Niezwykły dar

Niezwykły dar

Leukocyty, trombocyty, erytrocyty… Co to jest? Czy to nazwy postaci z jakiejś gry komputerowej? A może nazwy światów z najnowszej powieści dla młodzieży? Nie! To składniki krwi. Trudne nazwy, prawda? Wszystko o krwi wiedzą hematolodzy, czyli lekarze specjaliści, którzy zajmują się badaniem właściwości krwi i chorobami układu krwiotwórczego. A my? Co wiemy o krwi i dlaczego nazywa się ją życiodajnym lekiem?

Pan Piotr nigdy nie lubił pobierania krwi. Bał się tego od dziecka. Może dlatego, że właśnie jako mały chłopiec często chorował i lekarze co chwilę zlecali serię badań. Widok człowieka w białym fartuchu tak go przerażał, że nogi same rwały się do ucieczki. Raz nawet, jak wynika z opowieści babci, rzeczywiście uciekł. Zeskoczył z fotela i wybiegł do poczekalni, ale pielęgniarka szybko pobiegła za nim. Babcie oczywiście też… No cóż, w końcu pobieranie krwi to nic przyjemnego. A teraz? Biedny tata… Nie ma wyjścia. Co jakiś czas pracodawca ma obowiązek skierować pracownika na takie badanie.
- To się nazywa badanie okresowe, synku – wyjaśnił pan Piotr.
- Aha! Rozumiem – powiedział Hubuś.
- Ale nie bój się tato. To trwa chwilkę i na pewno wytrzymasz.
- I dostaniesz naklejkę dzielnego pacjenta – dodała Agatka.
- Mówisz poważnie czy się ze mnie śmiejesz? - zapytał tata z uśmiechem, bo wiedział przecież, że córka nie robiłaby sobie z niego żartów.
- Mówię poważnie – odpowiedziała.
- Nie Agatko – śmiał się tata. - Naklejki nie dostanę. Mam w pracy kolegę, który zupełnie nie boi się pobierania krwi, a właściwie oddawania.
- Jak to oddawania? – zapytała Agatka.
Tata opowiedział o panu Przemku, który swoją krew regularnie oddaje w Centrum Krwiodawstwa. Oddał jej już tak dużo, że jest Honorowym Zasłużonym Dawcą Krwi. To wielkie wyróżnienie i radość dla dawcy, bo przecież oddana krew trafia do potrzebujących ludzi.
- A jak dużo oddał swojej krwi? - zapytał zdziwiony Hubuś.
- Sześć litrów, czyli taką ilość, która wystarczy, by nosić ten zaszczytny tytuł, ale mówił mi ostatnio, że nie ma zamiaru zrezygnować.
- A nie ma innego sposobu? - pytała Agatka. - Nie można zrobić sztucznej krwi?
- Bardzo mądre pytanie – pochwalił ją tata. - Problem w tym, że nie można, dlatego krew jest takim życiodajnym lekiem.
- I może ją dostać obojętnie kto?
- Najpierw krew jest badana i oznaczana jest jej grupa. To trochę skomplikowane, bo tych grup jest kilka i człowiek może dostać krew tylko taką, która będzie dla niego odpowiednia. Krew jest potrzebna ludziom w trakcie operacji, komuś, kto ucierpiał w wypadku. Niestety istnieją też choroby krwi i wtedy też potrzebna jest krew dawcy.
- Tato – zastanowił się Hubuś. - Czy dzieci mogą oddawać krew?
- Nie synku. Można oddać krew, gdy ukończy się 18 lat, czyli jest się już dorosłą osobą - powiedział tata.
- Aha! Pomyślałem, że mogę komuś pomóc, więc jak będę dorosły, to tak jak pan Przemek, będę oddawał krew. Tylko muszę wiedzieć jaką mam grupę krwi.
Pan Piotr chciał coś powiedzieć, ale słowa ugrzęzły mu w gardle. Wzruszył się i jednocześnie zrobiło mu się głupio. Może czas już pożegnać strachy z dzieciństwa i przekonać się, że pobieranie krwi nie boli. Następnym krokiem mogłoby być jej oddanie. I wcale nie chodzi o jakieś wyróżnienie, ale o dar z siebie dla innych.
Honorowy Zasłużony Dawca Krwi. Przyznajcie sami, że brzmi to nieźle. Pan Piotr ma rację. Nie to jest najważniejsze, ale ludzie, którzy oddają krew robią coś naprawdę wielkiego i wyobraźcie sobie, że mają swoje święto. Już za chwilę rozpoczną się Dni Honorowego Krwiodawstwa Polskiego Czerwonego Krzyża. Kiedy dokładnie? A sprawdźcie sami i przy okazji poczytajcie z rodzicami o historii tego święta. A! I zapytajcie o swoją grupę krwi! Jesteście ciekawi, czy w bankach krwi jest jej wystarczająca ilość? Można to sprawdzić w internecie. Każdy nosi w sobie ten bezcenny lek. I prawie każdy może się nim podzielić. A kto nie może? Doczytajcie. Warto wiedzieć.

Ewa Makowska