O kamieniu, który zmiękł

Dziś o cudach św. królowej Jadwigi, opowiem Wam po raz ostatni. Zatem pewnego dnia królowa opuściła wawelski zamek, by przyjrzeć się budowlańcom, którzy budowali akurat krakowski kościół ojców karmelitów. Monarchini powitała wszystkich słowami: „Szczęść Boże!”, a potem porozmawiała z szefem prac o postępach w budowie, zapytała kilku murarzy, jak im się pracuje i kiedy miała już wracać do zamku zauważyła, że jeden z kamieniarzy ma bardzo smutną twarz.

Zastanowiło ją to. Cała reszta robotników miała pogodne oblicza. Królowa podeszła więc do niego i zapytała, co go gnębi. Mężczyzna wyznał, że ma umierającą żonę i jest tak biedny, że nie stać go na sprowadzenie medyka, nie wspominając już o lekarstwach, jakie pewnie trzeba by było kupić. Jadwiga wysłuchawszy jego skarg, postawiła stopę na jednym z kamieni, który jej rozmówca miał ociosać, pochyliła się i oderwała od swego pięknego pantofelka złotą klamrę. Następnie wręczyła ją kamieniarzowi i poleciła szybko sprzedać, a za uzyskane pieniądze zapewnić żonie medyka i lekarstwa. Dodała też, że gdyby kamieniarz potrzebował więcej pieniędzy, ma bez wahania do niej przyjść i jej o tym powiedzieć. A ona znów mu pomoże. Kamieniarz popłakał się ze szczęścia. Lecz nim wyruszył do domu, by ratować żonę, zauważył, że na kamieniu, na którym swą stopę oparła królowa, odcisnął się ślad jej pantofelka. Zwołał zaraz swych towarzyszy pracy i rzekł do nich: „Popatrzcie, nasza królowa nawet kamienie zmiękcza swoją dobrocią”. Kilka dni później kamieniarz przychodził już do pracy szczęśliwy i spokojny, bo żona wracała do zdrowia. A na pamiątkę tego wydarzenia, które nazwane zostało cudem w Krakowie, kamieniarz wmurował kamień z odciskiem królewskiego pantofelka w ścianę kościoła i do dziś można go oglądać w świątyni Karmelitów przy ulicy. No właśnie. Jeśli chcecie się dowiedzieć, jak nazywa się ta ulica, rozwiążcie łamigłówkę.

Aleksandra Polewska