Słowo Boże na każdy dzień (4-9 marca 2024)

Słowo Boże (4-9 marca 2024)

Poniedziałek, 4 marca
Syr 51, 13-20; Ps 16; J 15, 9-17 
Wy jesteście przyjaciółmi moimi, jeżeli czynicie to, co wam przykazuję.

Bycie przyjaciółmi Jezusa to piękna relacja. Chrystus nie tylko jest Bogiem, Panem, Zbawicielem, Odkupicielem, ale też moim przyjacielem, i to najwierniejszym. W imię przyjaźni oddaje swoje życie za mnie. Będąc mym przyjacielem, towarzyszy mi codziennie, wspiera, chroni, nie zawodzi, cieszy się mają pomyślnością i smuci moimi trudnymi chwilami, w których zabrakło mi zaufania do Boga. Niemniej jednak w tej przyjaźni stawia pewien warunek: życie Ewangelią, gdyż tylko On gwarantuje, w przeciwieństwie do świata, pełnię szczęścia.

Wtorek, 5 marca
Dn 3, 25.34-43; Ps 25; Mt 18, 21-35
Panie, ile razy mam przebaczyć?

Przebaczenia nie przelicza się na ilość, ale na miłość. Wydaje się, że Jezus podaje konkretną ilość aktów przebaczania, jednakże pamiętajmy, że liczba „siedem” oznacza w biblijnej i chrześcijańskiej symbolice pełnię. Zatem należy przebaczać zawsze i wszędzie. Jednak często zdarza się, że przebaczenie jawi się po wielu doznanych krzywdach jako trudne, a nawet niemożliwe. Rany nazbyt bolą, by mogło być szczere. Wystarczy wówczas pragnienie przebaczenia. Prośmy o nie, ale zwłaszcza o to, żeby Bóg swą łaską uzdolnił nas do szczerego wypowiedzenia słowa: przebaczam. 

Środa, 6 marca
Święto św. Kazimierza, królewicza 
Pwt 4, 1.5-9; Ps 147B; Mt 5, 17-19
A kto je wypełnia i uczy wypełniać, ten będzie wielki w królestwie niebieskim.

Wielkości nie zapewnia sam w sobie urząd, sutanna czy pozycja nauczyciela religii. Postawa przekazującego Ewangelię przekonuje słuchaczy tylko wtedy, gdy jest wiarygodna, a jest taką, jeśli jego życie świadczy o codziennym wcielaniu w nie Ewangelii. Można przecież z charyzmą mówić o Bogu, a w istocie, poza zasięgiem wzroku słuchaczy, odrzucać w swej codzienności, nawet notorycznie, Ewangelię. Odrażająca jest taka hipokryzja w oczach Boga, który powołał nas, poprzez Ewangelię, do wielkości. Takimi przyjmie nas Niebo. 

Czwartek, 7 marca
Jr 7, 23-28; Ps 95; Łk 11, 14-23
Jeśli Ja palcem Bożym wyrzucam złe duchy, to istotnie przyszło już do was królestwo Boże.

Jezus wyzwala ze szponów zła. Triumfuje nad nim, oswabadzając z jego sideł tych, którzy dręczeni pokusami i przygnieceni grzechami wołają do Boga o pomoc, bo tylko On uratuje ich w sytuacji, w jakiej znaleźli się wskutek niewłaściwych wyborów. Chrystusowy triumf nad złem to znak nadejścia królestwa Bożego, czyli zstąpienia Nieba na ziemię w Osobie zwyciężającego zło Zbawiciela. Koncentrujmy zatem naszą uwagę nie na złu, ale na Bogu, bo jeśli nasze życie wypełnimy dobrem, nie będzie w nim miejsca dla zła.

Piątek, 8 marca
Oz 14, 2-10; Ps 81; Mk 12, 28b-34
Miłować Go całym sercem, całym umysłem i całą mocą i miłować bliźniego jak siebie samego znaczy daleko więcej niż wszystkie całopalenia i ofiary.

Kult starotestamentalny niewiele znaczy wobec miłości do Boga i bliźniego. Przykazanie miłości jawi się w Nowym Testamencie jako najważniejsze. Wszelkie inne przykazania kumulują się w tym jednym, do którego realizacji wzywa nas nieustannie Jezus. Nie można przykazania miłości wypełniać powierzchownie lub częściowo. Boga należy kochać całym sobą i całą mocą, a bliźniego obdarzać taką miłością, jakiej sami chcielibyśmy, żeby nas nią darzono.  

Sobota, 9 marca
Oz 6, 1-6; Ps 51; Łk 18, 9-14
Celnik stał z daleka i nie śmiał nawet oczu wznieść ku niebu, lecz bił się w piersi, mówiąc: „Boże, miej litość dla mnie, grzesznika!”.

Można idealnie złożyć ręce do modlitwy, zgiąć kolano przed Najświętszym Sakramentem czy bezbłędnie odczytać podczas Mszy Świętej fragment Biblii, po czym chełpić się przed sobą swoją w tych kwestiach, na tle innych, perfekcją, licząc na opłacalną wdzięczność Boga za taką postawę. Postawa ta dowodzi mierności chrześcijańskiego życia. Nie ma wtedy w owej postawie pokory ewangelicznego celnika. Toniemy wówczas w faryzejskiej, wyrażonej w pogardzie dla bliźnich pysze. 

Justyna Sprutta