Poświęcona Marcinowi i Zofii
W czasach II wojny światowej to święte miejsce stało się sztabem wojskowym dla niemieckich żołnierzy. Na wieży urządzony został punt obserwacyjny. Dziś jest to miejsce spokojne, jasne, pełne kolorów i... anielskich skrzydeł.
W naszych wędrówkach po diecezji tym razem udaliśmy się do Godynic. Miejscowość leży w dekanacie złoczewskim. Wieś ta posiada starożytny rodowód, o czym świadczą m. in. starożytne cmentarzyska na terenie miejscowości. Ponadto była to wieś królewska, która pod koniec średniowiecza przeszła w ręce rycerskie i w ciągu następnych wieków znajdowała się w posiadaniu różnych rodzin szlacheckich. Do 1953 roku pełniła funkcję siedziby władz gminnych.
W 1602 roku dziedzic przyległych włości Starce, Marcin Biskupski, podkomorzy łęczycki, wybudował na tym terenie kaplicę drewnianą, krytą gontami. I dedykował ją św. Marcinowi i św. Zofii. W 1603 roku Maciej Pstrokoński, ówczesny biskup przemyski, konsekrował ją. Erygowaną świątynię traktowano jako filię, gdyż wydzielona została ona z parafii Brzeźnio. Jednak posiadała własnego prebendarza, którego uposażenie w 1641 roku stanowiła włóka gruntu ornego, dziesięciny włościańskie z wsi należących do parafii i 1000 złotych zapisanych przez Krzysztofa Biskupskiego na jego dobrach Starce. Godynice do Brzeźnia należały aż do roku 1866. Wówczas przy regulowaniu probostw w Królestwie Polskim Godynice zostały probostwem trzeciej klasy. Przez dwa wieki kościół służył wiernym, ale jego konstrukcje nadgryzał czas, drewno zaczęło próchnieć i już w 2. połowie XIX wieku był znacznie zniszczony. Podjęto wtedy decyzję o wybudowaniu nowej świątyni, murowanej, na miejscu poprzedniej. W 1883 roku na kamiennej podmurówce stanęła nowa murowana świątynia. Jej konsekracja, pod dawnym wezwaniem, miała miejsce w 1891 roku.
Różnorodność stylów
Świątynia, która znajduje się we wsi do dnia dzisiejszego wybudowana jest w stylu neogotyckim. Kościół jest trójnawowy, z prezbiterium o szerokości równej nawie głównej, zamkniętym wielobocznie. W elewacji frontowej wznosi się czworoboczna, trójkondygnacyjna wieża, zwężająca się ku górze, zwieńczona niewielkim, blaszanym hełmem z latarnią i iglicą z krzyżem. W jej przyziemiu znajduje się kruchta, do której prowadzi ostrołukowy portal wejściowy z umieszczonym nad nim ceglanym tympanonem. Dachy dwuspadowe pokryte są dachówką, a nad nawą główną wznosi się wieżyczka na sygnaturkę. Kościół robi wrażenie imponującymi rozmiarami. To ogromna bryła z czerwonej cegły. W środku natomiast panuje spokój, który nastraja do wyciszenia się i modlitwy. Wyposażenie wnętrza jestneogotyckie i pochodzi z końca XIX wieku. Z głównego ołtarza na wiernych spogląda Pan Jezus na krzyżu. Jest to rzeźba. Tu znajdują się także figury przedstawiające św. Zofię i św. Marcina, patronów świątyni i parafii.
W ołtarzu bocznym zaś Matka Boża z Dzieciątkiem wysłuchuje modlitw proszących o łaski. Obraz pochodzi z przełomu XVII i XVIII wieku. Matka Boża określana przez wiernych mianem Matki Boskiej Godynickiej ubrana jest w złoconą sukienkę z 1. połowy XX wieku. Wokół wiszą liczne wota. Na jego zasuwie znajduje się wizerunek św. Zofii. Wystrój kościoła dopełniają stacje Drogi krzyżowej, a także rozmieszczone w całej świątyni obrazy: Matki Boskiej Częstochowskiej, Matki Boskiej Sykstyńskiej i Jezusa Miłosiernego. Nie można też nie zauważyć rzeźb przedstawiających Najświętszą Maryję Pannę i św. Franciszka z Asyżu. Wzrok przykuwa także oryginalna chrzcielnica w stylu neogotyckim. To stojąca wieżyczka z otwieranymi drzwiczkami, w której umieszczona jest kamienna misa. Wyposażenie świątyni ubogaca również barokowy krucyfiks z XVIII wieku. Można też podziwiać dwa krzyże procesyjne rokokowe, kielich z połowy XVII wieku. Na ścianach bocznych we wnękach prezentują się feretrony. Nawa główna otwarta jest do naw bocznych arkadami, wspartymi na filarach, a w zachodniej części korpusu ulokowana jest empora muzyczna z prospektem organowym. Okna w prezbiterium i ścianach naw bocznych są wysokie, zamknięte ostrołukowo. Posadzka wykonana jest z terakoty, to dar wychodźców do Prus. Sklepienia i ściany kościoła pokryto polichromią z symbolicznymi przedstawieniami. I tak w prezbiterium przedstawieni są Ewangeliści. Nawę główną zaś zdobią złocone chrystogramy z motywami roślinnymi.
Z kronik parafialnych
W 1935 roku administratorem parafii w Godynicach został mianowany ks. Piotr Panek. W 1941 roku wyjechał on do Warszawy, by uniknąć aresztowania. Kościół został zamknięty 4 października 1941 roku. Przez cztery lata był on w rękach Niemców. A do lutego 1945 roku w kościele znajdował się niemiecki sztab wojskowy. Na wieży kościoła był punkt obserwacyjny. W lutym 1945 roku ks. Panek wracając z Warszawy do Godynic z wojskiem polskim i rosyjskim zginął od bomby w czasie nalotu samolotów niemieckich pod Sochaczewem i tam na cmentarzu został pochowany. Trzy lata później została dokonana ekshumacja zwłok ks. Panka. Zwłoki zostały przewiezione do parafii Godynice. W uroczystościach tych wziął udział ks. biskup Franciszek Korszyński, sufragan włocławski. Do parafii św. Marcina należy ponadto katolicka placówka opiekuńczo-wychowawcza „Dom Światełko” w Godynicach. Jej nowy budynek w 2016 roku poświęcił ks. bp Edward Janiak, ordynariusz diecezji kaliskiej.
Tekst Arleta Wencwel
Zdjęcia M. Rubas
Komentarze
Nikt nie dodał jeszcze komentarza.
Bądź pierwszy!