Reminiscencja z Forresta Gumpa

Wychowanie jest najpierw ogólne, potem religijne,
następnie chrześcijańskie, a dopiero na końcu katolickie. 
Warto o tym pomyśleć podejmując pracę nad sobą

Mój dzisiejszy wstępniak powinien być opatrzony klauzulą: „dozwolone od lat osiemnastu” i proszę wszystkich młodszych Czytelników o przejście bezpośrednio do felietonu ks. Marcina poniżej. Również tych, którzy myśleli, że ks. Klimek jest delikatną i wrażliwą osobą, która muchy by nie skrzywdziła, proszę o to samo, bo będę dzisiaj bardzo nieprzyjemny.

Na początek przypomnę stary dowcip o tym, co należy robić, aby nauczyć pieska nie załatwiać potrzeb fizjologicznych w mieszkaniu. 

- Za każdym razem, kiedy ci narobi na dywan, musisz go złapać i mordkę mu w tym co zrobił wymazać, a następnie wyrzucić go za drzwi, a jeśli mieszkasz na parterze najlepiej bezpośrednio przez okno. Trzy, cztery razy wystarczy, zobaczysz, potem sam będzie się prosił, żeby wyjść na dwór – tłumaczył kolega koledze. Po kilku dniach spotykają się ponownie i ten drugi relacjonuje.

- Zrobiłem, jak radziłeś. Za każdym razem mordkę w to, co narobił i przez okno. I wyobraź sobie, że wczoraj wracam do domu, patrzę, a tu znowu narobione na dywan. A mój jamnik stoi nad tym i merda ogonem. Kiedy mnie zobaczył, sam sobie mordkę w tym, co narobił wytarzał i potem wyskoczył przez okno z radosnym szczekaniem. Spodobało mu się! Ale niczego nie nauczyło.

Ponieważ trzeba dbać o zdrowie, staram się biegać (truchtać gwoli prawdy) kilka razy w tygodniu i niestety wraz z topniejącym śniegiem wylazł na wierzch problem, o którym w powyższym dowcipie. Niestety nie udało mi się uniknąć wdepnięcia w ten problem, o czym przekonałem się po przykrym zapachu w domu kilka godzin po powrocie z przebieżki i odkryciu jego przyczyny. Kiedy więc wczoraj wieczorem biegnąc zobaczyłem pewnego pana, jak z troską oczekuje na swojego czworonoga załatwiającego potrzeby fizjologiczne na środku chodnika, aż zwolniłem (zwolnić z i tak wolnego rytmu w jakim się poruszam podczas mojego joggingu praktycznie oznacza iść spacerkiem ;-) przyglądając się, jak się zachowa właściciel, bo przecież piesek sam po sobie nie posprząta. Właściciel zaś pieska zachował się w porządku: „Co się pan tak gapisz?” - powiedział do mnie, po czym szarpnął smyczą i starannie omijając to, co piesek zostawił i oddalili się w parze. I teraz będzie mój coming out (z góry przepraszam): chciałem złapać za mordkę i mu ją w tym, co zostało na chodniku wymazać. Oczywiście nie pieska (spory był). Kto wie, jakie postanowienia podejmiemy na Wielki Post? Czasami należałoby zacząć od spraw najprostszych. 

 ks. Andrzej Antoni Klimek