Słowo Boże na każdy dzień (1 - 6 grudnia 2025)

Poniedziałek, 1 grudnia
Iz 2, 1-5 | Ps 122 | Mt 8, 5-11
On będzie rozjemcą między ludami.

Adwentowe przygotowania otwiera obietnica przekazana przez proroka Izajasza. Jest to obietnica nowego świata, w którym cała ludzkość zostanie zjednoczona we wspólnym uwielbianiu jednego, prawdziwego Boga. Prorok obiecuje, że Jerozolima będzie znakiem jedności narodów, które przylgnąwszy do wspólnego wyznawania Trójcy Świętej, raz na zawsze porzucą wojenne rzemiosło i dzielące je konflikty. Ten upragniony pokój może przynieść tylko Mesjasz, którego Izajasz nazywa „księciem pokoju” (Iz 9, 6).

Wtorek, 2 grudnia
Iz 11, 1-10 | Ps 72 | Łk 10, 21-24
Do niego ludy przyjdą po radę.

Dzisiejsze wołanie proroka to kolejna zapowiedź pokoju i pojednania tam, gdzie wydaje się to wręcz niemożliwe. Wręcz abstrakcyjne mogą być obrazy zwierząt, które wbrew naturalnej wrogości, żyją we wspólnej harmonii i szczęściu. Jeżeli według proroka możliwa jest zgoda między wilkami i owcami, bądź między krową i niedźwiedzicą, to tym bardziej my, jako chrześcijanie, powinniśmy zastanowić się nad tym, jak w naszych rodzinach, społecznościach i narodach małymi krokami wprowadzać pokój. Gdy wydaje nam się to niemożliwe – wtedy prorok wskazuje na „korzeń Jessego”, czyli Chrystusa. „Do niego ludy przyjdą po radę”.

Środa, 3 grudnia
Iz 25, 6-10a | Ps 23 | Mt 15, 29-37
Otrze łzy z każdego oblicza.

Wspaniała wizja symbolicznej uczty, którą Bóg przygotuje dla swoich wybranych jest kolejną obietnicą czasów mesjańskich. Nakreślony wcześniej przez Izajasza obraz narzekania Izraelitów na brak wina oraz odpowiedź Boga w postaci wybornej uczty niejako urzeczywistnia się w Nowym Testamencie, gdy Matka Jezusa, będąca obrazem całego Kościoła, przychodzi do Niego prosząc o wino dla gości weselnych. Ten cud Chrystusa, a także opisane w dzisiejszej Ewangelii rozmnożenie chleba były jedynie zapowiedzią obfitości życia wiecznego, której przedsmak mamy już teraz spożywając eucharystyczny Chleb Życia i pijąc z Kielicha Zbawienia.

Czwartek, 4 grudnia
Iz 26, 1-6 | Ps 118 | Mt 7, 21.24-27
Niech wejdzie naród sprawiedliwy.

Pieśń, przytoczona w dzisiejszym czytaniu przez proroka, jest wyrazem szczęścia zbawionych, zgromadzonych w symbolicznym mieście umocnionym przez Boga. Słowa o upokorzeniu wrogów, „przebywających na szczytach”, są niejako echem pieśni Maryi, która uwielbiała Boga za to, że „strąca władców z tronu a wywyższa pokornych”. Matka Jezusa, która „uwierzyła w słowa powiedziane jej od Pana”, jako pierwsza wchodzi do tego miasta spośród „narodu sprawiedliwego”, słuchając słów swego Syna i wypełniając je. W ten sposób „budowała swój dom na skale”, dając nam wzór posłuszeństwa i wierności woli Bożej.

Piątek, 5 grudnia
Iz 29, 17-24 | Ps 27 | Mt 9, 27-31
Dusze zbłąkane poznają mądrość.

Cud uzdrowienia niewidomych jest obrazem głębszej rzeczywistości, która dokonuje się za każdym razem, gdy człowiek z wiarą i ufnością zwraca się do Jezusa. Tak jak to tłumaczy Izajasz, uzdrowienie wzroku jest symbolem uzdrowienia duszy, która od tej chwili „wolna od mroku” może „poznać mądrość i otrzymać pouczenie”. Uleczone z niewiary serce może uczestniczyć we wspólnym uwielbianiu Boga przez zbawionych.

Sobota, 6 grudnia
Iz 30, 19-21.23-26 | Ps 147A | Mt 9, 35-10, 1.5a.6-8
Proście Pana żniwa, aby wyprawił robotników.

W dzisiejszej Ewangelii Chrystus zwraca uwagę na konieczność modlitwy o powołania do „Bożego żniwa”. Bóg oczekuje naszej współpracy. Chce wysyłać „swoich robotników” w odpowiedzi na nasze prośby. Jest to ważne w czasach, gdy bardzo łatwo przychodzić krytykować duchownych. W słowach Jezusa jest proste przesłanie: brak powołań, brak świętości wśród powołanych zaczynają się od braku modlitwy. Modlitwa jest podstawą życia duchowego.

Adrian Rum