Poniedziałek, 11 listopada
Tt 1, 1-9; Ps 24; Łk 17, 1-6
Apostołowie prosili Pana: Przymnóż nam wiary!
Prośbę o przymnożenie wiary kierują uczniowie, którzy słyszą wezwanie Jezusa do miłości zdolnej przebaczyć siedem razy w ciągu dnia. Wiedzą, że są słabi i niezdolni do takiej miłości. Dlatego zwracają się o pomoc do Jezusa – uzdolnij nasze serca do postawy przebaczenia, do takiej troski o braci i siostry, która będzie potrafiła przejść ponad urazą.
Wtorek, 12 listopada
Tt 2, 1-8.11-14; Ps 37; Łk 17, 7-10
Tak mówcie i wy, gdy uczynicie wszystko, co wam polecono: Słudzy nieużyteczni jesteśmy; wykonaliśmy to, o powinniśmy wykonać.
Potrzeba zauważenia, pochwały jest w każdym z nas i warto docenić dobro w innych i w sobie. Nie zawsze jednak otrzymamy podziękowanie za nasz wysiłek i trud. I tu dotykamy kwestii motywacji. Jeżeli miłość będzie nas motywowała do działania, do służby wobec bliźnich, to nawet jeżeli świat nie zauważy tego, co robimy, możemy mieć pewność, że Boże spojrzenie pełne miłości jest stale w nas utkwione. Prośmy Jezusa o takie serce, które potrafi kochać i służyć nie czekając na zapłatę, o serce hojne w dawaniu.
Środa, 13 listopada
Tt 3, 1-7; Ps 23; Łk 17, 11-19
Wtedy jeden z nich widząc, że jest uzdrowiony, wrócił chwaląc Boga donośnym głosem.
Trędowaci uznają swoją chorobę i swoją bezradność wobec niej. W swojej niemocy zwracają się o pomoc do Jezusa, wołają ufni w to, że zostaną wysłuchani. Posłusznie wykonują polecenie i idą pokazać się kapłanom. W drodze zostają oczyszczeni. Wszyscy bez wyjątku, ale tylko jeden dostrzega dar, który otrzymał, przyjmuje go i wraca z uwielbieniem na ustach i w sercu, by podziękować Dawcy. Potrzeba wiary, by dostrzec Bożą obecność i Jego działanie w naszym życiu.
Czwartek, 14 listopada
Flm 7-20; Ps 146; Łk 17, 20-25
Królestwo Boże pośród was jest.
W Liście do Rzymian Paweł pisze, że „królestwo Boże – to nie sprawa tego, co się je i pije, ale to sprawiedliwość, pokój i radość w Duchu Świętym”. Rz 14, 17. Idąc za tą wskazówką możemy dostrzec Królestwo Boże, które jest pośród nas – w trosce o bliźnich, we wzajemnej życzliwości, w radości z godności dzieci Bożych, w pokoju, którym obdarzamy otoczenie. Dostrzegając istotę jaką jest miłość nie musimy nigdzie biec, wypatrywać nadzwyczajnych zjawisk czy czekać na wyjątkowe okoliczności życia. Kochając w tym co tu i teraz, tych, którzy żyją obok nas na co dzień pozwalamy, by Jego Królestwo objawiało się pośród nas jak o to prosimy w modlitwie Ojcze nasz.
Piątek, 15 listopada
2 J 4-9; Ps 119; Łk 17, 26-37
Kto będzie się starał zachować swoje życie, straci je; a kto je straci, zachowa je.
Jezus przywołuje historię Noego i Lota, aby pokazać, że pomimo upływu wieków ludzkie serce się nie zmienia. Jedli, pili, żenili się i wychodziły za maż, kupowali, sprzedawali, sadzili i budowali. Czynności dnia codziennego, wydarzenia związane z ludzką egzystencją. I w tą codzienność, nie raz szarą i zwykłą, prozaiczną wkracza Bóg w Osobie Jezusa. Przychodzi z łaską, przemienia i uświęca naszą codzienność swoją obecnością. I zaprasza nas do postawy wolności – Kto będzie się starał zachować swoje życie, straci je. Pozwólmy Jezusowi wejść w nasze życie, otwórzmy przed Nim nasze serca, dajmy się poprowadzić Duchowi Świętemu, bo to w Bogu jest życie wieczne.
Sobota, 16 listopada
3J 5-8; Ps 112; Łk 18, 1-8
Czy jednak Syn Człowieczy znajdzie wiarę na ziemi, gdy przyjdzie?».
Wiara wytrwała i ufna. Te dwa aspekty wybrzmiewają w przypowieści o wdowie i niesprawiedliwym sędzim. Zaufanie do Boga, przekonanie, że On pragnie mojego dobra, pozwala trwać na modlitwie, poszukiwać Bożej woli i otwierać serce na to, by przyjąć Boży punkt widzenia.
s. Sylwia Czaplicka CSFN
Komentarze
Nikt nie dodał jeszcze komentarza.
Bądź pierwszy!