów jest dać swoje życie. Czy znasz większy powód do chluby?
Sobota, 19 czerwca
2 Kor 12, 1-10; Ps 34; Mt 6, 24-34
„… żebym się nie unosił pychą”.
Pycha, czyli szukanie we wszystkim siebie, to wada, której Bóg zawsze się sprzeciwi. Bóg nie może tolerować pychy, ponieważ pyszałek chce zrzucić Boga z tronu, chce być pierwszym, najważniejszym. Pycha umniejsza wartość wielu naszych dobrych czynów. Kryje się w zakamarkach duszy. Czasem wybucha z wielkim impetem, innym razem dawkuje jad małymi porcjami. Nie chce uznać zwierzchniej władzy Boga i zwierzchnictwa innych ludzi nad nami. A tymczasem Jezus przyszedł do nas drogą pokory i na tę drogę nas zaprasza: uczcie się ode mnie, bo jestem pokorny sercem.
Ks. Jarosław Powąska
Komentarze
Nikt nie dodał jeszcze komentarza.
Bądź pierwszy!